«Το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε είναι ότι ο λαός είναι παντοδύναμος αν οργανωθεί κι αν αποφασίσει να διεκδικήσει την εξουσία. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός με την υπάρχουσα κατάσταση δεν οδηγεί πουθενά. Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την οργάνωση και την πάλη για την ανατροπή του κεφαλαίου». Τάδε έφη Γόντικας της Κ.Ε. του ΚΚΕ για ένα μνημείο & μουσείο που έστησε το ΚΚΕ για τον «εμφύλιο» στο χωριό Θεοτόκος της Κοζάνης.
Σε ένα άλλο κρεσέντο εθνικής ομοψυχίας, ο Ριζοσπάστης γράφει με αφορμή τις εκδηλώσεις για το μνημείο των κομμουνιστών στη Φλώρινα, το 2016:
«Κανένας αγώνας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών δεν πήγε χαμένος και καμιά θυσία δεν είναι μάταιη. Αυτό διδάσκει η ιστορία των λαών και του επαναστατικού κινήματος. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες νίκες, τις οδυνηρές ήττες και τα προσωρινά πισωγυρίσματα, το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης διδάσκεται, ανασυντάσσεται και προχωρά, γίνεται πιο ικανό και ισχυρό στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και με περισσότερη ορμή εφορμά για τη νίκη των λαών, το σοσιαλισμό. (...) Οι δύο εντελώς αντίθετοι και εχθρικοί κόσμοι που αναμετρήθηκαν τότε, παραμένουν το ίδιο εχθρικοί και ασυμφιλίωτοι και σήμερα».
Και πέρυσι, στα εγκαίνια του μνημείου του ΚΚΕ στη Γυάρο, ο Κουτσούμπας εκφώνησε ένα άλλο αγλάισμα συναδέλφωσης και αλληλεγγύης απ' όπου παραθέτω, αυτολεξεί, τα κυριότερα μηνύματα αγάπης:
- Δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν συγχωρούμε τίποτα.
- Αιώνια η καταισχύνη για τους βασανιστές και την αστική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας υπηρέτησαν.
- Όσο ισχυρός, όσο βάναυσος και να 'ναι ο αντίπαλος, εμείς θα νικήσουμε. Εμείς θα ανοίγουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, και μια καινούργια ρωγμή σ' αυτό το σάπιο σύστημα, ώσπου να καταρρεύσει μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του, κάτω από τα σφοδρά χτυπήματα της επαναστατημένης εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
- Το ΚΚΕ, στην ήδη εκατόχρονη πορεία του, η αστική τάξη δεν το έβαλε στο χέρι. Το ΚΚΕ στέκει και σήμερα καρφί στο μάτι τους.Το ΚΚΕ σαλπίζει αντίσταση, οργάνωση, ανατροπή.
- Γίνεται όπλο η γνώση πως ο αντίπαλος δεν διστάζει να φτάσει έως τη φυσική εξόντωση του αγωνιστή όταν στη δράση του βλέπει κίνδυνο για την εξουσία και τα κέρδη του. Και γίνεται όπλο αυτή η γνώση, γιατί μας διδάσκει το ανειρήνευτο της πάλης, πως δεν ξεμπερδεύεις με τέτοιον αντίπαλο γλείφοντας τα κόκαλα που πετά απ' το τραπέζι. Πως ή θα την πας την πάλη σου ως το τέρμα ή εδώ θα μας γονατίζουν διαρκώς. Και τέτοια απόφαση έχουμε πάρει.
- Ανειρήνευτη είναι αυτή η πάλη. Ηταν ανειρήνευτη και τότε που σφύραγε στον αέρα το μαστίγιό τους. Είναι ανειρήνευτη και σήμερα που σφάζουν με το γάντι.
- Να ποιος είναι ο ρόλος μας σήμερα: Γερό ΚΚΕ που να μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, που θα αντέχει και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη για το νομοτελειακό, το αναπόφευκτο πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
- Είμαστε σίγουροι ότι «οι μέρες που λαχτάρησαν» οι κρατούμενοι της Γυάρου, οι ήρωες του εργατικού μας κινήματος, «θα 'ρθουν». Οι μέρες που λαχταρούμε όλοι και όλες εμείς, η σημερινή νέα γενιά, «θα 'ρθουν». Θα φροντίσουμε» κι εμείς με τη σειρά μας, όπως οι προηγούμενες γενιές, γι' αυτό...
Είναι κανένας που δεν κατάλαβε;
Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία, ας διαβάσει το πρόγραμμα του ΚΚΕ, το σημερινό, όχι του 1945.
Σελίδα 7, παράγραφος 4: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης…».
Λανσάροντας τη σουρεαλιστική έννοια «αμυντικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος», το ΚΚΕ μάς λέει ξεκάθαρα, πως αν ο Ερντογάν επιτεθεί στην Ελλάδα, ο Κουτσούμπας και η παρέα του θα πάρουν τα όπλα για να νικήσουν ολοκληρωτικά την… ελληνική αστική τάξη! Σε ρεβάνς του Γράμμου, προφανώς. Από τον πρόλογο κιόλας των θέσεών του ξεκαθαρίζει (σελίδα 1 παράγραφος 7) πως το ΚΚΕ «δεν αποκήρυξε ποτέ τη σοσιαλιστική επανάσταση, τη δικτατορία του προλεταριάτου»! Θέση την οποία φροντίζει να επαναλαμβάνει συχνά, όπως στη σελίδα 4, παράγραφο 10: «Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου…».
Κι αντί να αντιμετωπίσουν τη Δικαιοσύνη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (ΠΚ άρθρο 134, παράγραφος 2) ή έστω της ρητορικής μίσους, οι επίγονοι των εγκληματιών και θιασώτες των εγκλημάτων του ανταρτοπόλεμου (που κακώς ονομάζεται εμφύλιος), συμμετέχουν στις εκλογές και πληρώνονται από τον φορολογούμενο, για να υπονομεύουν μόνιμα την ασφάλεια και την ελευθερία του.
Λίγες μέρες πριν την επέτειο της λήξης του ανταρτοπόλεμου, το ΚΚΕ είχε οργανώσει εκδήλωση όπου παρουσίασε ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματά του, το παιδομάζωμα, ως «διάσωση». Δεν φαίνεται να απέδωσε και πολλά η χείρα συμφιλίωσης που έτεινε το 1975 ο Καραμανλής και η «αστική τάξη», δεν συμφωνείς;
Όμως όλοι, πολιτικοί της «πλουτοκρατίας» δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, κάνουν σαν να μην ακούνε και να μην βλέπουν. Κι είναι έτοιμοι να σε στήσουν στον τοίχο αν προφέρεις έστω τη λέξη “συμμοριτοπόλεμος”, πολλώ δε μάλλον αν καταθέσεις στεφάνι στον Γράμμο! Κι εγώ ομνύω στην εθνική συμφιλίωση. Αλλά για να συμφιλιωθείς με κάποιον πρέπει να το θέλει κι ο ίδιος. Εσύ να... συμφιλιώνεσαι κι εκείνος να “διατρανώνει” την «ανειρήνευτη» πρόθεσή του να σε σφάξει, δεν γίνεται!
Εθνική συμφιλίωση επιτυγχάνεται όταν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας τις μελετάμε χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες για να επισημάνουμε τα λάθη και των δύο πλευρών, τα εγκλήματα και των δύο πλευρών, και αναθέτουμε στην ιστορική έρευνα κι όχι στην πολιτική προπαγάνδα να προσδιορίσει τα ποσοστά κάθε πλευράς. Όταν τις διδάσκουμε στα παιδιά μας, για να μην επαναληφθούν. Όμως τον πόλεμο τον ξεκίνησε το ΚΚΕ, όχι οι άλλοι. Η μία πλευρά αγωνιζόταν «για να κάνει την Ελλάδα μέλος της σοβιετικής στρούγκας» όπως παραδέχθηκε ο καταδικασμένος σε θάνατο Τάκης Λαζαρίδης, κι η άλλη για να την κρατήσει ελεύθερη.
Γι’ αυτό, η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ ήταν παρούσα στον Γράμμο και στο Βίτσι. Στελέχη του κόμματος κατέθεσαν στεφάνι. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε:
- Για να τιμήσουμε τη θυσία των πατεράδων και των παππούδων μας.
- Για να υπογραμμίσουμε πως η Δημοκρατία με όλα τα κουσούρια της (και η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία έχει πάρα πολλά) είναι προτιμότερη από οποιαδήποτε δικτατορία.
- Για να τονίσουμε πως τα λάθη της δημοκρατίας τα διορθώνεις με «εργαλεία» που η δημοκρατία προβλέπει.
- Για να διακηρύξουμε πως ισχυρό κράτος είσαι αν έχεις ισχυρό στρατό.
- Για να μην αφήσουμε την υπεράσπιση της νίκης του πραγματικού δημοκρατικού στρατού, του Εθνικού, να είναι εργολαβία του φαιού ολοκληρωτισμού, που μολονότι ως εθνικοσοσιαλισμός είναι πρωτοξάδερφος του ερυθρού, περιέργως θεωρείται ακροδεξιός.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ ήταν εκεί για να προβάλει το θεσμικό ερώτημα στο οποίο κωφεύει το σύνολο του πολιτικού, νομικού, ακαδημαϊκού και δημοσιογραφικού κόσμου:
«Μπορεί ένα κόμμα που προτίθεται να επιβάλει διά των όπλων δικτατορία, αιματοκυλίοντας ξανά τη χώρα, να συμμετέχει σε εκλογές και να θεωρείται ότι ανήκει στο δημοκρατικό τόξο;»
Θυμίζουμε ότι η Ε.Ε. θεωρεί ισοβαρή τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά της ανθρωπότητας ναζισμός και κομμουνισμός ενώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αποφάσισε πως η άρνηση του Ολοκαυτώματος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνιστά ποινικό αδίκημα που δεν προστατεύεται από την ελευθερία της έκφρασης. Ποιος θα πάρει ανάλογη απόφαση στη χώρα μας για την άρνηση των εγκλημάτων του κομμουνισμού την περίοδο της κόκκινης τρομοκρατίας 1942-1949;
Στον Γράμμο και το Βίτσι δεν νίκησε κάποιο κόμμα, εθνικιστικό ή ακροδεξιό. Νίκησε η Ελλάδα, ο Ελληνικός Στρατός. Τις εκδηλώσεις στον Γράμμο δεν τις οργάνωσε κάποιο κόμμα, αλλά η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, μία μη πολιτική πανεθνική ένωση που υπάγεται στο ΥΠΕΘΑ. Και έγιναν προς τιμή των Ελλήνων, αξιωματικών, υπαξιωματικών, οπλιτών αλλά και πολιτών που έδωσαν τη ζωή τους για να προασπίσουν τη δημοκρατία, στον τόπο που τη γέννησε.
Κανονικά θα έπρεπε οι εκδηλώσεις να διοργανώνονται από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση και σύμπας ο πολιτικός κόσμος να αποτίει φόρο τιμής σε όσους κατέβαλαν φόρο αίματος, για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι, και να καταδικάζει, κάθε χρόνο, την άποψη πως υπάρχει “καλή δικτατορία” και πως οι πολιτικές θέσεις επιβάλλονται με τις δολοφονίες όσων διαφωνούν. Και να παρευρίσκονται εκεί όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί με πρώτον τον πρωθυπουργό για να δίνουν, κάθε χρόνο, την ίδια υπόσχεση: ποτέ ξανά!
Αυτή την υπόσχεση, την έχει δώσει ποτέ η αριστερά;
