Της Μαρίας Χούκλη
Η δημοσιογράφος και ποιήτρια Asieh Amini είναι μια γενναία γυναίκα. Απέδειξε ότι η βαρβαρότητα συνεχίζεται εν κρυπτώ, παρόλο που από το 2002 υπάρχει επίσημη οδηγία από τον Ανώτατο Δικαστή του Ιράν να ανασταλεί η ποινή του λιθοβολισμού.
Τον Μάιο του 2006 πληροφορήθηκε ότι στο κοιμητήριο της πόλης Mashhad θανατώθηκε νεαρό ζευγάρι με την κατηγορία της μοιχείας. Με κίνδυνο της ζωής της, η Amini έμαθε τι ακριβώς συνέβη από έναν Φρουρό της Επανάστασης που ήταν παρών. Ο Α. και η Μ. μεταφέρθηκαν στον τόπο του μαρτυρίου τυλιγμένοι με σάβανα. Τους έθαψαν στη γη μέχρι τον λαιμό. Ο Δικαστής κάλεσε το πλήθος να αρχίσει τον λιθοβολισμό. «Με κάθε πέτρα που πετάτε», φώναζε στους εθελοντές δήμιους, «χτίζετε το σπίτι σας στον παράδεισο». Ο Α. υπέμενε σιωπηλά τον θάνατό του, η Μ. έκλεγε και ζητούσε να της κόψουν τα χέρια ή τα πόδια παρά αυτό που συνέβαινε.
Ακόμη και ο Φρουρός της Επανάστασης έκανε εμετό από το θέαμα.
Από τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, η Asieh Amini όρισε σκοπό της ζωής της να μπει οριστικά τέλος στην τερατώδη τιμωρία του λιθοβολισμού και στις εκτελέσεις ανηλίκων. Πήγε και βρήκε ματωμένες πέτρες για να έχει πειστήρια, τα παρέδωσε στις δικαστικές αρχές, αλλά στο Ιράν η Δικαιοσύνη βρίσκεται ακόμη στα χέρια των σκληροπυρηνικών.
Η ζωή της Asieh Amini είναι πιο συγκλονιστική από μυθιστόρημα, έτσι όπως την διάβασα στον NewYorker. Γεννημένη στο βορρά της Περσίας, από ευκατάστατη οικογένεια, με πατέρα δάσκαλο-θρηκο αλλά όχι φανατικό. Ήταν πέντε ετών όταν πήραν την εξουσία οι Αγιατολλάδες. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Τεχεράνη, σύχναζε σε κύκλους λογοτεχνικούς, στα χρόνια του Ηatami, αν και γυναίκα, διηύθυνε περιοδικά. Όλα άρχισαν να αλλάζουν, όταν με το φωτογράφο - σύζυγό της κάλυψαν τις διώξεις των φοιτητών από τους Εθνοφρουρούς το 1999. Ξεκίνησαν οι απειλές και οι παρακολουθήσεις. Μέχρι τότε η Asieh Amini δεν ασχολιόταν με την πολιτική. Το γεγονός όμως που την συντάραξε ήταν η εκτέλεση δια απαγχονισμού ενός 16χρονου κοριτσιού για πορνεία. Λίγο αργότερα έμαθε ότι καταδικάστηκε σε θάνατο και μια ακόμη έφηβη με διανοητικά προβλήματα. Αυτήν κατάφερε να τη σώσει κινητοποιώντας ξένες κυβερνήσεις και οργανώσεις.
Η Δύση πανηγυρίζει και δικαίως για την υλοποίηση της συμφωνίας περί τα πυρηνικά. Προφανώς χρειάστηκε να παραβλέψει τις κάκιστες επιδόσεις που έχει η Τεχεράνη στον τομέα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. H οργάνωση Human Rights Watch επισημαίνει ότι πάρα την εκλογή του μετριοπαθούς Hassan Ruhani στην Προεδρία της χώρας το 2013, δεν έχει βελτιωθεί σημαντικά η κατάσταση σε ο,τι αφορά την παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι σκληροπυρηνικοί εξακολουθούν να έχουν τον έλεγχο στους κόλπους των δυνάμεων ασφαλείας και στο δικαστικό σώμα. Το 2014, το Ιράν είχε τον δεύτερο στον κόσμο υψηλότερο αριθμό εκτελέσεων μετά την Κίνα, είναι πρώτη στις εκτελέσεις ανήλικων παραβατών.
Η χώρα και επί Ruhani παραμένει μία από τις μεγαλύτερες φυλακές για δημοσιογράφους, bloggers και ακτιβιστές των social media. Επιφανείς φυσιογνωμίες της αντιπολίτευσης κρατούνται χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες ή έχουν τεθεί σε κατ'' οίκον περιορισμό, όντες υποχρεωμένοι κάθε δέκα μέρες -επί χρόνια- να υπόκεινται σε ανάκριση με διαφορετικές ερωτήσεις κάθε φορά.
Η 42χρονη σήμερα Asieh Amini αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί. Ζει στη Νορβηγία, με τον σύζυγό της και την κόρη τους.
Πότε πήρε την απόφαση να φύγει; Όταν διάβασε στον τοίχο του κελιού όπου κρατήθηκε επί πέντε ημέρες ως ύποπτη για αντικαθεστωτική δράση έναν στίχο της. Το είχε χαράξει μια πρώην φυλακισμένη: «Η Εύα δεν είναι αρκετά ψηλή, γι'' αυτό θα κόψουμε εμείς όλα τα μήλα».
