Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το περιστατικό με την επέτειο του Διστόμου είναι θλιβερό και χαρακτηριστικό της επαφής που έχουμε με το παρελθόν μας.
Πρώτα, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι μεταξύ Γλέζου, Ζωής Κωνσταντοπούλου, αμήχανου δημάρχου και διπολικών χειροκροτητών- χειροκρότησαν και τους δύο με διαφορά δευτερολέπτων- επιλέγω τον γερμανό πρέσβη. Στο «τελετουργικό», είναι ο μόνος ρόλος που έχει καθαρά, ηθικά, ανιδιοτελή και υπερβατικά κίνητρα. Γιατί προτίμησε να μην συνοδεύσει τον ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο, στη Γερμανία και να παραστεί στο Δίστομο ζητώντας για πολλοστή φορά συγγνώμη.
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουμε αλλά έχω την αίσθηση ότι πυκνώνουν οι περιπτώσεις που αναδεικνύουν την φαιδρότητα της δημόσιας σφαίρας. Από τη Βουλή, τις δημόσιες συναθροίσεις και το τηλεοπτικό τσίρκου, μέχρι τις γιορτές και τις επετείους. Αναρωτιέμαι βέβαια, μήπως ανέκαθεν υπήρχε αυτή η γελοιότητα και δεν τη βλέπαμε γιατί δεν υπήρχαν οθόνες…
Όσα έγιναν στο Δίστομο δεν είναι τόσο επιπόλαια γιατί ο συμβολισμός τους είναι πολυεπίπεδος. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι ένα πρόσωπο τυχαίο. Ήταν η πρόεδρος της Βουλής που εκλέχτηκε με κοινοβουλευτική πλειοψηφία-ρεκόρ, δείχνοντας ότι το πολιτικό σύστημα δεν πήρε χαμπάρι για την «παθολογία» του χαρακτήρα της…
Άλλος ένας αντιφατικός παράγοντας ήταν ο παριστάμενος «λαός» του Διστόμου που έσπευσε να χειροκροτήσει μόλις είδε το «θηρίο» να σηκώνει την «επανάσταση» και αμέσως μετά να χειροκροτήσει το άλλο «μεγαθήριο» που πήρε πάνω του το θέμα και «καθάρισε» για λογαρισμό του πρέσβη.
Αναμφισβήτητα, η κίνηση του κ. Γλέζου, αν απομονωθεί, δείχνει μία αποσπασματική μεγαλοπρέπεια. Από την άλλη όμως, ας μου επιτραπεί να έχω μνήμη και εκτίμηση του παρελθόντος, πριν ενθουσιαστώ με την νέα του «υπέρβαση». Αυτό λοιπόν, το ιερό τέρας του ελληνικού «Πάνθεον» είδε ότι πάει να χαθεί ο ρόλος του ήρωα και έσπευσε να αντιδράσει. Ως γνήσιος Αριστερός- και όχι σύγχρονη καρικατούρα- έδειξε το μεγαλείο του υπέρ της ελληνογερμανικής φιλίας, κερδίζοντας για άλλη μία φορά, την παρτίδα των εντυπώσεων. Επομένως δεν μου φαίνεται τόσο αμόλυντος στην γελοιοποίηση της επετείου.
Τελευταίος και αποσβολωμένος από το πολιτισμικό σοκ, ο γερμανός πρέσβης που έμοιαζε να μην πιστεύει στα μάτια του από τα απίθανα πράγματα που του συνέβαιναν.
Τι συμπέρασμα βγάζω από όλα αυτά; Πρώτον ότι κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η σφαγή του Διστόμου είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεύτερον, ότι πήξαμε από αριστερούς ήρωες που δεν χάνουν ευκαιρία να διεκδικούν με κάθε τρόπο – άλλος με διαταραγμένο ψυχισμό και άλλος με τις «παρακαταθήκες»- τη θέση τους σε ένα κάδρο. Και το τελευταίο, ότι ξεχνάμε εύκολα και επιβραβεύουμε όποιον κουνήσει τη σημαία προς το μέρος μας…
Όλα δείχνουν τον πρωτογονισμό μας. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλους «αγίους». Ούτε παλιούς ούτε επίδοξους νέους. Έχει ανάγκη από τα αντανακλαστικά μιας ποιοτικότερης κοινωνίας που θα ξέρει τι θέλει.Που δεν θα χειροκροτεί την Κωνσταντοπούλου και την επόμενη στιγμή, τον Γλέζο, χωρίς να παίρνει χαμπάρι γιατί ακριβώς το κάνει. Που δεν θα μισεί κανέναν και που θα ψάχνει τρόπους να γίνει καλύτερη και πιο περήφανη για τις δημιουργίες της.
Μέχρι τότε, ας είμαστε λίγο πιο συγκρατημένοι με τις «μεγαλειώδεις» κινήσεις του συμπαθέστατου Μανώλη Γλέζου. Ο ηρωισμός του δεν νομίζω ότι συνέβαλε και τόσο πολύ στην βελτίωση της ζωής μας, στις δεκαετίες που πέρασαν, από την Κατοχή ως σήμερα. Και ο Σάντας κατέβασε τη σημαία από την Ακρόπολη αλλά δεν το πανηγύρισε τόσο πολύ…
