Του Θανάση Χειμωνά
Δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν. Αλλά και ένας χρόνος από εκείνη την θεσπέσια συγκέντρωση στο Τάε Κβον Ντο όπου μια χούφτα ερωτοχτυπημένες κυριούλες και κάποιες εκατοντάδες κομματόσκυλα και φρεσκοδιορισμένοι αποθέωσαν τον τεράστιο «αριστερό» ηγέτη για την Αξχιοπρέπεια, την περήφανη Διαπραγμάτευση, το τρίτο μνημόνιο, το «Όχι» που έγινε «Ναι» κ.ο.κ.
Για το κακό που έχει κάνει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνολικά στη χώρα έχω μιλήσει άπειρες φορές. Τολμώ να πω πως τα έλεγα και πολύ πριν ο Αλέξης Τσίπρας αναρριχηθεί στην εξουσία με ανταμοιβή ύβρεις, απειλές, στοχοποιήσεις, έως και μηνύσεις. Νομίζω πάντως πως έχει ενδιαφέρον να σχολιάσουμε την δεύτερη χρονιά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτά που έγιναν από τον Ιανουάριο του 2016 μέχρι σήμερα.
Το χρονικό διάστημα αυτό ήταν σαφώς πιο ήρεμο από το θυελλώδες 2015. Δεν είχαμε εκλογικές αναμετρήσεις, ψευτοσυγκρούσεις με την Τρόικα ή έρπητες λόγω εξάντλησης. Θεωρητικά λοιπόν θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε ως μια «καλύτερη» χρονιά. Άλλωστε δεν υπήρξαν ούτε διαδηλώσεις ούτε απεργίες ούτε επεισόδια (πλην του καψίματος δυο-τριών τρόλεϊ στην Πατησιών και δεκάδων μολότοφ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ). Οι μόνοι που πέρασαν σίγουρα χειρότερα το συριζαίικο 2016 ήταν οι χιλιάδες πρόσφυγες που εγκλωβίστηκαν στα ελληνικά εδάφη λόγω της παντελούς ανικανότητας της κυβέρνησης. Ένας διψήφιος αριθμός από αυτούς έφυγε από τη ζωή- είτε ξεπαγιάζοντας από το κρύο είτε από αναθυμιάσεις αυτοσχέδιων μαγκαλιών είτε από θανάσιμες μαχαιριές συμπατριωτών. Δε βαριέσαι όμως. Αυτοί δεν ψηφίζουνε.
Το συριζαίκιο 2016 λοιπόν ήταν μια χρονιά «φλατ». Κι όμως… Αυτό είναι το χειρότερο. Όλα δείχνουν πως ο Έλληνας αρχίζει να συνηθίζει τις αθλιότητες της συμμορίας που μας κυβερνά. Ο καταιγισμός νέων μέτρων, η εξόντωση του ιδιωτικού τομέα, η υπερφορολόγηση, οι διορισμοί των «ημετέρων», οι κουμπαριές με την Χρυσή Αυγή, όλα αυτά φαντάζουν πλέον λογικά και αναπόφευκτα. Σαν να μην υπάρχει άλλος δρόμος. Εννοείται, πως αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει για πάντα. Κάποια στιγμή το σύστημα θα κρασάρει απότομα και τότε θα είναι πολύ αργά. Μέχρι τότε είμαστε σαν εκείνο τον τύπο που πέφτει από την κορυφή του ουρανοξύστη και κάθε φορά που περνάει σα βολίδα από έναν όροφο μονολογεί «Μέχρι εδώ καλά πάμε».
Φταίει όμως ο μέσος Έλληνας για την απάθειά του αυτή; Υπάρχουν τελικά εναλλακτικές; Κάποιο «φως στο βάθος του τούνελ» βρε αδερφέ! Σύσσωμη η (φιλοευρωπαϊκή) αντιπολίτευση παραμένει υποτονική. Θεωρεί πως θα ψηφιστεί μαζικά στις επόμενες εκλογές (όποτε αποφασίσει ο Τσίπρας να τις κάνει) μόνο και μόνο λόγω της ανικανότητας της κυβέρνησης. Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα πιστεύουν πως θα σαρώσουν ακολουθώντας «παλιές καλές συνταγές», με επιστροφές παλιών στελεχών και μεταγραφές γυρολόγων βουλευτών. Όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα εσωστρέφειας και αλληλοσπαραγμού. Ε λοιπόν, σας έχω νέα! Κάθε μέρα που περνάει ο Τσίπρας και η παρέα του ριζώνουν όλο και πιο βαθιά στο ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι, αλώνουν όλο και περισσότερο την ελληνική κοινωνία. Μη γελιόσαστε από τις δημοσκοπήσεις όπου ο καθένας λέει ό,τι του κατεβαίνει. Δεν θα φύγουν εύκολα. Χρειάζεται πυγμή, αποφασιστικότητα, ειλικρίνεια, προτάσεις. Αλλιώς θα είμαστε κάθε χρόνο εδώ και θα γράφουμε επετειακά κείμενα για την ημερομηνία που κατέστρεψε την Ελλάδα.
