Της Μαρίας Χούκλη
Τα σχόλια είναι ελεύθερα, αλλά τα γεγονότα είναι ιερά. Η φράση ανήκει στον δημοσιογράφο CP. Scott τον ιδρυτή του βρετανικού Guardian. Ταιριάζει και στην περίπτωση του Ασφαλιστικού.
Στη χιονοστιβάδα των αναλύσεων γύρω από την πρόταση Κατρούγκαλου, φίλος στο Facebook αντιπαρέθεσε μια μόνο φράση:
Η σχέση συνταξιούχων - εργαζομένων είναι 1 προς 0,97. Αυτοί οι δυο αριθμοί δείχνουν το ανέφικτο της «μεταρρύθμισης». Ό,τι αλχημεία και να κάνουμε, απλώς κλοτσάμε το πρόβλημα λίγο παρακάτω. Όχι πολύ. Αυτούσιο να γίνει δεκτό από τους δανειστές, το κυβερνητικό σχέδιο δεν θα μας πάει μακριά. Πάλι μισές αλήθειες λέγονται, ένθεν κακείθεν. Και από την πλευρά των υπερασπιστών της «μεταρρύθμισης» και από την πλευρά των αμήχανων επικριτών της.
Στη φωτογραφία της στιγμής μοιάζει να κατανέμονται σχετικά δίκαια τα βάρη, ώστε να μπει τέλος στον τρόμο της μη καταβολής των συντάξεων, όπως το περιέγραψε ο υφυπουργός Εργασίας Τάσος Πετρόπουλος. Ωστόσο, η εικόνα είναι πλασματική. Σαν εκείνες τις τρισδιάστατες κάρτες που όταν τις κινείς αριστερά ή δεξιά δείχνουν άλλη παράσταση. Όσοι απέμειναν από την πάλαι ποτέ εισοδηματικά μεσαία τάξη δέχονται τη χαριστική βολή. Φτωχοποιούνται με μια μονοκονδυλιά και μαζί εκείνοι τους οποίους συντηρούν. Όσοι βρίσκονται τώρα στην καθημαγμένη αγορά εργασίας -μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και αγρότες- καλούνται να πληρώσουν μια αδιέξοδη λύση. Επικοινωνιακά δίνεται η εντύπωση της στήριξης των μη εχόντων, αλλά τώρα πια μη έχοντες είναι η συντριπτική πλειονότητα, αφού τα χρήματα που βγήκαν από τις τράπεζες και μπήκαν στα σεντούκια εξοφλούν φόρους κι άλλους φόρους και επιπλέον φόρους. Κάποτε θα τελειώσουν κι αν δεν παραχθεί υγιώς νέος πλούτος, το Υπερ-Ταμείο θα ψάχνει πάλι έσοδα. Πότε θα παραχθεί νέος πλούτος;
Ο υφυπουργός Εργασίας έδωσε τριετή ορίζοντα. Για να γλυκάνει το φαρμάκι της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών, κάλεσε τους εργοδοτικούς φορείς να κάνουν υπομονή γιατί -όπως είπε- το μέτρο είναι πρόσκαιρο. (Σαν τον ΕΝΦΙΑ;). Σε δύο τρία χρόνια, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς υπολογισμούς, θα ανακάμψει η οικονομία και όλοι πλέον θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Ας σοβαρευτούμε. Τα ιερά γεγονότα. Η οικονομία σε ημικωματώδη κατάσταση, λόγω υπερφορολόγησης, απουσίας επενδύσεων και πολιτικής αβεβαιότητας. Δυσθεώρητο χρέος, μη εξυπηρετήσιμο. Ο διεθνής περίγυρος ναρκοθετημένος με γνωστούς και άγνωστους «μαύρους κύκνους».
Τι πιθανότητες έχει η Ελλάδα να γίνει ξαφνικά οικονομική τίγρης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης; Πολύ περισσότερο όταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δηλώνει ότι η ανάπτυξη για την κυβέρνηση δεν είναι αυτοσκοπός, αν δεν περιλαμβάνει ποιοτικά και κοινωνικά στοιχεία (;). Δυστυχώς, στην περίπτωσή μας δεν έχει εφαρμογή η εμπειρική θυμοσοφία «το καλύτερο είναι εχθρός του καλού». Χρειαζόμαστε επειγόντως το καλύτερο και τους πιο ικανούς, γνώστες και αποφασισμένους, που θα βρουν τη βέλτιστη λύση στον ελληνικό γόρδιο δεσμό.
