Του Αντώνη Δαρζέντα
Το Facebook στο τέλος της χρονιάς αρχίζει και δημοσιεύει τις ομορφότερες στιγμές του 2019. Ωραίες φωτογραφίες. Πολλά likes. Χαμόγελα και ξενοιασιά.
Όμως το 2019 δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν ένας δύσκολος και κρίσιμος χρόνος.
Το 2019 ήταν ένα έτος που μου έδωσε πολλά μαθήματα.
Το πρώτο που έμαθα είναι πως η πολιτική ατζέντα μπορεί να αλλάξει χωρίς να αλλάξει δραματικά το ακροατήριο και οι ψηφοφόροι. Αρκεί να το θέλει ο ηγέτης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για πρώτη φορά και εν μέσω κρίσης υποσχέθηκε δουλειές και ανάπτυξη χωρίς να μοιράσει υποσχέσεις για διορισμούς και επιδόματα. Το τι θα κάνει θα το δούμε, αλλά τουλάχιστον αξίζει σίγουρα την ευκαιρία δεδομένου μάλιστα και του υπολοίπου πολιτικού σκηνικού.
Το δεύτερο που έμαθα, και αυτό χάρις στη Γκρέτα και θα της το οφείλω αιώνια χάρη, είναι πως η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και του ανθρωπογενούς της σκέλους, είναι μια τεράστια δαιδαλώδης επιστημονική δουλειά όπου αυτό που κάνουμε σήμερα ή θα κάνουμε στο μέλλον θα επηρεάσει ταυτόχρονα εμάς τα παιδιά μας αλλά και τα παιδιά των άλλων. Η μάχη μεταξύ εκπομπών διοξειδίου και φτηνής ενέργειας είναι πιο δύσκολη και πιο πολύπλοκη από όσο νομίζουμε.
Όσο η ενέργεια είναι ακριβή, θα κοστίζει ζωές και ανάπτυξη στον τρίτο κόσμο. Η λύση δεν είναι να ακριβύνουμε τη φτηνή ενέργεια των ορυκτών καυσίμων, αλλά να κάνουμε φθηνή την καθαρή ενέργεια όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και πάντα με τα μάτια στην ανάπτυξη των φτωχών χωρών. Ακόμα και με κάθε κόστος.
Τρίτον έμαθα ότι όταν εκτίθεσαι προσωπικά και παίρνεις πολιτικές θέσεις, βάλλεσαι και προσωπικά.
Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων στο Facebook αλλά και στην πραγματική ζωή που υπάρχουν όχι για να τοποθετούνται θετικά αλλά για να τοποθετούνται «ΑΝΤΙ». Δεν τους ενδιαφέρουν τα επιχειρήματα. Είναι εκεί για να επιτεθούν προσωπικά.
Στον λεγόμενο φιλελεύθερο χώρο, όπως έχω γράψει παλιότερα, υπάρχουν αρκετές τάσεις.
Πίστευα ότι έχουμε κάποια κοινά στοιχεία. Την πίστη στην ελεύθερη οικονομία και την πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ωστόσο, φαίνεται ότι αρκετοί τα αντιλαμβανόμαστε αρκετά διαφορετικά τα πράγματα.
Π.χ. είδα φιλελεύθερους να γελοιοποιούν Έλληνες Μακεδόνες που κρατούν τα σύμβολα του αρχαίου Μακεδονικού κράτους αλλά όταν αυτά τα κρατούν οι Σκοπιανοί ή όταν αυτοί φτιάχνουν μεγαλοπρεπή αγάλματα του Μέγα Αλέξανδρου, τότε να το θεωρούν «αυτοπροσδιορισμό». Έτσι είδα το οξύμωρο να θεωρούνται γελοίοι αυτοί που μιλούν την ίδια γλώσσα με τους αρχαίους Μακεδόνες και όχι αυτοί που μιλούν σλαβικά γιατί πρέπει να τους αφήσουμε να «αυτοπροσδιορίζονται».
Κατάλαβα επίσης πως ένα διακριτό μέρος του λεγόμενου «φιλελεύθερου χώρου» προέρχεται από κάποιους παλιούς αριστερούς που βλέποντας τα αδιέξοδα του σοσιαλισμού καβάλησαν το άρμα του σύγχρονου φιλελευθερισμού. Κάποιοι από αυτούς είναι άνθρωποι πραγματικά προοδευτικοί και τότε και τώρα που υπήρξαν στην αριστερά γιατί εκείνη την εποχή αν ήθελες ανθρώπινα δικαιώματα η δεξιά δεν σου έδινε καμία διέξοδο. Και έτσι έχουν παραμείνει μετακινούμενοι στον κεντρώο χώρο.
Κάποιοι άλλοι όμως ήταν απλά σταλινικοί και παρότι μεταπήδησαν στο κέντρο, βλέποντας ότι η ιδεολογία που στήριζαν δεν τους πήγαινε πουθενά, έφεραν και τις σταλινικές τους συνήθειες.
Είναι οι ίδιοι που κρατάνε και το «φιλελευθερόμετρο». Έτσι εάν λίγο παρεκκλίνεις από αυτό που νομίζουν αυτοί «φιλελεύθερο» βγάζουν τα σπαθιά τους και αρχίζουν.
Ύβρεις, κατάρες, προσωπικές επιθέσεις, ειρωνείες. Ποτέ απάντηση με επιχειρήματα. Κρέμασμα στα μανταλάκια και έτοιμοι για το κάψιμο των μαγισσών που αλλοιώνουν την ιδεολογία που την γνήσια μορφή κρατούν αυτοί και μόνον αυτοί. Τους καταλαβαίνεις γιατί αναρωτιούνται συχνά «μα είσαι εσύ φιλελεύθερος;».
Με λίγα λόγια κλασσικοί Σταλίνες. Οι διαφωνούντες δολοφονούνται. Και εφόσον στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο απαγορεύεται η απευθείας δολοφονία, μένουν στη δολοφονία χαρακτήρων μέσω των σόσιαλ. Και με το παραμικρό σε ονομάζουν φασίστα ή ρατσιστή.
Όμως εμείς που προερχόμαστε από την κεντροδεξιά που ήταν πάντα ευρωπαϊκή, φιλελεύθερη και προσανατολισμένη στον δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Δεν θα αφήσουμε τον φιλελεύθερο χώρο στα χέρια τους. Θα παραμείνουμε εδώ. Θα γράφουμε, θα ενοχλούμε, και θα απαντάμε στις χυδαιότητες με επιχειρήματα και νηφαλιότητα.
Και θα δείξουμε σε αυτούς, στους οπαδούς τους αλλά και σε αυτούς που παρακολουθούν σιωπηλά, πως ο φιλελεύθερος χώρος δεν είναι άλλο ένα ΚΚΕ που οι κομισάριοι εκτοπίζουν τους διαφωνούντες αλώνοντας τον χώρο. Ο κεντρώος χώρος δεν είναι δικός τους. Δεν είμαστε εμείς φασίστες. Αυτοί είναι σταλινικοί.
