Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
«Τέλος εποχής». Ήταν ο τίτλος μιας πολύ τρυφερής και επιτυχημένης ταινίας του Αντώνη Κόκκινου.
Επίσης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υποδηλώσει το τέλος μιας κυβερνητικής εποχής που χαρακτηρίστηκε από οικονομικό και διεθνοπολιτικό αναλφαβητισμό, ακραίο θεσμικό και πολιτικό καιροσκοπισμό (διάβαζε έφεση στον «σαλτιμπαγκικό κωλοτουμπισμό»: από τον Χουντή και τον Λαφαζάνη στην Παπακώστα), ακρισία και απρονοησία. 
Αντίθετα, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το τέλος της εποχής όπου η πολιτική μυθοπλασία βρίσκει επιβράβευση από σημαντικό τμήμα της κοινωνίας: το αθροιστικό ποσοστό των πρωταγωνιστών του βρώμικου/εθνοδιαβρωτικού 15 (Σύριζα, Πλεύση, ΛΑΕ, Βαρούφαξ) δεν υπολείπεται δραματικά του ποσοστού που όλοι αυτοί μαζί, πολιτικά καλπάζοντες ως κοινοί εκφραστές μιας ψευδεπίγραφης ουτοπικής ελπίδας, πήραν τον Γενάρη της μεγάλης εθνικής αυταπάτης. Μάλιστα ο ολοσχερώς μεταλλαγμένος Σύριζα δείχνει να κατοχυρώνεται ως ο άλλος πόλος του αναδυόμενου νέου δικομματισμού, δεν αποκλείεται δε να παγιωθεί ως τέτοιος, αν δεν υπονομευθεί από μετεκλογικές εσωκομματικές διαμάχες και αποσχιστικές κινήσεις –που ωστόσο δεν προβλέπονται λόγω της ασημαντότητας των άλλων, πλην Τσίπρα, στελεχών του- ή μετεκλογικά αποκαλυπτόμενα συριζοσκάνδαλα.
Τελικά η ολοκληρωθείσα περίοδος Σύριζα μπορεί να σημαίνει τέλος εποχής πρωτίστως υπό μια άλλη έννοια: Ο Τσίπρας έκανε κάποια καλά (κατά την άποψή μου τις Πρέσπες και κάποια μέριμνα, έστω και με λάθος τρόπο, για τους ολοσχερώς απόκληρους της κοινωνίας), δεν ολοκλήρωσε, λόγω κωλοτούμπας, κάποια κακά (ενώ ολοκλήρωσε τη μετάλλαξή του σε κόμμα ενδοσυστημικό: κραυγαλέα απόδειξη η αυτοστέρησή του από τη δυνατότητα να ξαναπροκαλέσει διάλυση της βουλής λόγω ΠτΔ), και ολοκλήρωσε με το παραπάνω κάποια μεγάλα και πασίγνωστα πλέον κακά.
Κατά την άποψή μου το σημαντικότερο εξ αυτών είναι ότι οδήγησε τη χώρα στο τέλος της εποχής όπου μια στοιχειώδης μορφωτική επάρκεια (θυμηθείτε την πολιτική ζωή με Παναγιώτη ή Θανάση Κανελλόπουλο, Ηλία Ηλιού, Σπύρο Θεοτόκη, Ευάγγελο Βενιζέλο κλπ) ήταν προϋπόθεση για ορισμένα πράγματα. Τώρα πια, όταν ένας γονιός ή ένας δάσκαλος παροτρύνει το παιδί του ή τον μαθητή του να μορφωθεί, ρωτώντας το «τι θα γίνεις, αν μείνεις ξύλο απελέκητο;», αυτό ανενδοίαστα θα απαντάει: «πρωθυπουργός».
*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου.
