Του Γιάννη Παντελάκη
Ας κάνουμε ένα flashback μ'' ένα υποθετικό σενάριο. Δεν θα ξεκινάει στις 25 Ιανουαρίου, αλλά αρκετό καιρό πριν. Όταν η εναλλακτική πρόταση στις συγκυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ (με διάφορα συμπληρώματα) ήταν ένα κόμμα που ερμήνευε την κρίση με όρους πολιτικούς-ιδεολογικούς και όχι συναισθηματικούς, λαϊκίστικους και απλουστευτικούς. Που δήλωνε πως δεν έχει λύσεις για όλα, αλλά έχει την πρόθεση και διάθεση να τα συζητήσει όλα κάτω από έναν κοινό παρονομαστή: τη στήριξη των πιο οικονομικά αδύνατων και την αναδιανομή του όποιου πλούτου υπάρχει στη χώρα. Ένα κόμμα που δεν είχε δογματισμούς και ανταποκρινόταν στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας. Που δεν μοίραζε συνειδητά ψεύτικες ελπίδες που ξεκίναγαν από το σκίσιμο των μνημονίων και έφταναν ως τις υποσχέσεις για ικανοποίηση κάθε αιτήματος.
Ένα κόμμα που είχε ένα σχέδιο όχι κατάληψης της εξουσίας, δεν αποτελούσε μια τέτοια επιλογή αυτοσκοπό. Τα χρόνια της αναμονής είχε ετοιμάσει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα αντικαθιστούσε το χρεοκοπημένο που μας οδήγησε ως εδώ. Ήταν ένας πολιτικός σχηματισμός που δεν απέδιδε τη βαθιά οικονομική κρίση αποκλειστικά και μόνο στους σκληρούς δανειστές τους οποίους στοχοποιούσε με όρους άσπρου - μαύρου, αλλά μίλαγε και για τις ελληνικές παθογένειες. Που έπαιρνε σοβαρά υπόψη του τις διεθνείς και ιδιαίτερα ευρωπαϊκές συγκυρίες. Ένα κόμμα απόλυτα ανεκτικό στο διαφορετικό, όποια μορφή και αν αυτό είχε.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια μια διαφορετική αριστερά. Η οποία, όμως, πράγματι ποτέ δεν υπήρξε ως μια συλλογική έκφραση. Ως πολιτικός σχηματισμός που θα έκανε μια τέτοια εναλλακτική πρόταση. Θα μπορούσε, ωστόσο, να υπάρξει. Αυτό που αυτοπροσδιορίστηκε ως «αριστερά» και κέρδισε τις εκλογές ήταν κάτι διαφορετικό. Ένα κόμμα που εκμεταλλευόταν τη χρεωκοπία των προηγούμενων, μιμούμενο ωστόσο βασικά τους χαρακτηριστικά. Και είχε μοναδικό σκοπό ν'' αναρριχηθεί στην εξουσία. Την πολυπόθητη.
Μετά τις εκλογές αυτές, υπήρχε η ελπίδα (σε κάποιους) πως όλα όσα συνέβησαν για να εκπληρωθεί ο αυτοσκοπός θα υποχωρούσαν και θα επικρατούσε ο ρεαλισμός. Διαπραγματεύσεις με σχέδιο και εναλλακτικές. Διαπραγματεύσεις έγιναν χωρίς τα δυο τελευταία. Η μόνη εναλλακτική προερχόταν από την ομάδα Λαφαζάνη, που όμως ήθελε επιστροφή στη δραχμή και ό,τι αυτό αρνητικό συνεπαγόταν. Οι υπόλοιποι, μια απόλυτη θολούρα που μας έφερε ένα νέο μνημόνιο (ας μην πούμε χειρότερο), σαν τα προηγούμενα. Και με τα αδιέξοδα να πολλαπλασιάζονται.
Οι επιλογές της νέας διακυβέρνησης κινήθηκαν στον ίδιο δρόμο με τα παλιά κόμματα και σε ό,τι αφορά τα θέματα εκτός οικονομικής ατζέντας. Καμιά αξιόπιστη διαφοροποίηση. Συμμαχίες μ'' ένα ακραίο δεξιό κόμμα. Νεποτισμός και πρακτικές ρουσφετιού. Άλωση του κρατικού μηχανισμού με ημετέρους, πολλοί από τους οποίους είχαν έρθει από τα παλιά. Σφιχταγκάλιασμα με την ιεραρχία, η οποία αντιστέκεται επίμονα σε κάθε τι που θα οδηγούσε την κοινωνία σ'' έναν στοιχειώδη εκσυχρονισμό (σύμφωνο συμβίωσης, διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους κ.ο.κ.). Αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών (500 εκατ. η πρώτη παραγγελία για αμφισβητούμενης αναγκαιότητας αεροπλάνα) σε βάρος της στήριξης των ανθρώπων που ζουν την απόλυτη φτώχεια (μόλις 200 εκατ.). Ιδεοληψίες και γηπεδικού επιπέδου αντιλήψεις. Ενίσχυση εμφυλιοπολεμικού κλίματος και εθνικολαϊκές εκδηλώσεις. Και άλλα τέτοια, πολλά.
Η νέα διακυβέρνηση με δυο λόγια δεν έκανε τίποτα αριστερό. Μιμήθηκε μεθόδους και πρακτικές από τις χειρότερες που είχαν να επιδείξουν τα παλιά κόμματα στην πολύχρονη πορεία τους. Θα ήταν άδικο, ωστόσο, όλα αυτά να τα χρεώνεται η Αριστερά συνολικά...
