Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Σαν μαθητής που είναι να γυρίσει στο σχολείο μετά τις διακοπές, εδώ και δυο-τρεις μέρες είχα πολύ μεγάλο άγχος: αφενός μεν γιατί έληγε η θερινή μου άδεια των δύο εβδομάδων (πάνω που άρχισα να καταλαβαίνω ότι άρχιζε…), αφετέρου δε για το θέμα του σημερινού μου κειμένου, πρώτου μετά από απουσία μισού μήνα. Έπρεπε να επιλέξω κάτι δυνατό, κάτι ξεχωριστό. Κι ενώ για το πρώτο δεν μπορούσα να κάνω τίποτε —ποτέ, και κανείς μας, δεν μπορεί—, για τα δεύτερο έσπαγα το κεφάλι μου από προχθές. Πλην, φευ, αδίκως.
Δεν έβρισκα τίποτε αξιόλογο.
Η αλήθεια μάλιστα είναι πως ξαφνικά, τέλη Ιουλίου του σωτηρίου έτους 2019 μ.Χ., όλα τα καλά θέματα μοιάζουν να έχουν ειπωθεί — από τους άλλους. Κυρίως φταίει γι' αυτό το δεκαπενθήμερο που μεσολάβησε από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Οι προγραμματικές δηλώσεις, οι νέοι άνθρωποι που εμφανίστηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στα πράγματα, οι προτεραιότητες που δόθηκαν από τον πρωθυπουργό, η ποσόστωση και ο μικρός αριθμός των γυναικών στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, οι παρθενικές κινήσεις και τα πρώτα υπό κατάρτιση νομοσχέδια, οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, η άγαρμπη αμηχανία των στελεχών τού ΣΥΡΙΖΑ, ο άκομψος και ηττοπαθής τρόπος που φαίνεται να επιλέγει για να πολιτευτεί το ΠΑΣΟΚ, η συμπαγής, ασφυκτική παρουσία της ιεραρχίας του κλήρου για μία ακόμη φορά μέσα στο Κοινοβούλιο — εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά που παρακολουθήσαμε το προηγούμενο διάστημα ήταν θέματα πράγματι δυνατά, που έδωσαν πολύ τροφή στους αρθρογράφους… και που εγώ τα έχασα, διά παντός.
Όπως έχασα επίσης τη θεομηνία στη Χαλκιδική (συγγνώμη για τη λάθος επιλογή της λέξης, το κάνω επίτηδες: ο καλός, ή απών, Θεός δεν έχει να κάνει με τα μπουρίνια και τις καταιγίδες — ο άνθρωπος όμως ίσως και να έχει) και, μαζί, τη συνακόλουθη ψύχραιμη αντίδραση του κρατικού μηχανισμού, την είδηση για το μάζεμα, επιτέλους, εκείνων των βουνών από ξερόκλαδα που περίμεναν έναν ολόκληρο χρόνο στο Μάτι για να μαζευτούν —ή για να λαμπαδιάσουν…—, πολλώ δε μάλλον το σόου με τον τραγικό δεσπότη της Κύπρου και το γαϊτανάκι ανεκδότων που πλέχτηκε στα social media μετά την kinky αποστροφή του. Τα έχασα και αυτά.
Και κυρίως, αν δεν κάνω λάθος, έχασα την είδηση για την καθιέρωση Ημέρας Αγέννητου Παιδιού από την Ιερά Σύνοδο της Ελλάδος, που άνοιξε (ξανά) μία τεράστια συζήτηση για το αν και πότε μία γυναίκα μπορεί να αποφασίζει να κάνει έκτρωση, για το αν και πότε το έμβρυο που κυοφορεί είναι ή δεν είναι δικό της, είναι ή δεν είναι «άνθρωπος» κλπ. κλπ. (Απροπό, η σύντομη απάντηση εδώ είναι: «Πάτε καλά;! Ό,τι θέλει θα το κάνει, δεν θα μας ρωτήσει κιόλας! Οι άνθρωποι —γυναίκες και άντρες, ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι, λαϊκοί και κληρικοί, οι πάντες— τεκνοποιούν κάνοντας σεξ, αλλά δεν κάνουν σεξ για να τεκνοποιήσουν, μόνο τα ζώα κάνουν σεξ για να τεκνοποιήσουν»).
Μ' αυτά και μ' αυτά, πήγε Κυριακή μεσημέρι —προχωρημένο μεσημέρι— κι εγώ δεν είχα θέμα. Όχι δυνατό και ξεχωριστό: δεν είχα θέμα, period. Όλα είχαν ειπωθεί από τους άλλους. Από τον ανταγωνισμό. Δεδομένου, δε, ότι παραδίδουμε τα κείμενα στις 4 μ.μ. και ότι, σαν ερασιτέχνης που είμαι, δεν έχω ποτέ θέματα ψυγείου, ήμουν πλέον παραπάνω από σίγουρος ότι η επάνοδός μου στο Liberal μετά από τις δεκαπενθήμερες διακοπές μου θα ήταν τζούφια — για να το θέσω επιεικώς. Οπότε, για να γλυκαθώ, άρχισα να σερφάρω στο ίντερνετ —για την ακρίβεια: να κλικάρω έναν-έναν τους 50 σελιδοδείκτες που έχω στο Chrome— μήπως και σταθώ τυχερός.
Και στάθηκα.
Ένας από τους σελιδοδείκτες μου είναι του ηλεκτρονικού καταστήματος του Lidl. Ομολογώ πως το επισκέπτομαι συχνά, καθώς είμαι καλός τους πελάτης: ακόμη και αν δεν χρειάζομαι κάτι, μπαίνω μια στο τόσο για να δω τι καινούργιο έφεραν, καθώς είναι ό,τι ποιοτικότερο κυκλοφορεί εκεί έξω και βρίσκεται εντός των ορίων τού μπάτζετ μου. (Το κάνω και με άλλα δυο-τρία μαγαζιά αυτό, είμαι επαγγελματίας καταναλωτής). Και έτσι έπεσα στην εικονιζόμενη φωτογραφία, που μαζί και με μερικές άλλες παρόμοιες κοσμούν την αρχική σελίδα του σάιτ.
Ο άντρας που απλώνει την μπουγάδα.
Αυτό είναι λοιπόν το θέμα μου σήμερα — ο άντρας που απλώνει την μπουγάδα. Και, καθώς η φωτογραφία και το θέμα μιλούν από μόνα τους, εγώ δεν θα πω τίποτε επ' αυτού. Ή μάλλον θα πω ένα πράγμα μόνο: αν έχετε αγόρια, μάθετέ τους να απλώνουν την μπουγάδα, καθώς και να κάνουν και όλες τις άλλες δουλειές του σπιτιού? αν είστε οι ίδιοι άντρες, απλώστε την μπουγάδα, και κάντε και όλες τις άλλες δουλειές του σπιτιού.
Έτσι θα λυθούν ΟΛΑ τα προβλήματα του κόσμου.
Μα, θα πείτε κάποιοι, θα λυθούν ΟΛΑ τα προβλήματα του κόσμου επειδή εγώ, ή ο γιος μου, θα απλώσουμε την μπουγάδα και θα κάνουμε και όλες τις άλλες δουλειές του σπιτιού;
Ν α ι.
