Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Έχουν πλάκα αυτοί που τις τελευταίες εβδομάδες, σε πάνελ και στήλες, προσπαθούν να προσδώσουν ποιότητα στην απόφαση όσων βουλευτών υπερψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών βαφτίζοντάς την προϊόν «συνείδησης». Κι αυτό βέβαια το θέτουν αντιστικτικά προς τους υπόλοιπους που αν και μετριοπαθείς και κεντρώοι θα την καταψηφίσουν υποτασσόμενοι στην κομματική πειθαρχία. Λίγο-πολύ μας λένε ότι αυτοί που θα ψηφίσουν ΝΑΙ κρατώντας σταθερή την καρέκλα του κ. Τσίπρα έχουν συνείδηση και είναι οι καλοί της ιστορίας, ενώ οι υπόλοιποι είναι πρόβατα που κάνουν ό,τι λέει το κόμμα. Μάλιστα.
Και έχει γούστο γιατί στην πραγματικότητα αναφέρονται σε ανθρώπους που εδώ και μήνες δημοσίως, ανερυθρίαστα, διαπραγματεύονται την προνομιακή μεταπήδησή τους σε κάποιο κόμμα που θα τους εξασφαλίσει την εκλογή άπαξ και θα φορέσουν τη φανέλα του.
«Όταν μας απειλεί μια αλήθεια, κρυβόμαστε πίσω από μία σκέψη», έχει παρατηρήσει ο νομπελίστας συγγραφέας Ελίας Κανέττι. Με τον ίδιο τρόπο που όταν έχουν πέσει όλα τα «φύλλα συκής» μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης με την αντισημιτική ακροδεξιά, θυμόμαστε, ξαφνικά, τη συνείδηση ως στοιχείο της προοδευτικής ταυτότητας.
Μόνο που το παιχνίδι εδώ λέγεται πολιτική και οι συνέπειές της πολιτικής είναι πολύ συγκεκριμένες και μετρήσιμες και όποιος δεν το καταλαβαίνει ας ζητήσει να του το εξηγήσουν όσοι έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους εξαιτίας των capital control, όσοι έφυγαν στο εξωτερικό, όσοι δεν μπορούν να περάσουν ούτε έξω από τράπεζα επειδή έχουν κοκκινίσει τα ΑΦΜ τους. Αυτοί κάτι έχουν ακούσει από αριστερή συνείδηση. Από το έλλειμμά της συγκεκριμένα.
Δεν χρειάζεται να ασχολείται ιδιαιτέρως κάποιος με την πολιτική για να παρατηρήσει πως οι ενδιαφερόμενοι να ασχοληθούν αυτή την εποχή με τα κοινά και μάλιστα στη συγκυρία των δημοτικών εκλογών, κάνουν ό,τι μπορούν για να μπουν σε κάποια κομματική στάνη (όπως αποκαλούν τα κόμματα, απαξιωτικά, αυτοί που θυμήθηκαν τη συνείδηση του προοδευτικού). Μόνο που εντασσόμαστε στα κόμματα στη βάση αρχών. Τις αρχές τους προσυπογράφουμε, αρχές που τις έχουμε πρώτα περάσει από τον έλεγχο της συνείδησής μας. Ως στρατιώτες που θα πολεμήσουν για να πείσουν για τις αρχές του κόμματος εμφανίζονται οι υποψήφιοι που γεμίζουν τα ψηφοδέλτια, όχι ως πρόβατα. Και οι πολίτες, με τον σταυρό προτίμησης, επιλέγουν τους καλύτερους από αυτούς που θα υπηρετήσουν τις κομματικές αρχές.
Έτσι κι αλλιώς, μιλώντας, πάντα, πολιτικά που είναι και το μόνο που μετράει, η συνείδηση του καθενός έχει γίνει… ορατή σε όλους. Όταν κάποιος επιμένει να στηρίζει κόμμα που για να καταλάβει την εξουσία έχει διχάσει, έχει πει ψέματα κι όταν φτάνει η ώρα να επιλέξει εταίρο επιλέγει ακροδεξιούς ρατσιστές, ας αφήσει τους δεκάρικους περί προοδευτικής συνείδησης και τις απαξιωτικές αναφορές στην κομματική πειθαρχία.
Από ένα σημείο και μετά, όλο αυτό δεν είναι πλέον αστείο μόνο επιτείνει το αίσθημα της αποξένωσης. Γιατί όταν με την προκήρυξη των εκλογών, ακούσουμε την πόρτα της Μεταπολίτευσης να κλείνει ορμητικά και οριστικά πίσω μας, κάποιοι πρέπει να έχουμε μείνει να μιλάμε μεταξύ μας. Τα προοδευτικά αιτήματα είναι ακόμα ζωντανά και θα περιμένουν πάντα αυτούς που θα τα εκφράσουν.
