Η αντιπολίτευση δημιουργεί σύγχυση για τις πραγματικές της προθέσεις στη διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων. Αν επρόκειτο για πραγματικά έξυπνους ανθρώπους θα απέδιδαν τα εύσημα στον κ. Μητσοτάκη για την πολιτική του και θα έδιδαν υπόσχεση στον ελληνικό λαό ότι θα ενίσχυαν τους δεσμούς μας με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και το Ισραήλ. Κι εννοείται ότι δε θα έβαζαν το δίλημμά «σταθερότητα με τον Κυριάκο ή αναθεώρηση των συμφωνιών με την Αριστερά».
Ο κ. Τσίπρας ως κυβέρνηση ήταν πιο νατοϊκός από τον πιο αμερικανόφιλο κάτοικο αυτής της χώρας. Ως αντιπολίτευση ανάγκασε τον Αμερικανό πρέσβη να κάνει επίσημες δηλώσεις, με τις οποίες εξέφραζε τις απορίες του για τη μετάλλαξη του ανδρός. Ο Αλέξης Τσίπρας που κράτησε ως πρωθυπουργός ζωντανούς τους δεσμούς της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, αμφισβήτησε ως αντιπολίτευση την αμυντική συμφωνία των δύο χωρών. Λεπτομέρεια: Η συμφωνία αυτή ξεκίνησε επί των ημερών του!
Το πιο ακραίο, όμως, είναι το γεγονός ότι ζήτησε επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με τους Γάλλους! Κι όταν ρωτήθηκε τι θα κάνει αν οι Γάλλοι αρνηθούν κάτι τέτοιο, ο Αλέξης Τσίπρας θύμισε τον Αλέξη του 2015, απαντώντας κάτι σαν «τότε θα δούμε τι θα κάνουμε».
Η χώρα όμως έχει ανάγκη από μια εθνική στρατηγική. Δεν μπορεί αυτή να αλλάζει κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση, ούτε και είναι δυνατόν να δημιουργούνται στο μεταξύ ερωτήματα και αμφιβολίες στις σχέσεις μας με τους εταίρους μας. Κι ενώ αναγνωρίζει κανείς τον εποικοδομητικό ρόλο της κυβέρνησης Τσίπρα στην προώθηση των συμμαχιών μας με ΗΠΑ και Ισραήλ, δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει την αλλοπρόσαλλη στάση του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση.
Η κρίση με την Τουρκία δεν είναι μία κατάσταση που καλύπτει κάποιες δήθεν έκτακτες ανάγκες εσωτερικής κατανάλωσης της γειτονικής μας χώρας. Είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό, έχει ρίζες στην ανάγκη επιβεβαίωσης του σημερινού αφηγήματος της Τουρκίας και απαιτείται μεγάλη σοβαρότητα για την αντιμετώπισή της. Κάτι που έχει κάνει έγκαιρα ο νυν πρωθυπουργός, εγκαταλείποντας τις πολιτικές του κατευνασμού, του ζεϊμπέκικου και των κουμπαριών που δεν απέδωσαν το παραμικρό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε και κέρδισε τον απαραίτητο χρόνο για να κτίσει ισχυρές συμμαχίες. Αμφισβητεί κανείς ότι αυτή ήταν η μόνη δυνατή επιλογή της χώρας; Κι αν ο κ. Μητσοτάκης έκανε το απολύτως σωστό, ποιο είναι το κέρδος του ΣΥΡΙΖΑ να βάζει νάρκη στα θεμέλια μιας επιτυχούς εθνικής πολιτικής;
Θανάσης Μαυρίδης
