Κοσμογονικές αλλαγές συμβαίνουν στην ευρύτερη γειτονιά μας. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν προχώρησαν στην αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ, κάτι αδιανόητο πριν από λίγο καιρό. Και όπως δήλωσε ο Πρόεδρος Τραμπ θα ακολουθήσουν και άλλες 5-6 μουσουλμανικές χώρες.
Χωρίς καμιά αμφιβολία πρόκειται για μια σημαντική διπλωματική επιτυχία του διδύμου Τραμπ—Νετανιάχου. Και οι δύο ηγέτες έχουν αναπτύξει μιαν αξιοζήλευτη χημεία, που έχει φέρει αυτά τα θετικά αποτελέσματα.
Μάλιστα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, στο πλαίσιο της προσέγγισης με τον αραβικό κόσμο, ουσιαστικά εγκατέλειψε την πολιτική της προσάρτησης μέρους της Δ. Όχθης και της κοιλάδας του Ιορδάνη. Ο ίδιος ο Μπ.Νετανιάχου μίλησε για αναβολή της προσάρτησης, όμως φαίνεται πως η εγκατάλειψη αυτής της πολιτικής ήταν και παραμένει ο όρος για την εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με αραβικά κράτη.
Είναι γεγονός πως το δίδυμο Ομπάμα- Κλίντον, συνεπικουρούμενο και από τον Σαρκοζί, άσκησε καταστροφική πολιτική στην Μ. Ανατολή και στις χώρες της Β. Αφρικής. Τα αποτελέσματα τα είδαμε.
Εμφύλιοι πόλεμοι, καταστροφές, δυστυχία και καραβάνια μεταναστών—προσφύγων. Ένα κράτος, η Λιβύη, διαλύθηκε ενώ ένα άλλο, η Συρία, παρ΄όλιγο να έχει την τύχη της Λιβύης. Εκεί η κατάσταση είναι ακόμα ρευστή.
Η δε Αίγυπτος σώθηκε χάρη στην επέμβαση του αιγυπτιακού στρατού που διαφύλαξε τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και της κοινωνίας.
Τις ιδεοληψίες του Ομπάμα και της Χίλαρυ τις πλήρωσαν εκατομμύρια ψυχές, ενώ αποσταθεροποίησαν όλη την ΝΑ. Μεσόγειο.
Σήμερα το τοπίο που διαμορφώνεται έχει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Κυρίως έχει τάσεις σταθεροποίησης της κατάστασης. Είναι ακόμα νωρίς αυτό να το πούμε με βεβαιότητα, όμως αυτές οι κινήσεις του Ισραήλ και των αραβικών χωρών προς τα εκεί κατατείνουν.
Σε αυτήν την σύγκλιση που ανέτρεψε έχθρα δεκαετιών, μήπως συνέβαλε—εκτός του Ιράν-- και η επιθετική πολιτική του Ντ. Ερντογάν; Αναμφίβολα, ναι.
Όταν δηλώνει πως σκοπεύει να απελευθερώσει την Ιερουσαλήμ και όταν μέσω των Αδελφών Μουσουλμάνων επιδιώκει να ανατρέψει τα καθεστώτα των χωρών του Κόλπου και της Αιγύπτου, τότε είναι μοιραίο να προκαλέσει μιαν αντι-συσπείρωση. Δεν είναι απλώς ότι υπερεκτέθηκε, κυρίως είναι πως απείλησε λάθος κράτη.
Είναι προφανές πως η Ελλάδα βλέπει θετικά αυτές τις ιστορικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Μ. Ανατολή. Με κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να μας βοηθήσουν διπλωματικά και όχι μόνον, στην αντιμετώπιση των τουρκικών αξιώσεων.
Έχει γραφτεί πως ένας δημοκρατικός πρόεδρος στις ΗΠΑ θα αντιμετωπίσει πιο αποφασιστικά τον Ντ. Ερντογάν. Επ΄αυτού έχω αρκετές επιφυλάξεις.
Για την πατρίδα μας το κυρίαρχο ζήτημα είναι να παραμείνει πρωθυπουργός ο Νετανιάχου. Τότε και οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία θα παραμείνουν ως έχουν. Πολύ κακές, χωρίς κανένα περιθώριο βελτίωσης. Ο Νετανιάχου και το επιτελείο του έχουν μια ξεκάθαρη εικόνα για τις προθέσεις και την στρατηγική του Ερντογάν.
Ευτυχώς στην Ελλάδα υπάρχει μια κυβέρνηση που έχει κατακτήσει την αξιοπιστία και την σοβαρότητα στην διεθνή κοινότητα κι έτσι μέσα σε λίγους μήνες κατόρθωσε να κτίσει πολύπλευρες συμμαχίες. Τα όσα γίνονται στην Μ. Ανατολή και αυτά που έρχονται, μας βρίσκουν διπλωματικά ισχυρούς και στρατιωτικά πανέτοιμους.
Είμαστε παίκτες και όχι θεατές.
