Του Δημήτρη Καμπουράκη
Στα λεξικά του μέλλοντος, δίπλα στην λέξη Βατερλό δεν θα βάζουν πλέον την ομώνυμη μάχη που ισοπέδωσε τον Βοναπάρτη το 1815. Θα βάζουν την υπόθεση με τις γαλλικές φρεγάτες που διέλυσε επικοινωνιακά μια ολόκληρη κυβέρνηση, δίχως να κουνήσει κανένας άλλος το δακτυλάκι του εκτός από τους ίδιους τους υπουργούς της. Ένα πολιτικό φιάσκο δίχως προηγούμενο, αλλά κυρίως δίχως καμιά αφορμή. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πυροβόλησαν τα πόδια τους χωρίς λόγο κι έπειτα πλακώθηκαν πόσα δάκτυλα τους χτύπησαν.
Κάτι συμβαίνει στο επιτελείο του Τσίπρα τον τελευταίο καιρό. Εκεί που μέχρι πρότινος το κυβερνητικό κονκλάβιο έπαιζε την κοινή γνώμη στα δάκτυλα και είχε μια καταπληκτική ικανότητα να στρέφει οποιαδήποτε υπόθεση υπέρ του, μετατράπηκε σ' ένα ασκέρι ανίκανο να χωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα. Ειδικά στην υπόθεση των γαλλικών φρεγατών παρατράβηξε το πράγμα. Πήραν φωτιά τα άχυρα, αφήνιασαν τα γαϊδούρια, κατεδαφίστηκε ο στάβλος κι έπαθε συγκοπή ο χωριάτης. Βουντού; Ανάδρομος Ερμής; Κακό μάτι;
Όπως είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η επιτυχημένη επικοινωνία κάνει δημοφιλή μια κυβέρνηση και το έργο της, είναι επίσης μέγα λάθος να καταλογίζουμε την κατάρρευση τους στην κακή επικοινωνία. Πάντα συμβαίνει κάτι πολύ βαθύτερο απ' αυτό που βλέπουμε σε ανακοινώσεις ή σε δημόσιες παρεμβάσεις προσώπων. Προφανώς είναι πρωτίστως η κυβερνητική πολιτική που έχει πρόβλημα και δευτερευόντως ο τρόπος που διοχετεύεται στην κοινή γνώμη. Αλλά κι αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό κινείται στην σφαίρα του ανεξήγητου.
Όσο αντιδημοφιλής κι αν είναι η πολιτική που ασκούν, όσο κι αν έχουν κουράσει τον κόσμο με τις ιδεολογικοπολιτικές κολοτούμπες τους, όσο κι αν οι προσωπικές στρατηγικές των στελεχών αρχίζουν να υπερτερούν της συλλογικής προσπάθειας τους, πάλι δεν δικαιολογείται τέτοια επικοινωνιακή κατάρρευση. Κάθε υπόθεση με την οποία καταπιάνονται πλέον, δεν καταλήγει απλώς σε αποτυχία αλλά παράλληλα τους εξευτελίζει. Άρα δεν έχει πρόβλημα μόνο η πολιτική, αλλά και ο μηχανισμός τους.
Δεν γνωρίζω πως δουλεύουν στο ΣΥΡΙΖΑϊκό Μαξίμου. Πάντως τέτοια φαινόμενα σήψης, παλινωδιών και ασυναρτησίας, συναντιούνται όταν παύει να υπάρχει ένα ενιαίο κέντρο συντονισμού. Όταν ο καθένας στην κυβέρνηση και στο κόμμα κάνει του κεφαλιού του, όταν το κάθε στέλεχος δρα όπως το συμφέρει και λέει ό,τι του κατέβει. Όταν δεν υπάρχει το ισχυρό πρόσωπο που αποφασίζει, διοχετεύει την κυρίαρχη άποψη σ' όλη την πυραμίδα και ελέγχει την εφαρμογή της, τότε οι πολιτικοί οργανισμοί μετατρέπονται σε πύργο της Βαβέλ.
Δεν ξέρω τι κάνουν οι σημερινοί επικεφαλής της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης. Δεν ξέρω αν διαθέτουν το κύρος να επιβάλλονται στους αρχηγίσκους των διαφόρων κυβερνητικών και κομματικών βιλαετιών. Δεν ξέρω αν λείπει ο Νίκος Παπάς ή ο συγχωρεμένος ο Θόδωρος Μιχόπουλος. Αυτό που καταλαβαίνω πάντως είναι ότι κάποιος σοβαρός άνθρωπος λείπει από κει μέσα. Κάποιος ικανός να επιβληθεί, για να αποφεύγονται τουλάχιστον τα παιδαριώδη λάθη που τους λοιδορούν, όπως η ιστορία με τις φρεγάτες. Τρεις δημόσιες και αλληλοδιαψευδόμενες απόψεις για μια ανύπαρκτη υπόθεση πάνω σ' ένα εξαιρετικά σοβαρό εθνικό πεδίο, είναι too much ακόμα και γι αυτούς.
Εκτός αν ο Τσίπρας έχει ορίσει με τρόπο καθαρό ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο στην επικοινωνία, αλλά κανένας πια από το προσωπικό δεν δίνει σημασία στις εντολές του και στα χρίσματα του αρχηγού. Αν ισχύει αυτό, είναι ο ορισμός του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
