Του Αντώνη Πανούτσου
Η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην έκθεση της Θεσσαλονίκης έδειξε ότι ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, που τον Ιούνιο του 2012 στο προεκλογικό του πρόγραμμα ζητούσε την διάλυση των ΜΑΤ, την απαγόρευση της οπλοφορίας κατά την αστυνόμευση διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων, την απόσυρση των χημικών και την ανάθεση της εποπτείας των υπηρεσιών Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας σε διακομματική επιτροπή της Βουλής ανήκει οριστικά στην ιστορία.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερηφανεύεται, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ των 5.500 αστυνομικών, των εννιά συμβατικών και του ενός περιπολικού, του «φορτηγακιού» διαχείρισης των επικοινωνιών και του ασθενοφόρου. Το κόμμα που μπορεί να εξασφαλίσει στον αρχηγό του, μια είσοδο στην δεύτερη πόλη της χώρας σε δρόμους που κυριολεκτικά του ανήκουν, αντάξια του Κιμ Γιονγκ Ουν. Δείχνοντας ότι ο παλιός Τσίπρας, το γελαστό παιδί του λαού έπαψε να ενδιαφέρεται για την εικόνα του αριστερού ηγέτη, τελείωσε πίσω από τα λεωφορεία των ΜΑΤ που κλείνουν την Ηρώδου του Αττικού πριν το bunker του Μαξίμου. Ο Τσίπρας του 2018 είναι ο πρωθυπουργός που προστατεύεται από κάθε ανεξέλεγκτη επαφή με τον κόσμο. Και όπως φάνηκε από την είσοδο του στην Θεσσαλονίκη οι εντυπώσεις που δημιουργεί του είναι παγερά αδιάφορες.
Φάνηκε και από την παρουσία των Αμερικάνων. Όχι μόνο από την παρουσία των ανδρών του FBI, που σε όχι και τόσο μακρινές εποχές θα είχαν προκαλέσει υστερία στην αριστερά, αλλά και από την παρουσία του Τσίπρα στην συγκέντρωση του ελληνοαμερικανικού επιμελητηρίου. Η στιγμή που ο διπλανός του Τσίπρα παίρνει εντολή και τον σκουντάει να κάτσει προσοχή και όχι με τα χέρια σταυρωμένα όταν παίζει ο εθνικός αμερικανικός ύμνος είναι σχεδόν ντροπιαστική. Όχι για τον Τσίπρα που αμέσως αλλάζει στάση, αλλά για τον κάθε Έλληνα που θα ήθελε τον πρωθυπουργό του να ξέρει να σταθεί αντί να παίρνει διαταγές.
Το δεύτερο συμπέρασμα από την Θεσσαλονίκη είναι ότι ο Τσίπρας και ο Καμμένος δεν πρόκειται να πέσουν από τις αντιδράσεις στους δρόμους. Να ζοριστούν ναι, αλλά να πέσουν όχι. Και άλλο η πρώτη διαδήλωση για την Μακεδονία που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμενε να είναι τόσο μεγάλη και ο Τσίπρας δεν ήταν παρών και άλλο η διαδήλωση του Σαββάτου που είχε σαφή χαρακτήρα αμφισβήτησης του Τσίπρα και της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είχε τον χρόνο να σχεδιάσει την επιχείρηση και δεν είχε αναστολές όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου το 2011, όταν οι «αγανακτισμένοι» προπηλάκισαν τον Παπούλια διακόπτοντας την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Μετά τα επεισόδια στην παρέλαση του 2011 όπως είχαν δηλώσει αξιωματικοί της αστυνομίας δεν υπήρξε επέμβαση επειδή υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρωμένοι, μεταξύ τους εκατοντάδες μητέρες με μικρά παιδιά. Επίσης ήξεραν ότι αν συνέβαινε το παραμικρό θα είχαν μια αντιπολίτευση να ζητάει αποκεφαλισμούς. Τώρα όχι μόνο ξέρουν ότι ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί η κυβέρνηση θα τους στηρίξει αλλά και ότι η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να κάνει θέμα. Επίσης ξέρουν ότι κανένα Μέσον δεν θα ψάξει να βρει αν τα χημικά είναι φρέσκα, όπως κάνανε την εποχή των διαδηλώσεων στην Αθήνα, οι ευαίσθητοι αριστεροί όταν φωνάζανε ότι οι αστυνομικοί πετάνε ληγμένα. Και ότι μπορούν να στέλνουν το μήνυμα «θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι» ώστε ο μέσος πολίτης να φοβηθεί να πάει στο συλλαλητήριο και να φανούν οι ακραίοι ώστε η κυβέρνηση να πει «Να ποιοι είναι αυτοί που πάνε στα συλλαλητήρια».
Αν υπάρχει συμπέρασμα από την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη είναι ότι έχει σταματήσει να ενδιαφέρεται. Δεν ενδιαφέρεται αν τον κατηγορούν για ρουσφέτια, για αστυνομική βία, για ανικανότητα στην διαχείριση κρίσεων και καταστροφών. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Ενδιαφέρεται μόνο να κάνει την Ζωάρα του. Όπως μονολεκτικά έγραψε στο Instagram από το τρένο της χαράς των start ups η Γιάμαλη. Πιστεύοντας ότι δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
