Του Δημήτρη Καμπουράκη
Κάπως πρέπει να απαντήσει ο Τσίπρας στη χιονοστιβάδα αποκαλύψεων, καταγγελιών, οργής και επικρίσεων που τον παρασέρνει, σωστά; Αφού δεν κατέθεσε παραίτηση της κυβέρνησής του (που προφανώς θα σήμαινε τον ξαφνικό πολιτικό του θάνατο) θα πάει σε σαρωτικό ανασχηματισμό πριν την ΔΕΘ. Δεν μπορώ να αντιδράσω παρά με την φράση «θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι». Παρδαλό και γεμάτο εγκαύματα το κατακαημένο.
Στην κοινή γνώμη έχει παγιοποιηθεί η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση έδρασε σαν ένα τσούρμο ανίκανων, που στη συνέχεια αποδείχτηκαν και αισχροί συνειδητοί ψεύτες. Κι αν ο απλός άνθρωπος θα μπορούσε να δείξει μια κάποια ανοχή στην ανοργανωσιά που χειροτερεύει από ακραία φυσικά φαινόμενα, αρνείται να κάνει το ίδιο όταν διαπιστώνει πως πάνω σ' αυτό το χάος παίχτηκε ένα θλιβερό θέατρο σε ζωντανή σύνδεση, με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς πρωταγωνιστές. Αυτό κινείται πέραν της δυνατότητας συγχώρησης.
Οι ανασχηματισμοί, έτσι κι αλλιώς, είναι απαξιωμένο επικοινωνιακό όπλο, ειδικά όταν τις κάνουν κυβερνήσεις που σε κανονικές συνθήκες είναι σε πολιτική αποδρομή. Η χρήση, λοιπόν, αυτού του αδύναμου πολιτικού όπλου ως αντιστάθμισμα μιας πελώριας τραγωδίας που έχει προκαλέσει λαϊκή οργή μεγατόνων, είναι το λιγότερο καταγέλαστη. Ο ίδιος ο Τσίπρας ξέρει πολύ καλά ότι είναι απολύτως αδύναμος να αντιδράσει αποτελεσματικά, απλώς δεν έχει στα χέρια του κανένα άλλο όπλο για να χρησιμοποιήσει. Στο μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι ο χρόνος, όλα τα υπόλοιπα είναι ασπιρίνες που δίδονται σε πολυτραυματία.
Ξέρουμε φυσικά τι θα συμβεί όταν ανακοινωθεί ο ανασχηματισμός. Από τις καρατομήσεις, υποβαθμίσεις και μετακινήσεις υπουργών, ο κόσμος και οι αναλυτές θα καταλάβουν δια της τεθλασμένης σε ποιους ο πρωθυπουργός υποτίθεται ότι αποδίδει ευθύνες για την τραγωδία. Όλο το προηγούμενο έργο των υπουργών, είτε θετικό, είτε ουδέτερο, είτε αρνητικό, έχει σβηστεί. Το μόνο που υπάρχει μπροστά του είναι η διαχείριση της τραγωδίας και του πολιτικού κόστους απ' αυτήν. Θα πρόκειται για ανασχηματισμό πανικού, που στοχεύει στην αυτοσυγχώρηση.
Όμως υπάρχει κάτι ακόμα βαθύτερο σ' αυτό το αναμενόμενο πρωθυπουργικό ανακάτωμα του ανθρώπινου δυναμικού του σε υπουργικές θέσεις ως απάντηση στη λαϊκή οργή. Ο ίδιος ο Τσίπρας, με το θλιβερό σώου της πρώτης βραδιάς και με το ολοφάνερο θέατρο που έπαιξε μαζί με τους άλλους, απώλεσε οριστικά τη δυνατότητά του να μπει στη θέση του κριτή. Παριστάνοντας τον ανίδεο (για να κερδίσει λίγο χρόνο;) ενώ ήξερε για δεκάδες νεκρούς, μπήκε κι αυτός στη χορεία εκείνων που εξαπατούσαν συνειδητά την κοινή γνώμη την ώρα της τραγωδίας.
Κανένας πια δεν πιστεύει ότι ο πρωθυπουργός δικαιούται να κρίνει ποιος σ' αυτή την υπόθεση έκανε καλή δουλειά και ποιος κακή. Όπως την πρώτη βραδιά (με ανήθικο και ανόητο τρόπο) προσπάθησε να διασωθεί επικοινωνιακά, έτσι θα πράξει και με τον ανασχηματισμό του. Ένα σώου θα 'ναι και τίποτα άλλο, με το οποίο ο κόσμος θα γελάσει. Τι φαντάζεται δηλαδή; Ότι ένας θιασάρχης που διαλέγει μόνος του το έργο, τους ηθοποιούς, την αίθουσα, κάνει την σκηνοθεσία και είναι και πρωταγωνιστής, δικαιούται να κάνει κριτική για την αποτυχία της παράστασης σε κάποιους που κρατούσαν τους δεύτερους και τρίτους ρόλους; Και πιστεύει, ίσως, πως η αλλαγή τους θα γεμίσει την άδεια αίθουσα του; Αξιοθρήνητες ελπίδες πολιτικών ναυαγών…
