Του Σάκη Μουμτζή
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει η συγκυβέρνηση και τα «παπαγαλάκια» της την συγκέντρωση της Τετάρτης 15 Ιουνίου φανερώνει την ανησυχία της και τους φόβους της μήπως στο πολιτικό σκηνικό εισέλθει ο λαϊκός παράγοντας.Η λαϊκή διαμαρτυρία, που μέχρι τώρα μάλλον ήταν απούσα. Αν εξαιρέσουμε το «κίνημα της γραβάτας» και την μεγάλη συγκέντρωση των μεταλλωρύχων των Σκουριών, όλες οι άλλες εκδηλώσεις εντασσόταν στις γνωστές «γυμναστικές επιδείξεις» του ΠΑΜΕ.
Γι΄αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τα μέτρα του έγκαιρα, κυρίως στο επικοινωνιακό επίπεδο. Έτσι πολύ πονηρά προσπαθεί να συνδέσει και να περιορίσει την συγκέντρωση της Τετάρτης στα όρια των υποστηρικτών του « Μένουμε Ευρώπη», καθώς με αυτόν τον τρόπο ορίζει την απήχηση τους στο 38% εξυπονοώντας πως αυτός διαθέτει την υποστήριξη ή την ανοχή του 62%. Συγχρόνως αυτή η σύνδεση ανακαλεί συνειρμικά την ήττα του δημοψηφίσματος. Και, ως γνωστόν, η ήττα απωθεί. Όμως γνωρίζουν στην συγκυβέρνηση πως το κίνημα διαμαρτυρίας είναι πολύ ευρύτερο.Και αυτό φοβούνται να μην καταγραφεί, γιατί πλέον δημιουργεί μιαν άλλη πολιτική πραγματικότητα.
Βέβαια, η Αριστερά θεωρεί πως μόνον αυτή έχει το δικαίωμα έκφρασης της λαϊκής δυσαρέσκειας.Πιστεύει πως τα πεζοδρόμια ανήκουν μόνον στους οπαδούς της. Έχει την εντύπωση πως η πολιτική θέση ότι «ο αγώνας διεξάγεται μέσα κι έξω από την Βουλή» είναι αποκλειστικό της προνόμιο. Στην πολιτική όμως, άγραφοι νόμοι και έθιμα δεν υπάρχουν. Τα πάντα υπακούουν στον αμείλικτο συσχετισμό των δυνάμεων. Και αυτήν την στιγμή διαμορφώνεται συντριπτικά σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.Είναι λογικό λοιπόν, και μέσα στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού, η αντιπολίτευση να θελήσει όχι μόνον να καρπωθεί αυτήν την κατάσταση, αλλά στο μέτρο των ικανοτήτων της, και να την εντάξει στις τακτικές κινήσεις της.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως η κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου κατέρρευσε όχι εξ΄αιτίας του δημοψηφίσματος, αλλά γιατί με τις συγκεντρώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων στις πλατείες, αντιλήφθηκε πως έχασε κάθε λαϊκό έρεισμα. Η προσφυγή στο δημοψήφισμα ήταν το επιφαινόμενο αυτού του γεγονότος. Και αυτός είναι ο φόβος της.Μήπως έχει την ίδια κατάληξη, καθώς αντιλαμβάνεται πως η κοινωνική αποσταθεροποίηση πολύ εύκολα οδηγεί και στην πολιτική ανατροπή.
Γιατί είναι σαφές πως το σύνθημα «παραιτηθείτε», αν αγκαλιαστεί από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βιώνουν καθημερινά την πολιτική εξαπάτηση, τότε μετατρέπεται σε ώριμο πολιτικό αίτημα. Παράγει μια νέα πολιτική κατάσταση μη αναστρέψιμη, που οδηγεί σε κυβερνητική παραλυσία και δρομολογεί θεαματικές εξελίξεις.
Στην ένσταση « μα, είναι δημοκρατικό να επιδιώκεται η ανατροπή μιας νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης μόλις 9 μήνες μετά την επανεκλογή της», η απάντηση είναι απλούστατη : «φυσικά, ναι.» Αν ο συσχετισμός των δυνάμεων το επιτρέπει, σημαίνει πως η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση έκανε τόσο σημαντικά λάθη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που δημιούργησαν τις συνθήκες ανατροπής της. Έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι.
Γι΄αυτό είναι αυτονόητο πως οι συγκεντρώσεις όπως της Τετάρτης 15 Ιουνίου πρέπει να είναι μαζικότατες, με πάθος και παλμό, για να αντιληφθούν οι κυβερνώντες πως το «παραιτηθείτε» δεν το φωνάζουμε για πλάκα. Το εννοούμε και είμαστε σε θέση να το επιβάλλουμε.
