Του Θανάση Χειμωνά
Μου αρέσει να ταξιδεύω με το τρένο. Μου αρέσει που είναι το μοναδικό μέσο μεταφοράς στο οποίο δεν παραμένεις καθηλωμένος στη θέση σου κατά την διάρκεια του ταξιδιού, χωρίς όμως το κούνημα και την μονότονη θέα του πλοίου.
Ταξίδευα συχνά με τρένο την δεκαετία του ''90 όταν ήμουν φοιτητής στη Γαλλία. Κάτι που φυσικά απέφευγα εντός ελληνικών συνόρων μια και τα τρένα εκείνης της εποχής στη χώρα μας θύμιζαν εκείνα του Φαρ Ουέστ με ταξίδια κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και αδιανόητη διάρκεια.
Στα χλιδάτα χρόνια της αυγής του αιώνα μας και της αθηναϊκής Ολυμπιάδας όλα άλλαξαν. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα τρένα εκσυγχρονίστηκαν πλήρως. Το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη από τα δωδεκάωρα που χτυπούσε έφτασε να διαρκεί κάτι λιγότερο από τέσσερις ώρες. Τα τρένα ξεκινούσαν και έφταναν στην ώρα τους μέσα σε ανέσεις που θα ζήλευε και ο βορειοευρωπαίος. Τότε ήταν που εγώ, μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες μου, άρχισα να τα προτιμώ για τις μετακινήσεις μου στην ηπειρωτική Ελλάδα από το ακριβό, στενόχωρο και αφερέγγυο (σε ο,τι αφορά τη συνέπεια των ωραρίων του) αεροπλάνο.
Για κάποιο λόγο το τρένο υπήρξε το μέσο μεταφοράς που πλήρωσε πανάκριβα την κρίση. Αμέσως μετά το Καστελόριζο τα ωράρια έγιναν πιο «ελαστικά» με δίωρες και τρίωρες καθυστερήσεις. Δρομολόγια εξαφανίστηκαν και τα τρένα πήγαιναν πλέον σαν χελώνες για να εξοικονομήσουν καύσιμα. Πολλές φορές δε, κινούνταν χωρίς να διαθέτουν καν air condition, με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει ελαφρώς βελτιωθεί. Τα προβλήματα όμως παραμένουν σε τεράστιο βαθμό.
Το Σάββατο που μας πέρασε, τρεις συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους σε δυστύχημα λίγο πριν τη Θεσσαλονίκη. Το γεγονός με σόκαρε καθώς πρόκειται για ένα δρομολόγιο που κάνω πολύ συχνά, κάθε φορά που ανεβαίνω στην συμπρωτεύουσα. Όπου και βρισκόμουν όταν συνέβη, έχοντας πάρει το τρένο της προηγούμενης ημέρας.
Μη γνωρίζοντας ακόμα τα ακριβή αίτια θα ήταν αυθαίρετο να ρίξουμε το φταίξιμο αποκλειστικά και μόνο στην κρίση. Άλλωστε σιδηροδρομικά δυστυχήματα συμβαίνουν και στις πιο εξελιγμένες χώρες του κόσμου. Ωστόσο, η κακή συντήρηση των συρμών και το απαρχαιωμένο σιδηροδρομικό σύστημα της χώρας αποτελούν κοινό μυστικό. Πριν μερικούς μήνες μάλιστα οι εργαζόμενοι στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Μάταια.
Όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ έιχε πολεμήσει λυσσαλέα την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Μόλις ήρθε στα πράγματα, την «σκότωσε» για ένα κομμάτι ψωμί. Η διαδικασία όμως έχει τελματώσει λόγω της γνωστής συριζαίικης λογικής «Ψηφίζουμε τα πάντα και μετά σαμποτάρουμε αυτό που ψηφίσαμε για να πουλήσουμε αριστεριλίκι». Κάθε μέρα που περνάει όμως τα πράγματα χειροτερεύουν.
Η ταλαιπωρία για το επιβατικό κοινό είναι δεδομένη. Ας ελπίσουμε μόνο πως δεν θα θρηνήσουμε άλλα θύματα.
