Για φανταστείτε μια χώρα που μόλις έχει ξεκολλήσει από τη λάσπη μιας δεκάχρονης οικονομικής κρίσης και μιας τρίχρονης πανδημίας, πάνω που έχει αρχίσει να τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης 5% και 7%, να κατεβάσει τα μολύβια και να αρχίσει να ψηφίζει. Σαράντα μέρες προεκλογική εκστρατεία, πρώτη κάλπη. Δέκα μέρες διερευνητικές, άλλες τριάντα μέρες προεκλογική εκστρατεία, δεύτερη κάλπη. Δεκαπέντε μέρες διερευνητικές, ξανά-μανά τριάντα μέρες προεκλογική μάχη, τρίτη κάλπη. Και μετά άλλες δεκαπέντε μέρες ώσπου να φτιαχτεί κυβέρνηση. Αν φτιαχτεί.
Πόσο μας βγάζει η πρόσθεση; Περίπου πέντε μήνες. Βάλτε και κανένα δίμηνο πριν την προκήρυξη των πρώτων εκλογών που ουδείς θα ασχολείται με οτιδήποτε, βάλτε και κανέναν μήνα μετά, μέχρι να πάρουν μπρος οι μηχανές της καινούριας κυβέρνησης, βάλτε εικοστές πέμπτες Μαρτίου, εικοστές ογδόες Οκτωβρίου και Καθαροδευτέρες (που έλεγε ο Ζήκος στον μπακαλόγατο), τον φάγαμε τον χρόνο πατριώτες. Αν υποθέσουμε ότι θα ‘χουμε καθαρίσει με τρεις κάλπες και δεν εθιστούμε, οπότε θα πάμε και για τέταρτες.
Και γιατί όλα αυτά παρακαλώ; Διότι ενώ ο Κυριάκος θα έχει κερδίσει τρεις φορές και με διαφορά, ο Αλέξης θα επιμένει ότι αυτός είναι εκ Θεού προορισμένος να ξαναγίνει πρωθυπουργός, ενώ ο Ανδρουλάκης θα έχει προτιμήσει να φλερτάρει με την καταστροφή της χώρας παρά να συνεργαστεί με την επάρατη (την οποία θα χει προτιμήσει εις τριπλούν ο κόσμος). Και θα σπρώχνουν όλοι μαζί τον Κυριάκο να συνεργαστεί με τον κάθε Βελόπουλο (από το να πάει σε τέταρτη κάλπη) για να τον κατηγορήσουν μετά ότι τα βρήκε με την ακροδεξιά και τους ψεκασμένους. Και θα βρεθούν οι Γιάνηδες και οι Βελόπουλοι να ορίζουν τι θα γίνει στη χώρα.
Και θα βλέπουν οι ξένοι την «ελληνική έκπληξη» να ξαναγίνεται σταδιακά «ελληνικό πρόβλημα». Και θα βλέπουν οι αγορές τα οικονομικά μεγέθη να εκτραχύνονται σε χρόνο dt και θα περιμένουν οι Βρυξέλλες την υλοποίηση των προγραμμάτων του Ταμείου Ανάκαμψης αλλά η Αθήνα περί εκλογών θα τυρβάζει. Θα αναβάλλουν οι οίκοι αξιολόγησης τις αναβαθμίσεις μέχρι να δουν τι θ’ απογίνει μ’ αυτούς τους αυτοκαταστροφικούς εκεί στα κάτω Βαλκάνια, θα πλακώνουν και τίποτα βαρκάκια με ρακένδυτους από απέναντι που τρύπα στην πολιτική βούληση της χώρας ψάχνουν για να μας έρθουν.
Οπότε θα σηκώσει ο ξένος επενδυτής το χέρι του και θα ρίξει μια μούντζα προς τα εδώ. Καθότι αυτός πολιτική σταθερότητα και μεταρρυθμίσεις ζητά, πλην η Ελλάδα θα κατρακυλά πάλι στην ακυβερνησία, στον πολιτικο-κοινωνικό διχασμό και στο οικονομικο-θεσμικό τέλμα. Και θα ξεφεύγουν οι πληθωρισμοί, θα αυξάνονται τα ρεύματα και τα φυσικά αέρια, θα μένουν πίσω έργα και επενδυτικά projects, θα ρέει το δανεικό κρατικό χρήμα σε συγκεντρώσεις και προεκλογικές υποσχέσεις παροχών, θα σκάσει μύτη και κανένας Ερντογάν που τέτοιες αναμπουμπούλες περιμένει για να κάνει εξαγωγή αδιεξόδων.
Αν μετά απ’ όσα περάσαμε επί δεκαπενταετία οδηγηθούμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Αν για να περάσει ο Ανδρουλάκης τον Τσίπρα ή για να ξανακάνει ο Τσίπρας τον Πολάκη υπουργό υγείας γυρίσουμε τη χώρα στο 2010, τότε μπράβο μας. Η λύση πατριώτες, αν μας ενδιαφέρει πραγματικά να μην ξανα-ντεραπάρει η χώρα, επικεντρώνεται στις δεύτερες εκλογές. Εντάξει, στις πρώτες κανένας δεν θα πάρει 51%, αλλά στις δεύτερες κάποιος πρέπει να πάρει 39%. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Διαφορετικά, οι σημερινοί φοιτητές ας ξαναετοιμάζουν μπογαλάκια για να δουλέψουν στο εξωτερικό. Εδώ κάτι είχαμε ετοιμαστεί να κάνουμε, αλλά το χάσαμε πάλι. Βουρ κι απ’ την αρχή.
