Του Θανάση Χειμωνά
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία στη χώρα μας για τα θλιβερά γεγονότα στη Βενεζουέλα και τη σιγή ιχθύος που κρατά ο –επίσημος και ανεπίσημος- ΣΥΡΙΖΑ. Σε ό,τι αφορά την ηγεσία του κόμματος λογικό είναι να έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Είναι γνωστές οι στενές σχέσεις της Κουμουνδούρου με το καθεστώς του Καράκας. Σχέσεις που –σύμφωνα με τις «κακές» γλώσσες- κάποιες φορές έχουν ξεφύγει από τα όρια της νομιμότητας. Από τα στελέχη, τα ανθυποστελέχη και τον όχλο που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμέναμε περισσότερα. Εδώ δεν έχουν να πουν μια λέξη για τους πρόσφυγες που σκοτώνονται κάθε μέρα σε ελληνικό έδαφος θα ασχοληθούν με κάτι που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου;
Όπως ήταν φυσικό γίνεται συχνά παραλληλισμός ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Νικολάς Μαδούρο. Και αν εξαιρέσουμε την εξωτερική τους εμφάνιση (με τον Βενεζουελάνο να έχει αρκετά παραπανίσια κιλά και μια μουστάκα που παραπέμπει σε ταινία πορνό των 70's) οι δύο άνδρες έχουν όντως αρκετά κοινά μεταξύ τους. Πέρα από τον ιδεολογικό χώρο στον οποίο κινούνται, Τσίπρας και Μαδούρο μοιράζονται και ένα χαρακτηριστικό κομβικής σημασίας για τον τρόπο που κυβερνούν τις χώρες τους: Είναι παντελώς ανίκανοι. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα κράτος εν καιρώ παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Για τον Τσίπρα τα έχουμε πει χιλιάδες φορές- δεν έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος είναι πως ο λόγος που η Βενεζουέλα έχει ξεπεράσει το κατώφλι της διάλυσης και βαδίζει ολοταχώς προς μια αδιανόητη αλληλοσφαγή είναι το ότι ο Μαδούρο είναι πάνω απ' όλα ένας χαμηλής ευφυΐας, αστοιχείωτος και αμόρφωτος τυπάκος –πρώην συνδικάλας στα λεωφορεία, που βρέθηκε να κυβερνά μια ούτως ή άλλως προβληματική χώρα. Σαν να γινόταν πρωθυπουργός της Ελλάδας ο Ανδρέας Κολλάς ένα πράμα. Μια σύγκριση που μάλλον αδικεί τον συμπατριώτη μας ο οποίος και κωλοπετσωμένος ήταν και είχε τον τρόπο του να ξεγυμνώνει τους αντιπάλους του από πολιτικά επιχειρήματα και όχι μόνο.
Αν λοιπόν ο πανέξυπνος και «μουράτος» Ούγκο Τσάβες βρισκόταν εν ζωή δύσκολα θα άφηνε την κατάσταση να του ξεφύγει σε τέτοιο βαθμό. Ο Μαδούρο απλώς «δεν το' χει». Και προξενεί στη χώρα του ζημιές που θα περάσουν δεκαετίες για να διορθωθούν. Όπως ακριβώς και ο Τσίπρας.
Από κει και πέρα ο Νικολάς σίγουρα αποτελεί πρότυπο για τον Αλέξη. Βέβαια, ο Τσίπρας ποτέ δεν πρόκειται να δολοφονήσει εν ψυχρώ πολίτες όπως κάνει ο Μαδούρο. Σίγουρα όμως θα ήθελε να δει πολιτικούς του αντιπάλους να σαπίζουν στη φυλακή, να διαθέτει τον απόλυτο έλεγχο τον ΜΜΕ (αυτό το προσπάθησε-εδώ όμως ο Μαδούρο αποδείχτηκε πιο ικανός) και σε γενικές γραμμές να δημιουργήσει μια «δημοκρατία» στα μέτρα του.
Υπάρχει όμως και μια μεγάλη διαφορά: Ο Μαδούρο, πέρα από τα χάλια του, παραμένει συνεπής στην ιδεολογία του. Διαλύει μεν τη χώρα του αλλά το κάνει με μαρξιστικό τρόπο. Όπως τουλάχιστον αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον μαρξισμό. Ο Αλέξης μας ούτε γι αυτό δεν είναι ικανός. Ξεπούλησε την ιδεολογία του μαζί με τα αεροδρόμια και το νερό.
