Όσο προπονημένος κι αν είναι ο μαραθωνοδρόμος, τα τελευταία δυο χιλιόμετρα τα πόδια του βαραίνουν ανυπόφορα. Πόσο μάλλον όταν είναι μαθημένος να κάθεται στον καναπέ και ξαφνικά τον εξαναγκάζουν να τρέξει σαράντα δύο χιλιόμετρα. Σ’ αυτή την περίπτωση, λίγο πριν τερματίσει θέλει είτε να πέσει χάμω και να πεθάνει, είτε να σκοτώσει όποιον βρει μπροστά του και να βγάλει το άχτι του γι αυτό που του συνέβη στα καλά καθούμενα. Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε τώρα με την πανδημία.
Φάγαμε τον γάιδαρο, αλλά η ουρά μας φαίνεται τόσο μακριά και αφάγωτη που δεν ξέρουμε πια πώς να αντιδράσουμε. Πέρσι τέτοιο καιρό, δίχως να έχουμε την παραμικρή ιδέα για την αρρώστια και την χρονική της διάρκεια, μπήκαμε σχεδόν χαρούμενοι στο πρώτο lock down. Και σήμερα, ενώ ξέρουμε ότι όλοι μας θα έχουμε εμβολιαστεί το πολύ ως τον Μάιο, κάνουμε σα να έχουμε μπροστά μας μια δεκαετία περιορισμών και κρίσης. Είμαστε σε μαζική υστερία, μας φταίνε όλα.
Κουραστήκαμε, θα πείτε. Σύμφωνοι, αλλά αν αντί για έναν αόρατο ιό σφύριζαν γύρω μας σφαίρες που ακούμε και βλέπαμε, θα αντιδρούσαμε λέτε με τον ίδιο τρόπο; Θα σουλατσάραμε ανέμελοι λέγοντας ‘’εμένα δεν με πιάνει’’ ή θα παριστάναμε τους αντιστασιακούς κάνοντας συγκεντρώσεις μέσα στην τροχιά του ή κάποιοι από μας θα έλεγαν πως όλα αυτά είναι ένας μύθος και οι νεκροί που βλέπουμε κατασκευασμένοι; Όχι βέβαια. Θα συνεχίζαμε να πηγαίνουμε τοίχο-τοίχο και με το κεφάλι κατεβασμένο.
Ειδικά αν ξέραμε ότι το πολύ σε δυο μήνες οι σφαίρες θα τέλειωναν, θα ήμασταν δυο και τρεις φορές προσεκτικότεροι, μήπως και χαθούμε τσάμπα τρώγοντας στο κορμί μας κάποιο από τα τελευταία βλήματα. Με τον ιό όμως αντιδρούμε διαφορετικά. Όσο πιο πειθαρχημένοι και συνειδητοποιημένοι ήμασταν στην αρχή, τόσο πιο ανώφελα εξεγερμένοι και θυμωμένοι είμαστε λίγο πριν το τέλος. Τα βάζουμε με όλους, λες και αυτό θα γιατρέψει κάτι.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αποδεικνυόμαστε ανήμποροι να διαχειριστούμε δυο πράγματα που συμβαίνουν παράλληλα ενώ είναι απολύτως αντιφατικά μεταξύ τους. Σήμερα, βρισκόμαστε την ίδια στιγμή και στο κατώφλι της εξόδου από την πανδημία (λόγω εμβολιασμού που έχει ξεκινήσει) και στο πιο φοβιστικό σημείο της (λόγω τρίτου κύματος και μεταλλάξεων). Κατά την λογική φορά των πραγμάτων που έχουμε στο κεφάλι μας, δεν γίνεται να βλέπουμε φως στο τούνελ και την ίδια στιγμή να βιώνουμε το πιο βαθύ σκοτάδι. Η έλευση της λύσης κανονικά θα ‘πρεπε να συνοδεύεται από αποδρομή του προβλήματος.
Εδώ ζούμε το ακριβώς αντίθετο, την παράλληλη κορύφωση και των δύο. Κι αυτό μας τρελαίνει, μάλλον δεν είμαστε ικανοί να επιλέξουμε ανάμεσα στην μεγάλη ελπίδα και την απόλυτη απελπισία. Ένας θεός ξέρει πως θα περάσουν οι επόμενοι τρεις μήνες και τι θα αφήσουν πίσω τους.
