Της Μαριάννας Σκυλακάκη
Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Έχουμε την τάση να υποβαθμίζουμε τη σημασία ενός κινδύνου τεράστιου αλλά αποτρέψιμου και μακρινού, μέχρι που αυτός γίνεται κοντινός, ολέθριος και μη αναστρέψιμος. Κάπως έτσι αντιμετωπίζουμε την κλιματική αλλαγή, έναζήτημα που ενώ διανοητικά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό,δυσκολευόμαστε να το κάνουμε "δικό μας προβλημα".
Δεν ξέρω αν τα ανησυχητικά ευρήματα της νέας μελέτης της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) θα σας αγγίξουν όσο θα έπρεπε να σας αγγίξουν. Οι ερευνητές μας δίνουν χρονικό περιθώριο μόλις 12 ετών για να περιορίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη στον 1,5 βαθμό Κελσίου. Σε αντίθετη περίπτωση, ήδη από το 2040, η εικόνα του κόσμου που περιγράφουν είναι αισθητά χειρότερη από προηγούμενες προβλέψεις - καύσωνες, ξηρασίες, πυρκαγιές, πλημμύρες, ελλείψεις σε τρόφιμα... Όσο για την απόσταση που μας χωρίζει από το 2040; Είναι η ίδια που μας χωρίζει από το 1996. Εγώ θυμάμαι τι έκανα το 1996.
Οι ερευνητές περιγράφουν επίσης τα βήματα που πρέπει να πάρουμε συλλογικά και ατομικάγια να αποτραπεί αυτό το εφιαλτικό σενάριο - οι δράσεις αυτές μέσα στην επόμενη δεκαετία είναι μαζικές, δεν έχουν προηγούμενο και δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι θα γίνουν πραγματικότητα. Το παράθυρο κλείνει. Μπορούμε ακόμα να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε την καταστροφή;
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com
