Πρόσφατα διάβασα στους New York Times ένα άρθρο για την «προκατάληψη του παρόντος», την τάση που έχουμε να ιεραρχούμε τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες και επιθυμίες μας πάνω απ'' τις τις μακροπρόθεσμες ανάγκες και επιθυμίες μας.
Δεν πρόκειται για καμιά βαριά φιλοσοφία - βλέπουμε την τάση αυτή να εμφανίζεται συστηματικά στην καθημερινότητά μας. Σκεφτείτε το. Πόσες φορές δεν έχετε κάνει επιλογές σήμερα που υπονομεύουν αν όχι σαμποτάρουν την τύχη του μελλοντικού εαυτού σας; Από το νιοστό ποτήρι κρασί μια καθημερινή, με μια απαιτητική μέρα να ακολουθεί, στα ρούχα που πετάμε βαριεστημένα στην καρέκλα. Στη δουλειά που ενώ ξέρουμε ότι αύριο θα είναι πιο δύσκολη, σήμερα αρνούμαστε να ξεκινήσουμε. Στις αποταμιεύσεις μας, στις καταναλωτικές μας συνήθειες.
Γιατί είμαστε τόσο κοντόφθαλμοι; Μια θεωρία που μου τράβηξε το ενδιαφέρον υποστηρίζει ότι έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε το μελλοντικό εαυτό μας ως κάποιον ξένο, κι ας θέτει ο σημερινός μας εαυτός ευθέως τις βάσεις για την επιτυχία ή την αποτυχία αύριο ημών των ιδίων. Ακόμη πιο ενδιαφέρον; Η μελέτη υποστηρίζει ότι κανείς παίρνει καλύτερες αποφάσεις όταν οπτικοποιεί τον μελλοντικό του εαυτό. Άρχισα να το εφαρμόζω, δειλά δειλά, την εβδομάδα που μας πέρασε - υπόσχομαι να επανέλθω στο θέμα με εντυπώσεις.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com
