Τέτοιες μέρες πέρσι, το κίνημα #MeToo έβαλε στη δημόσια σφαίρα φωτιά - το φιτίλι υπήρξε η χιονοστιβάδα αποκαλύψεων σεξουαλικών επιθέσεων από τον μεγαλοπαραγωγό Harvey Weinstein.
Για τη μερίδα των ανθρώπων που διαπίστωναν και διαπιστώνουν ότι στις κοινωνίες μας υπάρχει ένα βαθύ χάσμα μεταξύ φύλων, το οποίο οφείλει να γεφυρωθεί, η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν μάλλον απογοητευτική. Οι εξελίξεις στην υπόθεση Kavanaugh δείχνουν ότι το αίσθημα συντήρησης εκείνων που ελέγχουν την εκάστοτε εξουσία είναι ισχυρό. Είναι διατεθειμένοι να δώσουν τη σφραγίδα έγκρισής τους σ'' έναν άνθρωπο που, στην καλύτερη περίπτωση, δεν διαθέτει τα αναγκαία ποιοτικά χαρακτηριστικά και το δικαστικό ταμπεραμέντο που οφείλει κανείς να έχει για την κορυφαία θέση την οποία διεκδικεί.
Λόγω της επετείου, θα βρείτε δεκάδες άρθρα και δοκίμια που επιχειρούν να αξιολογήσουν την πρόοδο που έχει συντελεστεί στο χρόνο που πέρασε και τι χρειάζεται να κάνουμε τώρα. Βρήκα μεταξύ άλλων ενδιαφέρον το άρθρο αυτό της Emily Yoffe στο περιοδικό Atlantic, για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους κατηγορούμενους σε τέτοιες υποθέσεις. Για πολλούς, η πιθανότητα μιας "άδικης κατηγορίας που θα καταστρέψει τη ζωή ενός αθώου ανθρώπου" είναι ένας απ'' τους λόγους που αντιμετωπίζουν το #MeToo με επιφυλακτικότητα. Ελπίζω ότι η πάροδος του χρόνου θα συντελέσει στην ωριμότερη αντιμετώπιση του θέματος και θα βοηθήσει να αντιληφθούν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ότι το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης είναι πραγματικό και η προσεγγισή του απαιτεί τόλμη αλλά και νηφαλιότητα.
