Πώς ζει κανείς μια ζωή σαν του Quincy Jones; Παρακολουθώντας το νέο ντοκιμαντέρ για τον θρυλικό μουσικό παραγωγό, με την υπογραφή της κόρης του Rashida, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς πρέπει να νιώθει κάποιος όταν κοιτάζει πίσω του και βλέπει δεκαετίες γεμάτες, δημιουργικές, με περισσότερη φήμη και καταξίωση απ' όση θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί;
"Ο εγωισμός συνήθως δεν είναι παρά μια overdressed ανασφάλεια," εξηγεί ο Jones. "Χρειάζεσαι αυτοπεποίθηση, δεν το αρνούμαι αυτό", συνεχίζει. Όμως πρέπει να κάνεις τόσο μεγάλα όνειρα που να μη σου επιτρέπουν να έχεις εγωισμό, αφού δεν θα τα κάνεις ποτέ όλα πραγματικότητα. "Πάντα θα υπάρχουν πράγματα για να μάθεις." Το μεγαλείο του ανθρώπου που έζησε αυτή τη ζωή και ακόμα σκέφτεται έτσι είναι ανυπέρβλητο.
Ο Quincy Jones βρήκε την ελευθερία μέσα απ'' τη μουσική που τον ταξίδεψε, τον αντάμειψε και τον οδήγησε να πειραματιστεί, ξανά και ξανά. "Σε κάθε στάδιο της ξεχωριστής καριέρας του, υπήρξε ο πρώτος. Πέρασε μέσα απ'' την πόρτα πριν από οποιονδήποτε άλλον. Αυτό έδωσε στους ανθρώπους που τον ακολούθησαν τεράστια αυτοπεποίθηση", λέει γι' αυτόν ο Barack Obama.
Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ταινίας, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Q για τα εγκαίνια του Εθνικού Μουσείου Αφροαμερικανικής Ιστορίας, τα μάτια των παρευρισκόμενων γυαλίζουν από δάκρυα συγκίνησης, υπό τον ήχο της "γλυκιάς Αμερικής", με τη φωνή του επιστήθιου φίλου του Jones, Ray Charles. Πώς είναι ν'' αγαπάς μια χώρα τόσο βαθιά, όταν σε έχει αδικήσει, όταν σε έχει πληγώσει τόσες φορές; Και τι σχέση έχει ο πατριωτισμός αυτών των ανθρώπων με τον πατριωτισμό κάποιων άλλων που επιδιώκουν να κάνουν τις χώρες τους "μεγάλες ξανά";
