Στην Εθνική ομάδα που μας έκανε πάλι να χαμογελάσουμε τη νύχτα της Πέμπτης, υπάρχει ένας πιο Έλληνας από τους Έλληνες, κι ας είναι
Πορτογάλος... Ο Ζέκα! Στο 1-1 με την Ισπανία, στη Γρανάδα, ήταν ο κορυφαίος. Ναι μεν, οι αμυντικοί και οι αμυνόμενοι χαφ ήταν εκείνοι
που στήριξαν περισσότερο την προσπάθεια (και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τέτοιο αντίπαλο;) αλλά αυτός αναδείχθηκε πρώτος των
πρώτων με διαφορά.
Κι ας αφήσουμε κατά μέρος το αγωνιστικό κομμάτι... Τον είδαμε στην αρχή με πόσο σεβασμό και προσήλωση τραγουδούσε τον εθνικό μας ύμνο.
Καιρός να μάθουμε ότι με το που βρέθηκε εδώ, άρχισε να διαβάζει ελληνική ιστορία, που την ξέρει πλέον καλύτερα από πολλούς διπλανούς
μας οι οποίοι... μπερδεύουν την 25η Μαρτίου με την 28η Οκτωβρίου.
Έμαθε πολύ γρήγορα τη γλώσσα, αγάπησε τον περιβάλλον στο οποίο ήρθε να ζήσει και γρήγορα ένιωσε έτοιμος να φορέσει και τη γαλάζια φανέλα. Αυτός, άλλωστε, το πρότεινε.
Ο Ζέκα είναι από τους ποδοσφαιριστές που δίνουν πάντα το 100%. Ενώ «δεν ξέρει μπάλα» και δεν μπόρεσε να βρεθεί ποτέ στις επιλογές τη
Εθνικής Πορτογαλίας, κατάφερε ως τώρα μια αξιοπρεπέστατη καριέρα. Δεν είναι τεχνίτης, αλλά ένα εξαιρετικό τρεχαντήρι, σαν κι αυτά που πάνω
απ όλα χρειάζεται η δική μας ομάδα με τον τρόπο που έχει μάθει να παίζει. Αυτός που θα δώσει τα πάντα σε οποιοδήποτε ματς. Θα μαρκάρει,
θα μοχθήσει, θα κυνηγήσει κάθε φάση και κάθε αντίπαλο. Το επιτάσσει άλλωστε και η θέση του, που είναι κεντρικός μέσος.
Παρ’ όλα αυτά, έχει παίξει σχεδόν παντού στο γήπεδο. Όταν ήρθε το 2011 από τη Σετούμπαλ στον Παναθηναϊκό ήταν αριστερός χαφ, αν και
δεξιοπόδαρος. Αμέσως μετά έγινε αριστερός εσωτερικός μέσος σε σύστημα 4-3-3. Έπαιξε επίσης πολύ σαν «8άρι», λιγότερο ως «6άρι», ενώ έκανε μιάμιση σεζόν σαν δεξιός χαφ - εξτρέμ. Στην Εθνική αγωνίστηκε και δεξιός μπακ, ενώ επί Φάμπρι τον είδαμε δυο - τρία ματς σέντερ φορ!
Ένας ποδοσφαιριστής - Βέγγος. Άνθρωπος για όλες τις δουλειές, που μπορεί να παρασύρει τους συμπαίκτες του. Δεν έγινε τυχαία αρχηγός στον
Παναθηναϊκό, ενώ και στην Κοπεγχάγη, όπου παίζει τώρα, πήρε το περιβραχιόνιο από τη δεύτερη κιόλας σεζόν του εκεί.
Το καλοκαίρι του 2011, για τα προκριματικά του Champions League, ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί, έχοντας χάσει από την Οντένσε με 4-3
εντός. Ήταν το πρώτο του ματς στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Μέσα στη στεναχώρια τους οι άνθρωποι της ομάδας εκτίμησαν την ποδοσφαιρική του προσωπικότητα, λέγοντας στο τέλος, ότι «μακάρι να είχαμε έντεκα Ζέκα και δεν θα μας απέκλειε κανείς». Είχαν δίκιο υπό την έννοια, ότι από το πουθενά είχαν βρει έναν παίκτη με χαρακτήρα και τσαγανό, που είναι από τα πιο χρήσιμα πράγματα στο ποδόσφαιρό μας. Δικαιώθηκαν με τα χρόνια και τους καρπούς τους απολαμβάνει σήμερα και η Εθνική...
