Μακάρι να έχει δίκιο ο Πετρούνιας. Μακάρι όλα αυτά που περιγράφονται τόσο παραστατικά στην καταγγελία των αθλητών - αθλητριών της Ενόργανης Γυμναστικής να γίνονταν «μέχρι την προηγούμενη δεκαετία», όταν «υπήρχαν πιο έντονες συμπεριφορές πίεσης προς τους αθλητές, κάποιες φορές και εκτός ορίων». Μακάρι να «έχουν αλλάξει τα πρόσωπα», μαζί με τις λογικές και «τα πράγματα σήμερα να είναι διαφορετικά».
Απίθανο, βέβαια, να μην έχει ακούσει το παραμικρό και καλό να μην τα ωραιοποιεί με εκφράσεις του στυλ... «έντονες συμπεριφορές εκτός ορίων». Δε λέγεται έτσι αυτό που καταγγέλθηκε. Όμως και πάλι το ότι βγαίνει «στο πλευρό των συναθλητών», λέει κάτι.
Το φαινόμενο με τα «βασανιστήρια» στις αθλήτριες και στους αθλητές της Ενόργανης δεν είναι καινούργιο κι ας υποκρίνεται η ομοσπονδία ότι
δεν ξέρει τίποτα και «θα εξετάσει κάθε περίπτωση ξεχωριστά». Τα όσα περιγράφονται κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα για δεκαετίες και
θεωρούνται ανέκαθεν από τους περισσότερους ο μόνος τρόπος προπόνησης -αν θέλει κάποια ή κάποιος να προχωρήσει και να φτάσει σε υψηλού
επιπέδου πρωταθλητισμό. Οι σωματικές τιμωρίες, οι υποχρεωτικές νηστείες, η ψυχολογική κακοποίηση συνθέτουν την καθημερινότητα μιας
αθλητικής προετοιμασίας και γι αυτό γίνεται συνολικά αποδεκτή και από τα παιδιά και από τους γονείς και απ όλους: ή έτσι, ή δεν πας πουθενά.
Για να φτάσουν τα κοριτσάκια και τα αγοράκια, που τρέχουν, τα θαυμάζουν και τα χειροκροτούν για τον αψεγάδιαστο τρόπο και την
εντυπωσιακή αυτοπειθαρχία με την οποία εκτελούν το πρόγραμμά τους δακρύζοντας περήφανα λίγη ώρα μετά στο βάθρο με τα μετάλλια στο
στήθος, έχουν περάσει από τέτοια στάδια προπόνησης που όσο δυσβάσταχτη κι αν είναι, οι προπονητές και οι προπονήτριες τη θεωρούν απαραίτητη.
Μαζί και μια «ειδική διατροφή» που έχει σκοπό να κρατήσει τα σώματα όσο πιο λεπτά και παιδικά γίνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες. Στο μεταξύ,
έχουν μπλέξει από τα 5 τους χρόνια σε μια κατάσταση που δε γίνεται να την αντιληφθούν λόγω ηλικίας, κι ακόμη περισσότερο να την ελέγξουν.
Ούτε φαντάζονται τι τούς επιφυλάσσει το μέλλον. Στο μεταξύ χάνουν την ευκαιρία για μια φυσιολογική παιδική ζωή, που θυσιάζεται με ακραίο
τρόπο στον στόχο του πρωταθλητισμού.
Παλιότερα γίνονταν χειρότερα. Σε αυτό ο Πετρούνιας έχει δίκιο. Στην «εποχή της Κομανέτσι» οι πληροφορίες που έφταναν από τις χώρες του
λεγόμενου ανατολικού μπλοκ μιλούσαν για απερίγραπτα κολαστήρια, στα οποία κανείς δεν μπορούσε να αντιδράσει όσες αντιρρήσεις κι αν είχε,
καθώς ο αδιαπραγμάτευτος στόχος ήταν τα ολυμπιακά μετάλλια. Το θέμα είναι σε ποιο σημείο βρίσκονται τα όρια της σκληρής προπόνησης
και πού αρχίζει ο βασανισμός ή η σεξουαλική κακοποίηση, με πρόσχημα τη «αναγκαιότητα» ενός τέτοιου προγράμματος.
Τα περιστατικά, όπως περιγράφονται στην επιστολή, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Σίγουρα αποτυπώθηκαν «μετά λόγου γνώσεως»
και ύστερα από πολλές ώρες σκέψεων, συζητήσεων και ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα σε όσους υπογράφουν και όχι μόνο.
«Οι αθλήτριες υποχρεώνονταν να κάνουν σπαγκάτο ακουμπώντας με το γεννητικό τους όργανο την παλάμη του προπονητή, με πρόσχημα την
βελτίωση της ευλυγισίας. Τραβούσαν τα μικρά κορίτσια από το αιδοίο με δύναμη για να τους δείξουν "πώς να κάνουν σωστά την άσκηση". Υπήρξαν επίσης περιπτώσεις που η παρενόχληση ήταν έξω από τα όρια της προπονητικής διαδικασίας. Πρόσωπα παρενοχλούσαν σεξουαλικά ανήλικα παιδιά και τα συμβούλευαν να το κρατήσουν μυστικό. Όλο αυτό έφτασε σε σημείο εμμονής, με τα παιδιά να κρύβονται και να κλειδώνονται όπου μπορούσαν για να αποφύγουν τα άτομα αυτά». Επίσης, προπονητές ανάγκαζαν τον αθλητή ή την αθλήτρια να μείνει με τα εσώρουχα στην προπόνηση, ως μορφή «τιμωρίας» για τη λανθασμένη εκτέλεση κάποιας άσκησης.
Όπως λέει επίσης η καταγγελία, «οι προπονητές για να συνετίσουν τους αθλητές-τριες τους χτυπούσαν με σφαλιάρες στο πρόσωπο και στο σώμα», καθώς επίσης με κλωτσιές, σπρωξίματα και κάθε είδους άλλα χτυπήματα. Άρπαζαν από τα μαλλιά τα κοριτσάκια και τα έσερναν από το σημείο προσγείωσης μέχρι το σημείο εκκίνησης για να επαναλάβουν το πρόγραμμά τους, ενώ αυτά έκλαιγαν ασταμάτητα. Επίσης, αναφέρουν ότι οι προπονητές πετούσαν αντικείμενα στα παιδιά, ενώ είχαν τον απόλυτο έλεγχο και στην διατροφή τους, με αποτέλεσμα να υποσιτίζονται.
Μάλιστα, λέγεται ότι κάποιοι απ' αυτούς έψαχναν στα σκουπίδια στα ξενοδοχεία των αποστολών για να φάνε κάτι παραπάνω. Εκεί βρίσκεται το λεπτό σημείο. Πόσο όλο αυτό είναι προπόνηση ή ξεφεύγει εσκεμμένα για να ικανοποιήσει την ανάγκη του κάθε προπονητή να εκτονωθεί πάνω στον αθλητή.
Ο τρόπος, το περιβάλλον και το κλίμα που διαμορφώνεται θα πρέπει να ευνοεί και τις συχνές - όπως περιγράφονται - σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Κάποιοι - κάποιες που πιθανότατα πέρασαν από τα ίδια στάδια κακοποίησης ως αθλητές - αθλήτριες, το εκμεταλλεύονται και βάζουν στο «πρόγραμμά» τους το επιπλέον, που τους βοηθά να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους χωρίς αντιδράσεις. Φυσικά, όλο αυτό πλασάρεται
σαν «σύστημα» και όχι σαν μεμονωμένο περιστατικό, καθώς θεωρείται μέρος της προπόνησης. «Οι προπονητές είχαν την απόλυτη δικαιοδοσία
επάνω στους αθλητές τους χωρίς να υπάρχει κανένας ουσιαστικός έλεγχος επί της προπονητικής τους μεθόδου από τις διοικήσεις των συλλόγων ή της ομοσπονδίας». Η οποία τώρα «θα εξετάσει τα περιστατικά»!
Διαβάστε ακόμα:
- Καταγγελίες για σωματική και ψυχολογική βία στην ενόργανη γυμναστική - Εισαγγελική έρευνα
