Οσα ζούμε τον τελευταίο καιρό δείχνουν πως όσο πιο αστραφτερή η βιτρίνα, τόσο περισσότερη λάσπη και σκουπίδι κρύβεται από πίσω. Τα θύματα των βιασμών περιγράφουν σε πολλές περιπτώσεις εικόνες φρίκης. Οσες υπερβολές και να περικλείουν οι μαρτυρίες, σε πολλούς χώρους το σκοτάδι κυριαρχεί πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα. Αυτό που μαθαίνουμε βγαίνει από μια μικρή χαραμάδα και εμποδίζει να αντιληφθούμε σε όλη της την έκταση την αληθινή αλήθεια.
Οποιος καταφέρνει να σπάσει το τζάμι και να παραμερίσει το φανταχτερό και ελκυστικό «εμπρός», θα λιποθυμήσει από τη μπόχα αντικρύζοντας τι πραγματικά κρύβεται «πίσω», με τις μαρτυρίες να περιγράφουν το ένα εικοστό και λιγότερο. Μη μας διαφεύγουν τα χιλιάδες «ανώνυμα» θύματα σε χώρους εργασίας και σπίτια, που δεν θα τολμήσουν να βγουν ποτέ προς τα έξω.
Στο ποδόσφαιρο, αντίθετα, υπάρχει «διαφάνεια συμφερόντων». Ολα γίνονται φόρα παρτίδα. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κρύψει οτιδήποτε, κι αν το κάνει, θα έρθει ο απέναντι να τού το βγάλει στη δημοσιότητα για δικούς του λόγους. Βρωμιές, τσαμπουκάδες, παραγοντιλίκια, στησίματα, ίντριγκες, τρικλοποδιές, ξύλο, και όλα όσα προδίδουν ακατάλληλους ανθρώπους που φιγουράρουν σε πρώτο πλάνο επιδειξιομανείς και υπερήφανοι. Μια κατάσταση για την οποία κανείς δεν ντρέπεται, ούτε μπαίνει στον κόπο να την κρύψει. Αντίθετα, ο ένας αντιγράφει τα χειρότερα του άλλου με μεγάλη ευχαρίστηση.
Τσιμπάει κι ο κόσμος, καθώς αρχίζει να νιώθει «υπερήφανος» με κάτι τέτοια «κατορθώματα», αλλά μη ρίξουμε στους απλούς φιλάθλους το φταίξιμο. Αλλωστε, μιλάμε για νοοτροπία που βρίσκει μόνο μιμητές. Κανείς δεν χρησιμοποιεί τα παραδείγματα προς αποφυγή. Ακόμη περισσότερο, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει ένα καινούργιο μοντέλο ανάπτυξης και αγωνιστικών διακρίσεων που να ξεφεύγει από το κυρίαρχο πρότυπο. Ολοι αντιγράφουν όσα κάνουν οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων παρ΄ ότι μερικές φορές δηλώνουν ότι... διαφωνούν. Μάλιστα, όσο αφήνουμε τα ψηλά πατώματα και προχωράμε στις μικρότερες κατηγορίες, αντικρίζουμε όλο και χειρότερες συμπεριφορές, αφού εκεί απουσιάζει η μεγάλη δημοσιότητα και όλα γίνονται πιο εύκολα.
Καμιά διαφορετική έμπνευση, καμία πρωτοτυπία, καμία διάθεση για δημιουργικά πειράματα και αλλαγές. Καταδικασμένα σε αποτυχία και συνεπώς σε εξαφάνιση δείχνουν όλα τα πιθανά καινούργια.
