Οσο η πανδημία δεν λέει να υποχωρήσει, τόσο θα μεγαλώνει ο προβληματισμός γύρω από το μέλλον των επιχειρήσεων που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Ο κόσμος περισσότερο ξενερωμένος από ποτέ δεν δείχνει καμία όρεξη να παρακολουθήσει αυτά τα «ευγενικά» και... θανατηφόρα ήσυχα παιχνίδια που τού σερβίρονται. Σε ένα ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο ή με ελάχιστους μασκοφόρους θεατές, θα πρέπει να είσαι υπερ – φανατικός οπαδός, ή... παρανοϊκός για να καθίσεις να δεις ένα ματς που θα σε ενδιαφέρει πραγματικά. Αναπόφευκτος ο αργός, αλλά σταθερός θάνατος της μπάλας που όλοι τον αντιλαμβάνονται χωρίς να μπορούν να κάνουν οτιδήποτε για να τον αποτρέψουν.
Εβλεπα τις προάλλες σ' ένα παιχνίδι της ΑΕΚ το θεαματικό γκολ του Λιβάι Γκαρσία, που το πανηγύρισε κάνοντας εντυπωσιακές τούμπες στον αέρα. Χωρίς τους θεατές να πανηγυρίζουν πάνω από το κεφάλι του έμοιαζε σαν την πρόβα ενός ακροβάτη στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Κανένα συναίσθημα και καμιά ανταπόκριση από το έτσι κι αλλιώς άδειο γήπεδο. Αυτόματα μού ήρθαν στο μυαλό τα ανάλογα σκηνικά με τα... άλλα κόλπα Λούα Λούα, την εποχή που σκόραρε για τον Ολυμπιακό και αντιδρούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κάθε φορά που έβλεπε την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Τον κόσμο που παραληρούσε από πάνω στο γεμάτο «Καραϊσκάκης» και έψαχνε τρόπους να... μπει μέσα, να τον αγκαλιάσει και να τον φιλήσει για για τον ευχαριστήσει επειδή τον διασκέδαζε δίνοντας και παίρνοντας ενέργεια.
Τώρα, όλα σχεδόν αποστειρωμένα, μειώνουν το ενδιαφέρον κάθε μέρα και περισσότερο. Τα ματς γίνονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν «κλειστά» συμβόλαια, τηλεοπτικά δικαιώματα και ρήτρες. Οι αμοιβές ποδοσφαιριστών και προπονητών συνεχίζουν να πέφτουν, δείγμα για το πού θα φτάσουν σε λίγο καιρό. Λείπουν ο θόρυβος και η ζεστασιά που χρειάζεται ένα γήπεδο για να γίνει ελκυστικό και να προκαλέσει ενδιαφέρον. Πολλά 0-0 παντού. Εχει φύγει και η λαχτάρα από πολλούς παίκτες στο "νεκρό" περιβάλλον όπου κινούνται. «Goal drought» αποκάλεσε την κατάσταση ένας Αγγλος. Θα μπορούσε να το μεταφράσει κανείς και σαν «ξηρασία στόχου». Κι όσο περνάει ο καιρός, το πράγμα χειροτερεύει...
Στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει πόσος χρόνος και κόπος θα χρειαστούν για να ξαναγυρίσουμε «στα παλιά», ή αν θα πρέπει να ξαναδούμε το ποδόσφαιρο από μια άλλη καινούργια οπτική, στην οποία μόνο τα ονόματα, οι φανέλες, τα χρώματα, τα γήπεδα και οι... κανονισμοί θα είναι ίδια. Τι θα γίνει, για παράδειγμα, αν οι περισσότεροι συνεχίσουν να αδιαφορούν, ειδικά αν διαπιστώσουν στον πρώτο καιρό της «νέας εποχής» ότι η εικόνα δεν βελτιώνεται; Πώς θα καλυφθούν οι ζημιές των δύο – δυόμισι χρόνων της πανδημίας αν τα προσδοκώμενα έσοδα εξακολουθήσουν να είναι λιγότερα;
