Δεν είναι λίγοι όσοι απορούν, που ο Γιώργος Γιακουμάκης εκτόξευσε μέσα σε ελάχιστο διάστημα την καριέρα του στην Ολλανδία, ενώ είχε φύγει αποτυχημένος από τη Ελλάδα. Σε οκτώ χρόνια εδώ, σημείωσε 17 μόλις γκολ σε Πλατάνια, ΑΕΚ και ΟΦΗ. Αντίθετα, σε τέσσερις μήνες στο ολλανδικό πρωτάθλημα πέτυχε 22!
Δεν είναι ο μόνος... Ο Νίκος Μαχλάς είχε μείνει έξι χρόνια εκεί, βάζοντας με Φίτεσε και Αγιαξ 98 γκολ με μεγάλο έπαθλο το Χρυσό Παπούτσι του πρώτου σκόρερ τη σεζόν 1997-98, όταν σε ΟΦΗ - Ηρακλή στην Ελλάδα, μέτρησε 79 σε εννιά χρόνια.
Τρίτο παράδειγμα, ο Γιάννης Αναστασίου, που τον ξέρουμε περισσότερο από την εποχή που ήταν προπονητής του Παναθηναϊκού. Από τον Εθνικό και τον ΟΦΗ έφτασε στην Ολλανδία μέσω Βελγίου και Αντερλεχτ. Σε επτά χρόνια είχε 56 γκολ με Ρόντα, Αγιαξ και Σπάρτα Ρότερνταμ.
Υπάρχουν κι άλλοι που φτιάχτηκαν στη χώρα με τις τουλίπες. Ομως, από τη μεριά του ο «ξερόλας» Ελληνας οπαδός θεωρεί ότι «στο ολλανδικό πρωτάθλημα δεν υπάρχουν άμυνες και γι αυτό οι παίκτες σκοράρουν».
Οι διαφορές ανάμεσα στο ελληνικό και στο ολλανδικό ποδόσφαιρο δίνουν την αληθινή εικόνα. Εκεί η μπάλα ξεκινά από τον Αγιαξ και τις βάσεις που έβαλε στη δεκαετία του 1970 ο Ρίνους Μίχελς. Ηταν το Total Football, που προσπάθησαν να το μιμηθούν όλοι. Δεν τα κατάφεραν. Εδειξαν, όμως, ότι μπορούσαν να αντιγράψουν το επιθετικό κομμάτι εκείνου του παιχνιδιού. Το 4-3-3 το εφαρμόζουν εδώ και 50 χρόνια οι περισσότερες ομάδες με μια διαφορά: ενώ διέθεταν πάντα καλούς στόπερ και αμυντικούς χαφ, από τον Ράικαρντ και τον Γιαπ Σταμ μέχρι τον Φαν Ντάικ και τον Ντε Λιχτ, δεν τους ενδιέφερε ποτέ η σκοπιμότητα του καλού αποτελέσματος. Δεν είναι τυχαίο που η εθνική Ολλανδίας θεωρείται η καλύτερη ομάδα που δεν κατέκτησε ποτέ Μουντιάλ! Ο κόσμος πηγαίνει στο γήπεδο για περάσει καλά κι όχι για να βρίσει ή να μιζεριάσει. Κι αυτό αποτελεί κοινή συνείδηση.
Η Φένλο του Γιακουμάκη βρίσκεται σε μια πόλη 100 χιλιάδων κατοίκων, με γήπεδο 8 χιλιάδων θέσεων. Κάτι σαν τα Γιάννενα. Εχει, όμως, σημασία πώς ανακαλύπτει, αγοράζει και δένει με συμβόλαια τους παίκτες της, σε αντίθεση π.χ. με τον ΠΑΣ. Εκεί ο ποδοσφαιριστής πηγαίνει για 3 χρόνια και πάνω. Αν είναι καλός και «πιάνει λεφτά» θα πουληθεί και θα φέρει άλλους αντίστοιχους «μικρούς», οι οποίοι θα έχουν την προοπτική να «μεγαλώσουν». Αντίθετα, οι δικές μας μικρές ομάδες φέρνουν παίκτες μόνο «για να βγει η χρονιά». Κανένα όραμα και καμιά επένδυση.
Πάλι η Φένλο, πριν λίγο καιρό έχασε με 13-0 στο γήπεδό της από τον Αγιαξ! Κανένα... κεφάλι δεν έπεσε, ο προπονητής έμεινε και πλέον είναι αυτή που ρίχνει τεσσάρες... Διαφορά νοοτροπίας που περνάει στους ποδοσφαιριστές. Αλλες και οι συνθήκες. Γήπεδα χαλιά και όχι... χάλια. Αποδυτήρια, σαλόνια. Κυρίως άψογη συμπεριφορά και σεβασμός του ενός προς τον άλλο.
Στο παρακάτω βίντεο βλέπουμε πώς παρουσίασε η Φένλο τις προάλλες την απόκτηση ενός άλλου Ελληνα: του Χρήστου Δώνη που πέρυσι έπαιζε στον Παναθηναϊκό.
Griekse goden in De Koel:
— VVV-Venlo (@VVVVenlo) January 23, 2021
🇬🇷 𝗚𝗶𝗮𝗸𝗼𝘂𝗺𝗮𝗸𝗶𝘀
🇬🇷 (𝗔𝗮𝗵𝗵𝗵)𝗗𝗼𝗻𝗶𝘀!#WelkomDonis 🔥 pic.twitter.com/4mCEKiVlqt
Να θυμίσουμε, τέλος, πόσοι πιτσιρικάδες έφυγαν για την Ολλανδία και εκτόξευσαν την καριέρα τους: Γιώργος Σαμαράς, Χατζηδιάκος, Παυλίδης και φυσικά ο Τσιμίκας που βρίσκεται στη Λίβερπουλ. Κατά τα φαινόμενα, θα ακολουθήσει ο Βρουσάι.
