Οι εικόνες που φτάνουν από το Ιράν με τις γυναίκες να καίνε τα χιτζάμπ τους σε διαδηλώσεις κατά της «Αστυνομίας Ηθικής» που ευθύνεται για το θάνατο της 22χρονης της Mahsa Amini έχουν προκαλέσει πολύ μεγάλη αίσθηση και συζητούνται ήδη με πάθος.
Ο καθένας προβάλλει σε όσα βλέπει στην οθόνη του τις δικές του απόψεις για το Ισλάμ, το φεμινισμό και το ρόλο της Θρησκείας σε ένα Κράτος. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και το αίτημα για «ουδέτερα» ή «αντικειμενικά» σχόλια για ένα από τα ζητήματα που αφορούν τους όρους συνύπαρξής μας στην κοινωνία, τις σχέσεις των οργανωμένων θρησκειών με το Κράτος δηλαδή, είναι κενό νοήματος, ίσως και λάθος.
Μας ικανοποιούν ιδιαιτέρως τα σχόλια που διαβάζουμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από συντηρητικούς χρήστες για τις εικόνες αυτές. Η αποστροφή τους στην επιβολή του θρησκευτικού κανόνα στα άτομα άσχετα αν τον αποδέχονται ή όχι είναι αρκετά ενθαρρυντική.
Η απορία, βέβαια, που μας προκαλείται είναι εύλογη: αφού αγανακτούν τόσο πολύ από την επιβολή του χιτζάμπ στις Ιρανές και επιχαίρουν για τη διαμαρτυρία τους, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς καταφέρονται με μένος εναντίον των Ελλήνων που ζητούν την κατάργηση των θρησκευτικών εικόνων στις σχολικές τάξεις, την απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών για όσους γονείς το επιθυμούν για τα παιδιά τους και την κατάργηση της πρωινής προσευχής στο σχολείο;
Αφού λοιπόν οι περισσότεροι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αγανακτούν με όσα γίνονται στο Ιράν είναι μια καλή αφορμή να ξανασυζητήσουμε τους όρους της δικής μας συνύπαρξης σε μια κοινωνία που επιβάλλει στους πολίτες της απόψεις που εφάπτονται της συνείδησής τους, αγνοώντας διαρκώς τις διαμαρτυρίες τους.
Το Υπουργείο Παιδείας εμμένει να παρανομεί επικαλούμενο αποφάσεις του ΣτΕ και παριστάνοντας ότι αγνοεί την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 2019 το οποίο έχει καταδικάσει την Ελλάδα επειδή «ελέγχει τη θρησκευτική συνείδηση όσων μαθητών θέλουν να απαλλαγούν από τα Θρησκευτικά».
Δεν θα παραστήσουμε τους έκπληκτους για τη στάση που κρατάει η κυβέρνηση στο ζήτημα των θρησκευτικών, οι λόγοι είναι ψηφοθηρικοί, δεν χρειάζεται να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Για το θέμα των σχέσεων Εκκλησίας-Κράτους η υπογράφουσα ασπάζεται τη φιλελεύθερη άποψη που θέλει τον διαχωρισμό τους. Αναγνωρίζουμε ωστόσο ότι το θέμα είναι σύνθετο και βαθιά πολιτικό.
Αρκετοί εγκαλούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη και προσωπικά τον πρωθυπουργό γιατί αν και δηλώνει φιλελεύθερος δεν προχωράει σε αυτόν.
Μιλώντας εντελώς πολιτικά, στρατηγικά για την ακρίβεια, θεωρούμε το ζήτημα μια μάχη οπισθοφυλακής για τον προοδευτικό κόσμο. Στη συγκυρία της πανδημικής κρίσης μάλιστα, δεν ξέρουμε πόσο έξυπνο θα ήταν η κυβέρνηση να ανακινήσει το θέμα προκαλώντας περαιτέρω ένταση με την Εκκλησία που λειτούργησε ως προπύργιο των αρνητών της πανδημίας και του αντιεμβολιαστικού «κινήματος».
Την ίδια στιγμή όμως, αυτή ακριβώς η υγειονομική κρίση ανέδειξε το πρόβλημα των «άβατων» για το Κράτος. Δεν είναι μόνο τα Εξάρχεια άβατο. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι μεγαλύτερο άβατο και με σοβαρότερες συνέπειες.
Σε μια κρίση η Πολιτεία βρήκε απέναντί της οργανωμένους εχθρούς του κοινού μας οφέλους υπό την προστασία του ράσου.
Σοκαριστική η επιβολή του χιτζάμπ στο Ιράν. Βέβαια, όλοι ξέρουμε τι εστί Ιράν: είναι η χειρότερη μορφή θεοκρατίας του κόσμου.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν φτάνουμε στις σχέσεις της Εκκλησίας με το Κράτος, η Ελλάδα το θυμίζει αρκετά.
