Οι παρατηρήσεις της προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθ.Μαρίας Γαβουνέλη στο κείμενο εκτιμήσεων για την Ελλάδα το 2023 του ΕΛΙΑΜΕΠ (δημοσιεύθηκαν πριν από τρεις εβδομάδες στα ΝΕΑ) δεν πρέπει να μείνουν ασχολίαστες.
Αναλύοντας τις εξελίξεις στο Προσφυγικό η κυρία Γαβουνέλη επισημαίνει την αλλαγή στάσης όλων των χωρών της ΕΕ απέναντι στους Πρόσφυγες με σημαντικότερη την ιδεολογική μετακίνηση του ζητήματος από την ανθρωπιστική προστασία στην πολιτική ασφάλειας.
Στο εσωτερικό τους, τα κράτη - μέλη της ΕΕ συζητάνε μόνο τους όρους ενσωμάτωσης των προσφύγων που απολαμβάνουν ήδη το καθεστώς της διεθνούς προστασίας (τους έχει δηλαδή χορηγηθεί πολιτικό άσυλο) ενώ, για να το μεταφέρουμε με απλά λόγια, δεν θέλουν άλλους πρόσφυγες στις χώρες τους με αποτέλεσμα να βλέπουμε καράβια γεμάτα απελπισμένους ανθρώπους να πλέουν για εβδομάδες στη Μεσόγειο μέχρι να βρεθεί μια χώρα πρόθυμη να τους δεχτεί.
Παρόλα αυτά, επισημαίνει η κυρία Γαβουνέλη, η Ευρώπη δεν θέλει να αποδεχτεί αυτή τη σημαντική αλλαγή στη στάση της, υποκρίνεται πως τίποτα δεν έχει αλλάξει στις ανθρωπιστικές της αξίες και έχει και την ανομολόγητη αξίωση οι χώρες πρώτης υποδοχής, μαζί και η χώρα μας, να κάνουν «τη βρώμικη δουλειά».
Ποια είναι αυτή η «βρώμικη δουλειά» στην οποία αναφέρεται η Μαρία Γαβουνέλη;
Οι παράνομες, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, επαναπροωθήσεις, τι άλλο;
Αυτή είναι η αλήθεια: η ΕΕ που καταδικάζει, δημοσίως, τις επαναπροωθήσεις για τις οποίες βέβαια το ΕΔΔΑ εκδίδει καταδικαστικές αποφάσεις, εφόσον κάποιες περιπτώσεις φτάνουν μέχρι εκεί, κατά βάθος δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτές. Άλλωστε δεν είναι οι χώρες του «σκληρού πυρήνα» που τις κάνουν. Οι πολιτισμένες! Τη βρώμικη δουλειά την έχουν αφήσει στο Νότο.
Η ΕΕ έχει βρει σύμμαχο σε αυτό το κεφάλαιο υποκρισίας της διάφορους θιασώτες της ιδεολογίας No Border που με πρόσχημα, μόνο, τον Ανθρωπισμό (το κίνημα No Border δεν ταυτίζεται με τον Ανθρωπισμό άλλωστε ούτε αποδέχεται καν την ΕΕ ως φορέα αξιών) προβαίνουν σε διάφορους ακτιβισμούς, σαν κι αυτούς που είδαμε το καλοκαίρι στον Έβρο με την υποτιθέμενη «Μικρή Μαρία» και βέβαια την ερντογανική Τουρκία που την ώρα που φυλακίζει την Αντιπολίτευσή της κουνάει το δάχτυλο στην Ελλάδα για παραβιάσεις δικαιωμάτων των Προσφύγων.
Με αφορμή τα γεγονότα του καλοκαιριού στις αμμονησίδες του Έβρου αλλά και παλαιότερα, έχουμε επισημάνει το πρόβλημα: ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας μας πολύ σωστά ανησυχεί για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Προσφύγων και το ενδεχόμενο επικράτησης της ξενοφοβικής, Ακροδεξιάς ρητορικής.
Όμως, δεν είναι δυνατόν να κλείνει τα μάτια στο γεγονός ότι η Τουρκία, συνεπικουρούμενη από την ευρωπαϊκή υποκρισία, έχει στήσει ένα παιχνίδι στα σύνορα της χώρας. Για εμάς το ζήτημα είναι όντως θέμα ασφάλειας.
Οι ακτιβιστές σαν κι αυτούς που είδαμε εν δράσει στον Έβρο αλλά και στη Μεσόγειο είναι απειλή για την έτσι κι αλλιώς εύθραυστη συζήτηση για τα Δικαιώματα στη χώρα μας. Οι άνθρωποι αυτοί τυφλωμένοι από την ιδεοληψία απειλούν ό,τι έχει καταφέρει με κόπο η Κοινωνία των Πολιτών τα τελευταία χρόνια.
Το προσφυγικό δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας αλλά της ΕΕ. Δεν είναι καν πρόβλημα αλλά η νέα πραγματικότητα που καμία χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνη της. Είναι άδικο αλλά κυρίως λάθος να εγκαλείται μόνη αυτή για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.
Και είναι θηριώδες λάθος όταν διαπράττεται από Έλληνες προοδευτικούς που η μόνη τους έννοια σε καιρούς κρίσης και ρευστότητας πρέπει να είναι να διατηρηθούν τα προοδευτικά αιτήματα ζωντανά.
Βέβαια, δεν βοηθάει και η κυβέρνηση όταν ανέχεται τα καμώματα της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Μετανάστευσης. Επίσης, αν και έχουν γίνει βήματα, η απροθυμία να προχωρήσουμε με γρήγορα βήματα στην εφαρμογή πολιτικών ένταξης όσων έχουν άσυλο και ζουν εδώ δημιουργεί καχυποψία.
Όμως θα επιμείνουμε: η υποχρέωση της υπεράσπισης των αρχών του Κράτους Δικαίου βαρύνει αυτούς που τις σέβονται.
Ούτε από τον ανεύθυνο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε αξιώσεις ούτε από το αλλοπρόσαλλο ΠΑΣΟΚ που αλλάζει στάσεις για τα ζητήματα τρεις φορές την ημέρα ούτε βέβαια από τους Συντηρητικούς που έχουν βρει πάτημα να ξεσαλώσουν.
Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά το δημοκρατικό κόσμο της χώρας που οφείλει να διαχωρήσει ρητά τη θέση του από no border ακτιβισμούς και άλλες συναφείς ιδεοληψίες που εργαλειοποιούν το δράμα των προσφύγων.
