Και την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα την κλάψαμε και μετά αυτή του Ντόναλντ Τραμπ. Το Brexit το θρηνήσαμε, την επανεκλογή Όρμπαν επίσης. Τώρα πάλι είμαστε με το μαντήλι στο χέρι για να σκουπίσουμε τα δάκρυα για τη διαφαινόμενη εκλογή Μελόνι στην Ιταλία.
Και τι θα γίνει με τις δικές μας εκλογές, της απλής αναλογικής; Μήπως προκύψει η τερατογένεση και βρεθούμε πάλι με τον κ.Τσίπρα για πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη;
Μήπως «το εθνικό συμφέρον» επιτάσσει η Νέα Δημοκρατία να συνεργαστεί ακόμα και με τον Κυριάκο Βελόπουλο για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο;
Λυπούμαστε αλλά αυτή τη λογική δεν τη συμμεριζόμαστε. Το δημοκρατικό καθήκον του καθενός από εμάς τελειώνει στην κάλπη.
Ως πολίτες έχουμε κάθε δικαίωμα να συστρατευθούμε με το κόμμα της αρεσκείας μας, να συμμετέχουμε ενεργά στην προεκλογική του εκστρατεία, να προσπαθήσουμε να πείσουμε φίλους και γνωστούς να το ψηφίσουν αλλά μέχρις εκεί: κανείς δεν θα σώσει κανέναν από τον εαυτό του και τις επιλογές του.
Ειλικρινά, η διαφαινόμενη νίκη της Μελόνι μας προκαλεί θλίψη γιατί φαίνεται ότι ο φασισμός ως υβρίδιο αλλά ως φασισμός πάντως επιστρέφει στην Ευρώπη (η Ιταλία είναι χώρα του σκληρού πυρήνα της, αυτό που γνωρίζουμε και καταναλώνουμε ως ευρωπαϊκό πολιτισμό στην Ιταλία γεννήθηκε και από εκεί διαδόθηκε στην υπόλοιπη ήπειρο, οπότε η εξέλιξη αυτή είναι σχεδόν σοκαριστική) αλλά αν αυτό θέλουν οι Ιταλοί για τις ζωές τους, εμάς μας περισσεύει. Πώς να το πούμε αλλιώς; Ας πρόσεχαν.
Προφανώς και το εκλογικό αποτέλεσμα σε μια τόσο σημαντική χώρα θα επηρεάσει και τη δική μας ζωή. Όμως, έτσι λειτουργεί η δημοκρατία.
Και στην Ελλάδα. Πάθαμε και μάθαμε. Η διακυβέρνηση από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διέλυσε το παχύ στρώμα ιδεοληψίας που κάλυπτε τη χώρα από το '74. Το τέλος της αυταπάτης ήταν οδυνηρό σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Διαλύθηκαν φιλίες, τσακώθηκαν οικογένειες, το πληρώσαμε ακριβά αυτό το μάθημα, από την τσέπη μας, με τις ίδιες μας τις ζωές, η χώρα φτωχοποιήθηκε, μια ολόκληρη ηλικιακή ομάδα, με δημογραφικούς όρους, μετανάστευσε στο εξωτερικό.
Πώς να το πούμε αλλιώς; Ας προσέχαμε. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Αποφασίζουμε ελεύθερα και μετά ζούμε με τις συνέπειες των επιλογών μας.
Οι δικές μας εκλογές θα διεξαχθούν σε λίγους μήνες αλλά ο πολιτικός χρόνος είναι ασύλληπτα μεγάλος. Είναι λάθος να αρχίσουμε από τώρα και προκαταβολικά το θρήνο και τον οδυρμό και κυρίως να σπινάρουμε τη λογική των «εκπτώσεων» από τις δημοκρατικές μας αρχές. Αν η πλειοψηφία θέλει να γυρίσουμε πίσω τότε ναι, να γυρίσουμε.
Γιατί και κάποιοι από εμάς, όχι λίγοι, αυτοί που οι ειδικοί λένε ότι θα κρίνουμε το εκλογικό αποτέλεσμα, που δεν επιθυμούμε τις κόκκινες τερατογενέσεις κατά μείζονα λόγο δεν επιθυμούμε και τις μαύρες.
Αν είναι η Νέα Δημοκρατία, με την ψήφο των Ελλήνων προοδευτικών που θα έχουν κάνει υπέρβαση για δεύτερη φορά, να συνεργαστεί με τα τέρατα της Ακροδεξιάς, τότε χίλιες φορές να ξαναδούμε τον Βαρουφάκη και τη Φωτίου υπουργούς.
Ο καθένας από εμάς θα αναλάβει τις ευθύνες του, θα μετρηθούμε στην κάλπη και έτσι θα πορευτούμε. Απλά είναι τα πράγματα. Να προσέξουμε. Κανείς δεν μπορεί να σώσει κανένα από τον εαυτό του και τις επιλογές του.
