Οι αξιωματούχοι του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης σε κάθε εμπλεκόμενο, με το θέμα, τομέα, οι συμπολίτες μας στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που διασώζουν τον ανθρωπισμό για λογαριασμό όλων μας και όλοι όσοι δραστηριοποιούνται «στο πεδίο» ξέρουν πολύ καλά ότι ένας πρόσφυγας ή μετανάστης δεν αρκεί να διασωθεί από τη θάλασσα ή τα νερά του ποταμού Έβρου. Η δεύτερη και πιο περίπλοκη διάσωσή του ξεκινάει από τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του σε ελληνικό έδαφος: πού θα κοιμηθεί, τι θα φάει, σε ποιο σχολείο θα πάνε τα παιδιά και πως αυτά θα γίνουν δεκτά εκεί χωρίς να προκληθούν εντάσεις.
Αυτό φαίνεται να ξεχνάμε όλο και πιο συχνά συζητώντας για το προσφυγικό.
Η πρώτη διάσωση είναι αυτή που εγείρει τα δυσκολότερα πολιτικά ζητήματα. Πρόκειται για μια μάχη που δίνεται στο σημείο που η Ελλάδα συνορεύει μ'ένα παραβατικό γείτονα που αμφισβητεί την εθνική της κυριαρχία και για να της δημιουργεί προβλήματα ή παρεμποδίζει τη διάσωση ανθρώπων ή την προκαλεί να το κάνει. Η Τουρκία αδιαφορεί για τη ζωή των ανθρώπων που διασχίζουν παράνομα τα σύνορά μας, επιθυμώντας, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, να φτάσουν σε κάποια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης. Το μόνο που ενδιαφέρει την Τουρκία είναι να δημιουργεί προβλήματα στην Ελλάδα και τις εκλεγμένες κυβερνήσεις της.
Αυτή τη διάσταση του προσφυγικού ζητήματος απλώς δεν μπορούν να την αγνοούν όσοι ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους, όσοι θεωρούν τις θεμελιώδεις αρχές του Κράτους Δικαίου στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας.
Όχι. Δεν είναι τα Δικαιώματα στα οποία έχει συνομολογήσει και η χώρα μας ο παράγοντας που δυσκολεύει τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος. Οι Έλληνες, στην πλειοψηφία μας, έχουμε εμπεδώσει ως θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη. Είναι η ιδεοληψία, οι πολιτικές παλινωδίες και οι υπουργοί που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων που δημιουργούν τα προβλήματα.
Σε αυτό το παιχνίδι που κυριαρχεί η ιδεοληψία και η ανευθυνότητα ενώ οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται με μόνο στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων και με μηδενικό στρατηγικό ορίζοντα οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να είναι πολύ συγκρατημένοι στις εκδηλώσεις τους ακόμα κι όταν το θέμα αφορά τραγικά γεγονότα όπως ο θάνατος του παιδιού στη νησίδα στον Έβρο.
Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είναι μια παραδοχή που προέκυψε από την ανάγκη της αρμονικής συμβίωσης εντός των κοινωνιών αλλά και μεταξύ των λαών. Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τα έχουμε παραδεχτεί ως γέφυρα που μας φέρνει κοντά και όχι ως άβυσσο που μας χωρίζει. Έτσι λοιπόν, όποιος ξιφουλκεί για τα Δικαιώματα με ένταση και υστερικά είναι εκτός του πνεύματος της προστασίας τους. Υστερικά απέναντι στα Δικαιώματα τοποθετούνται οι εχθροί τους, όχι όσοι συνομολογούν σε αυτά.
Δευτερευόντως, αυτή η συζήτηση που εξελίχθηκε για άλλη μια φορά υστερικά με κύρια ευθύνη των Υπουργών Μηταράκη και Θεοδωρικάκου που δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί τα διακυβεύματα, απομακρύνει από τη συζήτηση τη δεύτερη διάσωση των προσφύγων και μεταναστών που είναι εξίσου ζωτικής σημασίας με την πρώτη αφού αφορά την αξιοπρέπεια και την ασφάλεια ανθρώπων.
Φέτος όλοι ψάχνουν για εργατικά χέρια για δουλειές που οι Έλληνες δεν επιθυμούμε να κάνουμε.
Φέτος θαυμάσαμε τον μαθητή που εισήχθη πρώτος στα ΑΕΙ επειδή η ελληνική κυβέρνηση και όσοι δραστηριοποιούνται στο προσφυγικό έκαναν το καθήκον τους.
Φέτος ήταν που η UNICEF εξήρε την Ελλάδα για το ποσοστό των ξένων παιδιών που πήγαν στο σχολείο χωρίς στη συνέχεια να το εγκαταλείψουν, χάρις στις συντονισμένες ενέργειες της υφυπουργού Σοφίας Βούλτεψη (που κάνει εξαιρετική δουλειά και με τα προσφυγάκια από την Ουκρανία) και της Υπουργού Νίκης Κεραμέως.
Τα προβλήματα και τα λάθη πολλά και οργανισμοί και φορείς διαρκώς τα αναδεικνύουν αλλά και η προσπάθεια μεγάλη από την πλευρά της κυβέρνησης και της Κοινωνίας των Πολιτών για να διασωθούν σε δεύτερο χρόνο όσοι διασώθηκαν από το νερό.
Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό δεν είναι προβλήματα που επιζητούν λύση. Είναι η νέα πραγματικότητα. Σήμερα είναι οι πρόσφυγες των πολέμων στα ανατολικά μας αύριο, κυριολεκτικά, θα είναι τα προσφυγικά κύματα που θα προκαλέσει η κλιματική κρίση.
Το ζητούμενο είναι να αντιμετωπίσουμε κι αυτή την πρόκληση χωρίς να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι η αποδοχή των κανόνων του Κράτους Δικαίου.
