«Σούργελα», «Ημιπαράφρονες», «Στη χειρότερη περίπτωση για γέλια». Αυτά είναι κάποια από τα σχόλια που διαβάσαμε για την είδηση που άφησε κυριολεκτικά εμβρόντητη την Ευρώπη και που δεν είναι άλλη από τη σύλληψη από τις γερμανικές αρχές ομάδας που σχεδίαζε πραξικόπημα.
Αφού θυμίσουμε ότι έτσι κι αλλιώς, στις δυτικές κοινωνίες, δύσκολα θα βρει κανείς έστω κι έναν Ακροδεξιό που να μην δείχνει ημιπαράφρων όταν κινδυνολογεί για λαθροεισβολείς, μιλάει για «δικαιωματισμό» για να στρεψοδικήσει για τα Δικαιώματα, μας λέει ότι η αντίδραση της Δύσης στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι υποκριτική γιατί έχει καταπιεί αμάσητη την κατοχή της Παλαιστίνης, αοριστολογεί για το έλλειμμα ηγεσίας στην ΕΕ κλπ, κλπ, να επισημάνουμε ότι αν η απόπειρα πραξικοπήματος στη Γερμανία φαντάζει εξωφρενική, δεν είναι γιατί οι επίδοξοι πραξικοπηματίες δείχνουν φαιδρά πρόσωπα αλλά γιατί δεν μπορούμε να σκεφτούμε άλλη χώρα που να έχει προσπαθήσει τόσο οργανωμένα και συστηματικά να λύσει τα θέματά της με το παρελθόν της.
Μεταπολεμικά, καμία χώρα του κόσμου δεν έχει προσπαθήσει όσο η Γερμανία για να ξεριζώσει το ναζισμό και να προφυλαχθεί από τη σύγχρονη Ακροδεξιά, απόδειξη ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας της εντόπισαν τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές.
Αυτό που μας προκαλεί κατάπληξη όμως είναι ότι στη Δύση σήμερα υπάρχουν μεγαλοαστοί, εν προκειμένω είχαμε κάτι περισσότερο, ένα γόνο αριστοκρατικής οικογένειας, τον πρίγκιπα Χάινριχ ΙΓ' και μέλη των ελίτ που ασπάζονται και αναπαράγουν την Ακροδεξιά ρητορική.
Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό;
Κάποιοι από αυτούς κατάγονται από ιστορικές οικογένειες, πήγαν στα καλύτερα σχολεία, σε διάσημα πανεπιστήμια του κόσμου, η ζωή τους ήταν εύκολη, πέτυχαν τους επαγγελματικούς τους στόχους επειδή ήταν προνομιούχοι, χωρίς να προσπαθήσουν ιδιαίτερα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που ανήκουν στις ελίτ, αντί να θελήσουν να υπηρετήσουν το λαό, τους οικονομικά ασθενείς, τους παρίες της κοινωνίας, έχουν γίνει τα φερέφωνα της Ακροδεξιάς;
Τι κάνει έναν πρίγκιπα Ακροδεξιό; Τι είναι αυτό που τον οδηγεί στο να εκλογικεύει τη διεθνή του αυταρχισμού; Γιατί κάποιος πρίγκιπας να έχει τόσο μεγάλη δυσκολία να καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία χωρίς «ναι μεν, αλλά»; Γιατί αισθάνεται ότι απειλείται από τα Δικαιώματα του Ανθρώπου; Γιατί αποκαλεί φτωχούς ανθρώπους που προσπαθούν να διαφύγουν από τη φτώχεια «λαθροεισβολείς», δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τη λέξη στα Γερμανικά.
Μπορεί, τελικά, να έχουν δίκιο όσοι υποβαθμίζουν την απόπειρα του πρίγκιπα Χάινριχ του ΙΓ' να κάνει πραξικόπημα στη Γερμανία και όσοι εκδήλωσαν, ήδη, τη μεγάλη ανησυχία τους να είναι υπερβολικοί. Κάθε πρίγκιπας που αναπαράγει ακροδεξιά ρητορική και λόγο μίσους δεν μπορεί παρά να είναι ένας ακίνδυνος καραγκιόζης. Μάλλον έχουν δίκιο.
Παρ'όλα αυτά η Γερμανία, ως σοβαρό, οργανωμένο και βαθιά δημοκρατικό κράτος που οι εξουσίες είναι ανεξάρτητες και ελέγχονται, δείχνει σε όλη την Ευρώπη το δρόμο: ο κίνδυνος σήμερα είναι η Άκρα Δεξιά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εφησυχάζει, ειδικά οι υπηρεσίες ασφαλείας των δημοκρατών κρατών.
