Διαβάζουμε σε παραπολιτικά εφημερίδων ότι το τελευταίο σμήνος δημοσκοπήσεων έχει προκαλέσει προβληματισμό στο επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Τρεισήμισι χρόνια μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας έχει αποτύχει παταγωδώς να λειτουργήσει ως εναλλακτική, έστω και δυνητικά.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνει κατά πολύ «τα παρατράγουδα» του 2015, αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω μας όσο κι αν προσπαθεί να τα θυμίζει ό,τι έχει απομείνει από το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς έχασε όλες τις μεγάλες ευκαιρίες που του δόθηκαν τα προηγούμενα χρόνια να επαναλανσαριστεί ως κόμμα που έμαθε από τα λάθη του και ενσωμάτωσε στην κουλτούρα του την εμπειρία διακυβέρνησης και μάλιστα υπό καθεστώς μνημονιακής εποπτείας, δηλώνοντας έτσι ότι έμαθε, πλέον, καλά πως λειτουργεί ο κόσμος και κυρίως «οι Βρυξέλλες».
Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία ήταν βέβαια η πανδημία. Μας είναι πραγματικά ακατανόητο πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβε τον τρόπο που λειτούργησε για την κοινή γνώμη η σοβαρή αυτή κρίση για την οποία, αντίθετα από τη δημοσιονομική, όλοι συνομολογούσαν στο πρόβλημα που την προκάλεσε χωρίς να αφήνει περιθώρια για διχασμούς.
Πόσα θα είχε κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν έσπευδε να κολλήσει δίπλα στην κυβέρνηση διεκδικώντας το μερίδιο της επιτυχίας στην α' φάση της! Πόσα στόματα θα είχε βουλώσει αν πρωτοστατούσε στην εμβολιαστική εκστρατεία! Κανείς πλέον δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι είναι κόμμα ευθύνης.
Κι όμως, η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε γιατί, μέσα σε όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να βλέπει τον εαυτό του με τα μάτια αυτών που τον εχθρεύονται ή τον φοβούνται, με αποτέλεσμα η στάση του να επιβεβαιώνει, απλώς, τους επικριτές του.
Το δεύτερο σοβαρό λάθος ήταν η «Κουφοντινιάδα». Ακόμα κι εμείς που είμαστε πολύ επιεικείς με τον ΣΥΡΙΖΑ εξοργιστήκαμε όταν εν μέσω του οδυνηρού δεύτερου lockdown, με τα σχολεία κλειστά, την απαγόρευση κυκλοφορίας σε ισχύ και μάλιστα από νωρίς το απόγευμα και χωρίς καμία διέξοδο για διασκέδαση, η μόνη έννοια της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ήταν τα καμώματα του serial killer Κουφοντίνα. Λες και υπήρχε περίπτωση κάποιος που σηκώνει το περίστροφο για να επιβάλλει το δίκιο, όπως ισχυρίζεται, κάποιος τόσο νοσηρά εγωπαθής, θα μπορούσε να βλάψει τον εαυτό του.
Κι όμως, η «Κουφοντινιάδα» μας έπεισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να λύσει «το θέμα του» με την πολιτική βία και άρα δεν μπορεί να λογίζεται ως κεντρώο/κεντροαριστερό κόμμα.
Σε αυτό να προσθέσουμε τις εμμονικές του απόπειρες να ταυτίσει τη Νέα Δημοκρατία με όλες τις υποθέσεις παιδεραστίας που είδαν το φως της δημοσιότητας για να μην αναφερθούμε στο πόσο σκληρά εργάστηκε για να καθιερωθεί το γνωστό υβριστικό σύνθημα σε βάρος του πρωθυπουργού.
Ποιος στον ΣΥΡΙΖΑ πίστεψε ότι νοσταλγήσαμε τον αυριανισμό της δεκαετίας του '80 και συμβούλευσε τον κ. Τσίπρα να σπεύσει να τον εκφράσει; Μέγα μυστήριο κι αυτό.
Ο μόνος που βελτιώθηκε σημαντικά τα τελευταία τρία χρόνια είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Όμως ούτε κόμμα έφτιαξε, ούτε στην κοινωνία «ρίζωσε» (η ισχνή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι εντυπωσιακή) και το βασικότερο είναι ότι σε καμία φάση δεν έδειξε να ελέγχει το τελικό μήνυμα που βγάζει το κόμμα του. Όλα τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα είναι πολυτασικά αλλά στο τέλος της ημέρας είναι η ηγεσία τους που ορίζει τους τόνους.
Ας μην σπάνε το κεφάλι τους στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να κατανοήσουν γιατί δεν μπορούν να διευρύνουν την επιρροή τους στην κοινωνία. Είναι απλό: τα άφησαν όλα στον αυτόματο. Πορεύτηκαν έχοντας ως manual την κουλτούρα του κόμματος του 7% που ιεραρχεί υψηλότερα την ευημερία του Κουφοντίνα από αυτή της πλειοψηφίας των πολιτών.
Οπότε, πάλι καλά να λένε.
