Σ’ έναν φούρνο της γειτονιάς μου περίμενα στην ουρά για ψωμί, όταν ο άγνωστος κύριος με τα αραιά μαλλιά και τα στρογγυλά γυαλάκια μου την έπεσε ξαφνικά και άσχημα. «Τι είναι αυτά που λέτε κάθε μέρα εσείς οι δημοσιογράφοι στα κανάλια; Τι χάλι είναι αυτό που έχει η ενημέρωση; Γιατί δεν λέτε τα πραγματικά προβλήματα που έχει ο κόσμος, αλλά μόνο όσα σας διατάζει η κυβέρνηση και οι καναλάρχες; Δεν ντρέπεστε καθόλου να υπηρετείτε αυτές τις πολιτικές;». Ήταν πραγματικός χείμαρρος, μετά από νεροποντή ισχύος Daniel.
Αυτό το «δεν ντρέπεστε» με φούντωσε ομολογώ. «Εσείς τι δουλειά κάνετε;» του αντέστρεψα την ερώτηση, με μάλλον αγενές ύφος, αλλά ήδη αντιμετώπιζα μια αναίτια και απροκάλυπτη επιθετικότητα από έναν άγνωστο. «Εγώ; Ένας απλός καθηγητής είμαι, εδώ στο 3ο γυμνάσιο» μου απάντησε, «άσε με εμένα, ο τελευταίος τροχός της αμάξης είμαι, εσείς οι μεγαλοδημοσιογράφοι τι κάνετε». Βολική η αυτοτοποθέτηση του στη θέση του τελευταίου τροχού της άμαξας, νόμισε ότι τον απαλλάσσει από κάθε απόπειρα κριτικής, η οποία προφανώς ήταν αυτονόητη για μένα.
«Α είσαι καθηγητής» άρπαξα την σκυτάλη. «Και δεν μου λες, εσύ ως εκπαιδευτικός δεν νιώθεις καμιά ευθύνη που παίρνεις το παιδί μου στα χέρια σου επί δώδεκα χρόνια και μου το παραδίδεις αμόρφωτο, τεμπελαριό και ακαλλιέργητο; Δεν θεωρείς δικό σου δημιούργημα τις στρατιές των πιτσιρικιών εκεί έξω στην πλατεία, που είναι και αγενέστατα και ξύλα απελέκητα;» Παρένθεση εδώ. Ήξερα ότι η κριτική μου ήταν και άδικη και ισοπεδωτική και μονομερής απέναντι του, αλλά αυτός είχε ξεκινήσει να κάνει συνδικαλισμό μέσα στον φούρνο, οπότε με τον ίδιο τρόπο του απάντησα κι εγώ.
Τα λόγια μου τον άφησαν εμβρόντητο. Δεν περίμενε ν’ ακούσει κάτι τέτοιο. Μετά εξοργίστηκε ειλικρινά, γούρλωσε τα μάτια πίσω απ’ τα γυαλιά του, και χτύπησε με το χέρι του το στήθος του. «Εεεεγώ έχω ευθύνη για το τι διδάσκω; Τι είναι αυτά που λες; Στον υπουργό παιδείας και σ’ όλους τους προηγούμενους υπουργούς παιδείας πες τα αυτά, όχι σε μένα. Αυτοί αποφασίζουν, εγώ είμαι υποχρεωμένος να εφαρμόζω τις δικές τους πολιτικές.»
«Εν τοιαύτη περιπτώσει» του απάντησα με την σειρά μου, «όπως εσύ δεν έχεις καμιά ευθύνη για το σχολείο αλλά την έχουν μόνο οι υπουργοί παιδείας, έτσι κι εγώ δεν έχω καμιά ευθύνη γι αυτά που λέγονται στα κανάλια. Όλη την ευθύνη την έχει ο υπουργός τύπου και οι προηγούμενοι υπουργοί τύπου. Μην μου την πέφτεις λοιπόν μέσα στον φούρνο, τράβα να βρεις τον υπουργό τύπου να διαμαρτυρηθείς». Τον άφησα σύξυλο και προχώρησα στον γκισέ να αγοράσω την φρατζόλα μου.
Ο συγκεκριμένος διάλογος που έγινε πριν μήνες, είναι αφιερωμένος στην τετράωρη στάση εργασίας που κάνει σήμερα η ΟΛΜΕ ώστε να μην γίνουν στα σχολεία της χώρας οι εξετάσεις της ελληνικής Pisa, που αξιολογούν τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών σε σύγκριση με όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Ωραίο σύστημα. Επειδή ξέρουν ότι τα παιδιά μας θα πατώσουν πάλι, όπως έγινε και το 2022, ακυρώνουν τις εξετάσεις και καθαρίζουν.
Μια ωραία αντίστοιχη ιδέα θα ήταν, επειδή ο πληθωρισμός δεν πέφτει με τίποτα, αντί να προσπαθήσουμε να τον αντιμετωπίσουμε, να καταργήσουμε την μέτρηση του.
