Έχω ταξιδέψει εκατοντάδες φορές με το πλοίο στη γραμμή Πειραιάς-Χανιά και πίσω. Έχω ταξιδέψει δεκάδες φορές με το συγκεκριμένο Blue Horizon, που πότε πάει Ηράκλειο και πότε Χανιά. Ξέρω πολλούς αξιωματικούς και αρκετούς από τα κατώτερα πληρώματα των καραβιών που εξυπηρετούν τη γραμμή. Σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι, μέρα-νύχτα στη θάλασσα, βιοπαλαιστές που κάνουν βδομάδες να δουν τις οικογένειες τους, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν τους βλέπεις δεν είναι ότι θα σκοτώσουν κάποιον στα καλά καθούμενα. Κι όμως, έγινε.
Θεωρώ αδιανόητο αυτό που συνέβη, όχι μόνο διότι κάθε εν ψυχρώ δολοφονία είναι αδιανόητη για το μυαλό του μέσου ανθρώπου, αλλά και διότι αυτό το μπες-βγες ενός επιβάτη την ώρα που ετοιμάζεται να ξεκινήσει το βαπόρι είναι μια τόσο συνηθισμένη ιστορία που για τα πληρώματα είναι ψωμοτύρι. Όπερ και η δολοφονία που είδαμε στα βίντεο είναι πέραν πάσης φαντασίας. Όπως γράφει και ο Μαυρίδης, αν δεν υπήρχε το βίντεο, εγώ θα πίστευα αμέσως ότι έγινε ατύχημα. Ούτε που θα έβαζα στο μυαλό μου την πιθανότητα να έγινε εν ψυχρώ σκοτωμός μπροστά στον καταπέλτη.
Επιμένω μάλιστα ότι δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο στο οποίο το πλήρωμα δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και επέλεξε τον χειρότερο τρόπο, ο οποίος κατέληξε σε θάνατο. Σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει ταξίδι στο οποίο να μην συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Κάθε βράδυ, την ώρα που λύνονται οι κάβοι θα εμφανιστεί ο καθυστερημένος με την γλώσσα έξω που σέρνει την βαλίτσα του, το αμάξι που θα προσπαθήσει να μπει την στιγμή που σηκώνεται ο καταπέλτης, η μοτοσυκλέτα που θα πάρει φόρα για να μπει με σάλτο στο βαπόρι, ο ξεχασμένος συγγενής που δεν ταξιδεύει αλλά ξώμεινε στο πλοίο ως συνοδός και τρέχει να βγει, ο αφηρημένος που κάτι ξέχασε στη στεριά, κατέβηκε την τελευταία στιγμή και τρέχει να ξανανέβει.
Θέλω να πω, το πλήρωμα τους ξέρει όλους αυτούς, τα ‘χει αντιμετωπίσει δεκάδες φορές όλα τούτα τα «έκτακτα» συμβάντα, γνωρίζει όλα τα κόλπα κι όλα τα απρόοπτα, αλλοίμονο αν κάθε φορά που βρισκόταν αντιμέτωπο με παρόμοιο περισατικό αντιδρούσε πετώντας ανθρώπους στην προπέλα. Έχοντας βρεθεί δεκάδες φορές στην άκρη του καταπέλτη την ώρα που σηκώνεται και έχοντας δει πως δουλεύει το πλήρωμα, σπάω το κεφάλι μου για να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη εκεί την Τρίτη το βράδυ.
Διότι όχι μόνο πέταξαν τον άνθρωπο εν ψυχρώ, αλλά μετά έφυγαν κιόλας. Αδιανόητο, τρελό, ασύλληπτο. Αν εμείς οι τακτικοί επιβάτες είχαμε έστω και υπόνοια ότι είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο σε ταξίδι, δεν θα νιώθαμε τόσο ασφαλείς κάθε φορά που πάμε προς Πειραιά, ούτε θα διαλέγαμε το καράβι για τη μετακίνηση μας. Είναι πραγματικά τρελό, μόνο με την εξαγρίωση και την εξαχρείωση ατόμων (ή μήπως και εταιρειών;) μπορεί να εξηγηθεί κάτι τέτοιο. Φτάνει όμως; Δεν ξέρω, αλήθεια…
