Και ξάφνου, όλοι μας το γυρίσαμε ανάποδα. Εκεί που βλέπαμε Τραμπ στην τηλεόραση και μουντζώναμε, μας ήρθε αστραπιαία επιφοίτηση και ατενίσαμε με μάτι αγαπησιάρικο τον ξανθοκόκκινο που βρίζει. Εκεί που φτύναμε τον κόρφο μας, μην και ξαναβγεί, διότι θα τα κάνει όλα μαντάρα, αποφασίσαμε δευτερολεπτικώς ότι «δεν τρέχει και τίποτα» και ότι «τον ξαναζήσαμε ως Πρόεδρο και τον ξέρουμε». Κι ενώ άπαντες είχαμε εκπεφρασμένη ελπίδα υπέρ της Κάμαλα, πρωί-πρωί της Τετάρτης μεταβληθήκαμε σε επιμηθείς, που «από καιρό» θεωρούσαμε αυτονόητη την επικράτηση Τραμπ. Ελάτε τώρα.
Γέλασα πολύ με μια δημοσκόπηση που έκανε ο Σκάι το πρωί των αποτελεσμάτων. Ενώ όλες οι μετρήσεις της ελληνικής κοινής γνώμης έδειχναν σταθερά προτίμηση των Ελλήνων στη Χάρις κατά 70-30%, την Τετάρτη το πρωί που ξέραμε το αποτέλεσμα, βγάλαμε ότι κατά 60+% η νίκη Τραμπ είναι ευνοϊκότερη για τα ελληνικά συμφέροντα, απ’ ότι θα ήταν μια νίκη της Κάμαλα. Είμαστε γελοίοι. Πάμε όπου φυσά ο άνεμος, όχι μόνο εν Ελλάδι, για να μας διορίσουν το παιδί οι νικητές, αλλά και παγκοσμίως, μόνο και μόνο για να νιώθουμε πως ανήκουμε στην πλευρά των νικητών.
Σεβόμαστε -λέει- την απόφαση του Αμερικανικού λαού. Εντάξει, τη βλέπουμε και θα την υποστούμε στο βαθμό που μας αφορά, αλλά να τη σεβόμαστε κιόλας; Από πού κι ως που; Ο Τραμπ δεν ήταν αυτός που αρνιόταν να αποδεχτεί τις προηγούμενες αποφάσεις του λαού του; Τώρα δηλαδή, πώς ξαφνικά σεβόμαστε εμείς, αυτόν που δεν σεβόταν; Επειδή τον ψήφισαν μαζικά οι ψηφοφόροι; Και τον Τσίπρα είχαν ψηφίσει εδώ σαρωτικά το 2015 οι δικοί μας κι είδατε τι κοντέψαμε να πάθουμε. Βεβαίως, δεν είμαστε απ’ αυτούς που κάνουν ντου στα Καπιτώλια όταν δεν μας αρέσει το αποτέλεσμα, άλλοι τα κάνουν αυτά, αλλά όχι και τόσος σεβασμός ρε παιδιά.
Ανακαλύψαμε και το μεγάλο ένοχο όλης αυτής της θηριώδους στροφής και τον χτυπάμε σαν χταπόδι στον βράχο. Η woke κουλτούρα και η woke κουλτούρα. Αυτή φταίει για όλα, αν δεν τη σταματήσουμε τώρα θα στρέψει σύσσωμη την υφήλιο στους Τραμπ. Εντάξει λοιπόν, ας επιστρέψουμε στις κοινωνίες, όπου οι άνδρες έπιαναν ανεμπόδιστα στο δρόμο τα καπούλια των γυναικών και στις εποχές που γιαούρτωναν τις «αδερφές» στις γωνίες, για να σπάνε πλάκα τα αρσενικά αλάνια.
Θα πείτε «έγιναν υπερβολές». Δεν ξέρω για την Αμερική, αλλά σιγά την υπερβολή που ζήσαμε στην Ελλάδα. Τους δώσαμε το δικαίωμα να παντρεύονται δίχως καν τεκνοθεσία και γύρισε όλος ο κόσμος μας ανάποδα. Ε ας έρθει η Λατινοπούλου, να φτιάξει ένα κατηχητικό δίπλα σε κάθε σχολείο να βρούμε την υγειά μας ως έθνος. Αυτά είναι μπούρδες αναγνώστες μου. Δεν τους πείραξε τόσο η woke κουλτούρα τους Αμερικανούς, όσο ότι πληρώνουν 30 δολάρια το χάμπουργκερ στα Mac Donald’s. Κι ότι ακρίβυνε η βενζίνη στα πρατήριά τους.
Καθότι οι Αμερικανοί απόλαυσαν, επί ογδόντα χρόνια, την ανοικτή παγκόσμια κοινωνία και το ελεύθερο εμπόριο, όντας οι μεγάλοι κερδισμένοι του συστήματος που οι ίδιοι επέβαλαν. Αλλά τώρα, που ξύπνησαν κι άλλες οικονομίες γύρω-γύρω και παίρνουν μερικά από τα οφέλη του, ξαναθυμήθηκαν τους δασμούς, τον προστατευτισμό και την περιχαράκωση. Λογικό γι' αυτούς, ηλίθιο για μας να πιστέψουμε πως, αν τους αντιγράψουμε θα έχουμε τα ίδια πιθανά κέρδη που θα έχουν εκείνοι με μια Τραμπική πολιτική. Εκείνοι μπορούν να την ασκήσουν με πιθανότητες επιτυχίας, εμείς ούτε μπορούμε να την ακολουθήσουμε ως δική μας επιλογή, ούτε θα ευνοηθούμε όταν εφαρμοστεί εκεί.
Τέλος πάντων, καθίστε τώρα να δούμε τι θα απογίνουμε ως Ελλάδα και ως Ευρώπη με την καινούρια κατάσταση στην υπερδύναμη κι ας αφήσουμε κατά μέρος τους πολλούς σεβασμούς. Έτσι κι αλλιώς, ερήμην του δικού μας respect ή disgust πορεύονται εκείνοι, κατά το συμφέρον τους, όπως το βλέπουν. Η βαθιά Αμερική, που τόσο θαυμάσαμε αυτή τη βδομάδα για την απόρριψη της woke ατζέντας, δεν έχει ιδέα που πέφτει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη.
O Τσόρτσιλ παρακαλούσε κάποτε τον Ρούσβελτ να μπει στον πόλεμο κατά της Ναζιστικής Γερμανίας κι εκείνος του απαντούσε «εσείς όλο πολέμους κάνετε εκεί στην Ευρώπη, εμείς τι δουλειά έχουμε;». Και μόνο όταν τους χτύπησαν οι Γιαπωνέζοι ξύπνησαν. Ε ας ετοιμαστούμε για παρόμοιες ατάκες απ’ αυτούς που τόσο σεβόμαστε…
