Κι εγώ αν ήμουν Λατινοπούλου κι ήθελα να τσιμπήσω κανένα ψεκασμένο ψηφαλάκι που τώρα ενισχύει άλλο ακροδεξιό αστροπελέκι, θα πήγαινα πάνω από το φέρετρο του Σημίτη και θα έβριζα τον νεκρό. Βεβαίως, όταν την ακούς να κρίνει τον τέταρτο μακροβιότερο πρωθυπουργό της χώρας (μετά τον Ελ. Βενιζέλο, τον Κων. Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου), σου ‘ρχεται να πεις τη γνωστή παροιμία «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμάνε οι Αφροδίτες τα νταούλια», αλλά πάλι δεν το ξεστομίζεις, γιατί αυτό ακριβώς θέλει η κυρία. Να πλακωνόμαστε μαζί της, για να κυριαρχήσει στον αντισυστημικό χώρο και να αποψιλώσει τον Βελόπουλο.
Είπε ότι «με τον θάνατο του Σημίτη, πρέπει να θρηνούν οι Τούρκοι», τον αποκάλεσε δηλαδή απροκάλυπτο προδότη. Διότι όπως εξήγησε, «η Τουρκία γκρίζαρε μια περιοχή στο Αιγαίο λόγω της Σημιτικής διαχείρισης της κρίσης των Ιμίων» και διότι «παρέδωσε στους Τούρκους τον Οτσαλάν, έναν σύμμαχο των Ελλήνων». Τώρα τι να απαντήσει κανείς επ’ αυτών; Με ποια παροιμία ή με ποια βιβλική ρήση (αφού έχουμε να κάνουμε και με θρησκευόμενη); Με το «τόσα ξέρεις, τόσα λες» ή με το «μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα ζώα σου»;
Τι να της πει ο κανονικός και λογικός άνθρωπος; Ότι αν μάθαμε κάτι από την κρίση των Ιμίων και από το επεισόδιο Οτσαλάν, είναι ότι μόλις ανακατευτούν Λατινόπουλοι και Λατινοπούλες στα εθνικά ζητήματα, πάμε για καταστροφή; Διότι κάτι τέτοιοι έφτιαξαν και τις δύο αυτές εθνικές κρίσεις, στα καλά του καθουμένου. Και μας έφτασαν στο αμήν να πάμε δυο φορές σε πόλεμο, με τυπικά ελληνική πρωτοβουλία, δίχως όμως να έχουμε επιλέξει εμείς τον τόπο, τον χρόνο και το όπλο της σύρραξης. Ωραία εθνική στρατηγική και τακτική.
Στα Ίμια, ο δήμαρχος Διακομιχάλης, ένας παππάς και ο Αργύρης ο Ντινόπουλος, πρώτα ύψωσαν τη σημαία στο νησί δίχως να ρωτήσουν κανέναν και δίχως να έχουν επίγνωση ποιους μηχανισμούς ενεργοποιούν, ύστερα πέρασαν με το βαρκάκι τους στην Κάλυμνο, έκατσαν στην παραλία να πιουν το ουζάκι τους και φώναξαν σ’ έναν πρωθυπουργό τριών ημερών και σε παντελώς απροετοίμαστες Ένοπλες Δυνάμεις, «πολεμήστε τώρα ρε».
Στη δε υπόθεση Οτσαλάν, ένας βλαμμένος απόστρατος, πήρε μονάχος του τον Οτσαλάν που γύριζε σαν του παπά τον σκύλο διότι δεν τον δεχόταν καμιά ευρωπαϊκή χώρα και τον έμπασε λαθραία στην Ελλάδα, ενώ υπήρχε ξεκάθαρο και σκληρό τουρκικό casus belli. Κι ύστερα σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε στο ελληνικό κράτος «πάρτε τον τώρα και βγάλτε τα κάστανα από τη φωτιά. Αν πάθει τίποτα, εσείς φταίτε».
Ο μέγας Ναξάκης, πατριώταρος κι εκείνος, που δεν σήκωσε μύγα στο εθνικό σπαθί του, ήρωας των απανταχού Ελληναράδων ως την ώρα που έκανε τη μαλ@@ία. Τον ξανακούσατε μετά; Ουδέποτε. Λούφαξε μετά το φιάσκο και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Κορόιδο ήταν να αναλάβει ευθύνη;
Τώρα μεσουρανεί η νέα φουρνιά Διακομιχάλδων και Ναξάκηδων. Με σκούρα μακριά γυναικεία θρησκόληπτα μαλλιά ή με φαλάκρα που κάνει ρεκλάμα για κηραλοιφές. Πάνε περίφημα, δημοσκοπικά κοντεύουν το 20% αθροιστικά.
Εντάξει, βάρδα μόνο μην βρεθούν σε θέση σοβαρού επηρεασμού των εξελίξεων. Για λίγα ψηφαλάκια θα μας παίξουν στα ζάρια κι όποιον πάρει ο Χάρος. Θα μας πάνε σε πόλεμο στο πιτς φιτίλι, στον οποίον θα βάλουν όλους εμάς τους υπόλοιπους να πολεμήσουμε.
Κι ύστερα, αν μεν εμείς κερδίσουμε εκείνοι θα καρπωθούν τη νίκη, αν όμως χάσουμε, θα μας πουν κατ’ ευθείαν προδότες και θα ζητήσουν την εκτέλεση μας. Απλά πράγματα…
