Οι εταιρείες παροχής ενέργειας και τα διυλιστήρια συνεχίζουν να είναι στα κάγκελα για τον έκτακτο φόρο που ανακοινώθηκε στα «υπερκέρδη» τους. Λογικό. Αλλιώς τα είχαν προϋπολογίσει κι αλλιώς τους προέκυψαν. Βεβαίως, κάποιες απ’ αυτές τις εταιρείες έχουν αξιοπρόσεκτα επιχειρήματα σε δύο τουλάχιστον σημεία. Το πρώτο είναι ότι η κυβέρνηση δεν τους προειδοποίησε έγκαιρα για τις προθέσεις της, με αποτέλεσμα πρώτα να ανακοινώσουν τη διανομή μερίσματος κι ύστερα να φάνε τον έκτακτο φόρο στο κεφάλι. Αν ήξεραν ότι επίκειται χαράτσι, δεν θα μοίραζαν τόσα λεφτά στους μετόχους, θα έκαναν κράτει ώσπου να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Το δεύτερο είναι ότι κάποιες απ’ αυτές τις εταιρείες, εγγράφουν «υπερκέρδη» όχι από πωλήσεις στο εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά από εξαγωγική δραστηριότητα. Θεωρούν, λοιπόν, ότι είναι παράλογο η ελληνική κυβέρνηση να βάζει χέρι στο ταμείο που έχει γεμίσει με χρήμα το οποίο προέρχεται από το εξωτερικό και όχι από «απομύζηση» του Έλληνα καταναλωτή. Ξέρω ότι το ελληνικό κοινό θεωρεί ηθικότατη κάθε αναδιανομή που γίνεται υπέρ του, αλλά το «ηθικό» στην επιχειρηματικότητα είναι μια πολύ ελαστική έννοια.
Αν μια εταιρεία «κλέβει» νομότυπα τον Έλληνα, έχει ένα νόημα να επέμβει η ελληνική κυβέρνηση, να πάρει πίσω αυτά τα παραπάνω λεφτά και να τα ξαναμοιράσει σ’ εκείνους που αδίκως τα έχασαν. Αν όμως η εταιρεία έχει ξεζουμίσει τον Σέρβο, τον Ιταλό, τον Βούλγαρο ή τον Αφρικάνο, με ποια λογική η ελληνική κυβέρνηση θα τσιμπήσει τα «κλοπιμαία» του εξωτερικού και θα τα μοιράσει στους δικούς της υπηκόους; Ξέρω ότι ο Έλληνας καταναλωτής θα τρίψει τα χέρια του γεμάτος ικανοποίηση και θα πει «ακόμα καλύτερα, θα πάρω παραπάνω». Μόνο που ο επιχειρηματίας και η επιχείρηση ως οικονομική μονάδα δεν το βλέπουν έτσι.
Βεβαίως, τα διυλιστήρια και οι πάροχοι ενέργειας δεν είναι καράβια, να σηκώσουν μεσοπέλαγα άλλη σημαία και να την κοπανήσουν δια παντός από την ελληνική αγορά. Ούτε φεύγει κάποιος από έναν τόπο επειδή από 30% κέρδος τον κατεβάζουν στο 20%. Να φύγει να πάει που; Σε χώρες που θα κερδίζει το πολύ ένα 7%; Από την άλλη, αυτά τα «έκτακτα» δαιμονίζουν τους κεφαλαιούχους και τους επενδυτές. Το έχουν ως κανόνα να μην επενδύουν σε περιοχές όπου τα «έκτακτα» είναι τακτικά. Διότι αυτά τα «έκτακτα» είναι και άγνωστα. Και κανένας δεν θέλει να βαδίζει στο «άγνωστο».
Η κυβέρνηση βέβαια, λέει ότι βρίσκεται ανάμεσα σε δυο πυρά. Από τη μια οι θιγόμενες επιχειρήσεις που φωνάζουν κι από την άλλη η αντιπολίτευση που τη σταυρώνει, θεωρώντας τον έκτακτο φόρο της χάδι προς τις εταιρείες και κοροϊδία προς τον κόσμο. Δίκιο έχει η κυβέρνηση σ’ αυτό. Αν κοσκινίσει κανείς τις σκόρπιες δηλώσεις Συριζαίων και Πασόκων, τότε οι εταιρείες θα πρέπει να νιώθουν ευτυχείς με τον φόρο Μητσοτάκη. Τα υπόλοιπα κόμματα μιλούν για φορολογία «υπερκερδών» μέχρι και 90%.
Βεβαίως αν ποτέ βρεθούν στην εξουσία θα καταλάβουν ότι αυτά τα ποσοστά δεν «παίζουν», τώρα όμως που είναι στην απ’ έξω μπορούν να λένε ό,τι τους καπνίσει. Το πραγματικό θέμα είναι πότε θα επέλθει μια πιο διαρκής ισορροπία στην αγορά, ώστε να μην ζούμε αυτή τη φασαρία και αντιπαλότητα κάθε εξάμηνο.
