Με ρωτούν φίλοι, γιατί κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζει τακτική, ενώ βλέπει ότι όλη του η δραστηριότητα καταλήγει να ενδυναμώνει την Πλεύση της Ζωής. Το ίδιο μπορούν εύκολα να ερωτηθούν και οι ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι εκεί τα δημοσκοπικά ποσοστά φυτοζωούν. Η απάντηση είναι διαφορετική για το κάθε κόμμα, αν και εξίσου απλή και στις δύο περιπτώσεις.
Στον ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν να ασκούν μόνο αυτό το είδος της πολιτικής, είτε στην κυβέρνηση βρίσκονται, είτε στην αντιπολίτευση. Επιθετικότητα, εχθροπάθεια, τοξικότητα. Άρα θεωρούν ότι και σήμερα βαδίζουν σωστά. Απλώς η αποτυχία χρεώνεται στις «υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού». Πρόκειται για συχνότατη καταφυγή των αριστερών κομμάτων όταν ηττώνται. Είτε κάποιος «αντικειμενικά ισχυρότερος» απ’ αυτούς εχθρός φταίει, είτε κάποιος εσωτερικός εχθρός που υπονομεύει ύπουλα την αποτελεσματική άσκηση μιας σωστής πολιτικής.
Στο ΠΑΣΟΚ το θέμα βρίσκεται αλλού. Ιδεολογικά, οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες δεν κατατρύχονταν από δήθεν ιστορικές νομοτέλειες και ηθικά πλεονεκτήματα που προεξοφλούν την ορθότητα της γραμμής τους. Στο ΠΑΣΟΚ καταλαβαίνουν ότι κάτι κάνουν στραβά, οπότε χρειάζεται να το διορθώσουν ή να το αλλάξουν. Απλώς δεν ξέρουν τι να αλλάξουν. Αν και αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να φύγουν από τη σημερινή πολιτική τους, δεν έχουν ιδέα που σε ποια να πάνε.
Το πρόβλημα λοιπόν, για τον μεν ΣΥΡΙΖΑ είναι γενετικό, ενώ για το ΠΑΣΟΚ απλώς θέμα δυνατότητας στελεχών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε θ’ αλλάξει ποτέ, ακόμα κι αν εξαϋλωθεί. Το ΠΑΣΟΚ δε διαθέτει την ηγεσία που θα διαβάσει τα νέα δεδομένα, θα τα ερμηνεύσει με επάρκεια, θα σχεδιάσει μια άλλη πολιτική πρόταση και θα την εφαρμόσει.
Στον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν με Γιαπωνέζους καμικάζι που κάνουν βουτιά προς τη θάλασσα πιστεύοντας ακράδαντα ότι αυτός είναι ο προορισμός τους. Στο ΠΑΣΟΚ πάλι, μοιάζουν με καπετάνιους αλιευτικού καϊκιού που βρέθηκαν στο πιλοτήριο ενός αεροπλάνου και κοιτάζουν εμβρόντητοι τα κουμπιά μπροστά τους, ανίκανοι να τα χειριστούν.
Εκτός αν πάμε σε μεταφυσικού ή κοινωνιολογικού τύπου αναλύσεις, που ξεπερνούν τη σημασία των προσώπων. Τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο και ότι καμιά ανθρώπινη προσπάθεια δεν είναι ικανή να αποτρέψει την εξαφάνιση ενός κόμματος που έχει ξεπεραστεί από τους καιρούς.
Αντίστοιχα, για το ΠΑΣΟΚ θα λέγαμε το πρόβλημα τους δεν είναι η υποκειμενική αδυναμία του Ανδρουλάκη και της παρέας του, αλλά ολόκληρος ο πολιτικός αυτός οργανισμός, που έχει αφυδατωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε του είναι πλέον αδύνατο να γεννήσει στελέχη ικανά να φέρουν φρέσκο αέρα και δημιουργικές προτάσεις εξουσίας.
Είτε έτσι πάντως, είτε αλλιώς, είτε αλλιώτικα, πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού αναδεικνύονται από τη μια μεριά οι original αντισυστημικοί με τις τρελές κραυγές τους κι από την άλλη ο Μητσοτάκης με τις αντοχές του. Τα διλήμματα της επόμενης εκλογικής μάχης λοιπόν, όποτε γίνει, θα κουμπώσουν πάνω στους δυο πρωταγωνιστές. Για να αναδειχθεί αντικειμενικά το δίπολο, πολιτική σταθερότητα ή ακυβερνησία, πορεία προς τα εμπρός ή οπισθοχώρηση με πολιτικό χάος. Κι όποιος κερδίσει…
