Mεταχρονολογημένο κατά μία μέρα το παρόν κείμενο, αλλά δεν πειράζει. Πρώτο συμπέρασμα, οι διακοπές είναι ωραίο πράγμα τελικά. Όσο κι αν εκνευριζόμαστε όσο βρισκόμαστε στο νησί ή στο χωριό ή στο βουνό ή στον παράλιο οικισμό, στο τέλος μένουμε με μια γλυκιά γεύση. Μας ενοχλεί η αισχροκέρδεια, η πολυκοσμία, η αποκέντρωση του αθηναϊκού κυκλοφοριακού στην επαρχία, αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλο είναι να βρίσκεσαι εκεί που σκάει το κύμα κι άλλο στο γραφείο επί της λεωφόρου Θηβών.
Δεύτερο συμπέρασμα, δεν έχει τόση σημασία πόσες μέρες διακοπές θα πας, αλλά να περάσεις κατά το δυνατόν καλά εκεί που θα καταλήξεις. Φυσικά, υπάρχει έναν minimum χρόνου για να μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον όρο «διακοπές», ας πούμε ένα οκταήμερο τουλάχιστον, αλλά αυτό που έχει σημασία εν τέλει είναι να νιώσεις ότι πέρασες πραγματικά καλά. Καλά με τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Έκαστος με τις διαθέσεις και τα γούστα του. Άλλος θέλει να κάνει διακοπές σαν καλόγερος κι άλλος σαν πανηγυριώτης. Δεν παρεξηγούμε και δεν κρίνουμε κανέναν.
Τρίτο συμπέρασμα, αυτή η συζήτηση που άναψε φέτος για τον «υπερτουρισμό» είναι άνευ νοήματος. Κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα επ’ αυτού. Με εξαίρεση την κρουαζιέρα στην οποία είναι εφικτό να μπει ένα χρηματικό τέλος αποβίβασης για ορισμένα νησιά, όλοι οι άλλοι προορισμοί είναι και θα παραμείνουν ανοικτοί για κάθε επισκέπτη. Μόνο η αγορά στην ευρύτατη έννοια της μπορεί να αυξομειώσει τις τουριστικές μετακινήσεις, κανένας άλλος. Όπερ, αυτά που λέμε και γράφουμε εμείς, είναι θεωρίες άνευ πρακτικής εφαρμογής.
Τέταρτο συμπέρασμα, όσο θα υπάρχει πολυκοσμία οι τιμές δεν θα πέφτουν. Θα ανεβαίνουν. Μπορεί να ουρλιάζουμε, να ρίχνουμε ευθύνες στην κυβέρνηση ή στους αδηφάγους επιχειρηματίες, όσο όμως όσο τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα πελάτες τόσο θα τους πιάνει φαγούρα να βάλουν κάτι παραπάνω στην τιμή ή έστω, να μην τη μειώσουν. Ρίξτε μια ματιά στα καράβια και θα καταλάβετε. Απαράδεκτα ψηλά τα εισιτήρια, όμως θέση στα πλοία δεν υπάρχει. Ε, όσο θα διατηρούνται αυτές οι πληρότητες, μην περιμένετε πτώση τιμών. Τιμές προς τα κάτω θα δούμε μόνο αν μειωθούν τα τουριστικά ρεύματα, αλλά τότε θα κλαίμε για άλλα πράγματα.
Πέμπτο συμπέρασμα, την κλιματική κρίση την αντιλαμβανόμαστε περισσότερο στην επαρχία απ’ ότι στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα νιώθουμε μόνο τη ζέστη, όλα τα άλλα είναι αόρατα. Ενώ στο χωριό βλέπουμε το ποτάμι που στέρεψε, τα δέντρα που σχεδόν ξεραίνονται, τα μποστάνια που δεν παράγουν κηπευτικά, τα δάση που αχνίζουν έτοιμα να αναφλεγούν, την έλλειψη νερού κάποιες ώρες την ημέρα. Στην ύπαιθρο συνειδητοποιούμε την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν θέλω να μας τρομάξω, αλλά αν περάσει άλλος ένας χειμώνας δίχως να βρέξει και να χιονίσει, τη βάψαμε πατριώτες.
Έκτο συμπέρασμα, στις διακοπές συνειδητοποιούμε και τα πραγματικά όρια της πολιτικής. Όσο ήσασταν ξαπλωμένοι στη θάλασσα, πόσες φορές σκεφτήκατε τις πράξεις του Μητσοτάκη ή τα καμώματα του Κασσελάκη ή την εκλογή αρχηγού στο Πασόκ; Ελάχιστες έως καθόλου, σωστά; Άρα, όλη αυτή η πολιτικολογία που μας κατατρώει τον υπόλοιπο χρόνο, τροφοδοτημένη από την τηλεόραση και τα social media, είναι μάλλον επίπλαστη. Μπορούμε να ζήσουμε και δίχως πολιτική ή μάλλον με λιγότερη πολιτική. Ίσως και να χρειάζεται τελικά…
