Εντάξει να τα βάλουν οι αγορές και το ΔΝΤ με την ξαφνιασμένη και αδύναμη Ελλάδα του 2009-10. Μας είχαν για πλάκα. Αλλά να τα βάλουν με τη Βρετανία του 2022; Να εξαναγκάσουν την πρωθυπουργό μιας χώρας - μέλους του G7 και την πανίσχυρη Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας σε άνευ όρων παράδοση και σε ντροπιαστική υποχώρηση; Να μετατρέψουν μέσα σε μια νύχτα, με μια μόλις ανακοίνωση τους, την πανίσχυρη εγγλέζικη λίρα σε (σχεδόν) χαρτοπετσέτα; Πού πάμε ωρέ; Πού πάμε; (που θα ‘λεγε κι ο Αυλωνίτης)
Εδώ συντρόφισσες και σύντροφοι, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Είτε θα ανήκουμε σε μια ισχυρή συνομοσπονδία κρατών με επαρκές οικονομικό εκτόπισμα ελπίζοντας σε μια ενιαία πολιτική που θα ευνοήσει και μας μέσα στον ανταγωνιστικό κόσμο μας, είτε θα διαλέξουμε τον μοναχικό εθνικό δρόμο και θα μας πάρει ο διάολος. Κακώς, θα πει τώρα ο κάθε αναγνώστης μου, που θα ‘θελε να έχει την ελευθερία της επιλογής, ανεπηρέαστος. Σύμφωνοι, αλλά πριν κάνουμε αξιολογικές κρίσεις περί και καλού και κακού, πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάφατσα. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που ο μικρός είναι εντελώς αδύναμος, τελεία και παύλα.
Το πιο εντυπωσιακό δε στη συγκεκριμένη περίπτωση της Βρετανίας, είναι ότι οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης και το ΔΝΤ δεν την έτρεψαν σε φυγή επειδή έκανε φιλολαϊκή οικονομική πολιτική. Τουναντίον, την τσάκισαν διότι προσπάθησε να εφαρμόσει ένα θατσερικής έμπνευσης μέτρο που ευνοούσε σκανδαλωδώς τους πλούσιους. Ένας νόμος που έφεραν καταργούσε τον συντελεστή του 45% με τον οποίον φορολογούνταν τα πολύ ψηλά εισοδήματα. Κατά τις εκτιμήσεις ειδικών, μόνο με το μέτρο αυτό, οι πλούσιοι και υπερπλούσιοι γλύτωναν σχεδόν 50 δις στερλίνες.
Αμ αυτό κι αν είναι ανατροπή. Όχι μόνο της οικονομικής πολιτικής της Λιζ Τρας, αλλά των στερεότυπων που κουβαλούσαμε και κουβαλάμε όλοι εμείς στα κεφάλια μας. Στο μυαλό μας, τόσο το ΔΝΤ όσο και οι διεθνείς οικονομικοί οίκοι, είναι κοράκια που κοιτάνε τον πλανήτη από ψηλά και μόλις δουν καμιά κυβέρνηση να εφαρμόζει επεκτατική φιλολαϊκή πολιτική, ορμάνε πάνω της να την κατασπαράξουν. Ε να λοιπόν, που τώρα το ‘καναν ανάποδα και μάλιστα στην κοιτίδα, στην πατρίδα του καπιταλισμού και του θατσερισμού. Άντε τώρα να συνεννοηθούμε με τα θέσφατα που ορίζουν τη σκέψη μας. Δύσκολη η κολοτούμπα εκεί, ε;
