Διάβαζα μια πολύ ενδιαφέρουσα νομική και τεχνική ανάλυση του καθηγητή Ασφαλιστικής Επιστήμης στο ΠΑΠΕΙ Μιλτιάδη Νεκτάριου για τις αποζημιώσεις που θα δοθούν στα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών. Προφανώς τίποτα δεν θα γυρίσει τα νεκρά παιδιά στις οικογένειες τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι κατά τον νόμο υπεύθυνοι του μακελειού δεν πρέπει να πληρώσουν. Αν κατάλαβα καλά από την ανάλυση του καθηγητή, τα 42.000 ευρώ που δίνει η Hellenic Train ως αρχική αποζημίωση είναι ψίχουλα μπροστά σ’ αυτά που τελικά θα επιδικαστούν.
Τα ποσά που θα καταβάλει ο ασφαλιστής της Hellenic Train ή η ίδια η εταιρεία αν δεν υπάρχει ασφαλιστήριο συμβόλαιο, αφορούν σωματικές βλάβες, ψυχικές οδύνες, υλικές ζημιές επιβατών και εμπορευμάτων, καθώς και κάθε είδους καθυστερήσεις. Τα συνολικά ποσά είναι τεράστια, καθώς οι νεκροί και οι τραυματίες είναι πάρα πολλοί, ενώ η γραμμή έκλεισε για μεγάλο χρονικό διάστημα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μόνο για τους θανάτους, η συνήθης πρακτική των δικαστηρίων είναι να καταλογίζουν αποζημίωση που ισοδυναμεί με το σύνολο των χρημάτων που θα κέρδιζε ο κάθε νεκρός στο υπόλοιπο του εργασιακού του βίου. Κι εδώ μιλάμε για νεαρά παιδιά.
Δικαίως λοιπόν ο Μιλτιάδης Νεκτάριος γράφει ότι είτε η Hellenic Train πρέπει να έχει ένα επαρκές ασφαλιστικό συμβόλαιο, αλλιώς θα κινδυνέψει να χρεοκοπήσει εντελώς. Το δυνητικό άθροισμα των ποσών είναι τερατώδες ακόμα και για πελώριες εταιρείες σαν κι αυτήν. Και φυσικά, εκτιμά ότι θα καταβάλλει μεν τις αποζημιώσεις αλλά θα προσφύγει εναντίον του ΟΣΕ που είχε την ευθύνη της λειτουργίας της γραμμής, των μέτρων ασφάλειας και την διαχείριση του προσωπικού. Πολύ ενδιαφέρον το θέμα, αλλά στο σημερινό κείμενο θέλω να δώσω έμφαση αλλού.
Στις διαδηλώσεις και στις πορείες για τα Τέμπη, δέσποζαν κάτι τεράστια πανό που έγραφαν «η ζωή μας είναι πάνω από τα κέρδη μας». Λυπάμαι, αλλά πρόκειται για στερεότυπο. Δεν στέκει. Πέραν του γεγονότος ότι όλα τα λάθη και οι παραλείψεις που οδήγησαν στο δυστύχημα έγιναν σε κρατική και όχι σε ιδιωτική εταιρεία, υπάρχει και κάτι πιο απλό. Μια ιδιωτική εταιρεία που θα μειώσει τα κόστη της σε σημείο να διακινδυνεύσει ένα μεγάλο ατύχημα, ξέρει ότι θα της κοστίσει τόσα πολλά που είτε θα φαλιρίσει, είτε θα πάθει τέτοια οικονομική ζημιά που δεν θα συνέλθει ποτέ. Αντιθέτως, μια κρατική εταιρεία δεν παθαίνει τίποτα, άντε να την πληρώσει κανένας υπουργός και κανένας διοικητής με καθαίρεση.
Ξέρω ότι όλα τούτα είναι κομμάτι άχαρα μπροστά στα νεκρά παιδιά, αλλά τα πολιτικο-ιδεολογικά στερεότυπα δεν παύουν ποτέ να μας καταδυναστεύουν, ούτε στις καλές ούτε στις άσχημες μέρες. Και να μας προσανατολίζουν λάθος στις λύσεις που διαλέγουμε…
