Εγώ θα το γράψω κι ας εξοργιστούν οι κατ’ επάγγελμα φίλοι των φτωχών και των καταφρονεμένων. Στη χώρα κυκλοφορεί χρήμα. Δεν ξέρω αν είναι μαύρο, άσπρο, μπαζωμένο, επιδοματικό, τουριστικό, ξεπλυμένο, κρατικό ή ιδιωτικό, πάντως κυκλοφορεί μπόλικο απ’ αυτό. Φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, στα μαγαζιά και στους δρόμους. Στην οικοδομή και στα ταξίδια. Και μη μου πείτε όχι, διότι δεν είναι μακριά η εποχή της πραγματικής φτώχειας, όταν οι δρόμοι ήταν έρημοι, τα μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά και τα αεροδρόμια γεμάτα κόσμο που έφευγε έξω για να δουλέψει.
Φυσικά, ο πληθωρισμός συμπιέζει το εισόδημα του νοικοκυριού. Της επιχείρησης επίσης, αν και αυτή έχει τη δυνατότητα να μετακυλήσει το κόστος στο προϊόν, ο μισθωτός και ο συνταξιούχος δεν την έχουν. Παρά ταύτα, η χώρα δεν δείχνει σημάδια μαζικής ανέχειας (όπως διατείνονται κάποιοι), ίσα-ίσα που σε μερικούς τομείς και για κάποιες κοινωνικές κατηγορίες, το πράγμα αρχίζει πάλι να ξεφεύγει προς το νεοπλουτισμό όπως κάποτε.
Για προσπαθήστε να κλείσετε δωμάτιο για τα Χριστούγεννα στους χειμερινούς προορισμούς και θα δείτε. Για βγείτε Σάββατο χωρίς να έχετε κλείσει τραπέζι και τότε τα ξανακουβεντιάζουμε. Όρθιοι θα τη βγάλετε. Για αναζητείστε αεροπορικό εισιτήριο για το εξωτερικό και τότε θα διαπιστώσετε τις πληρότητες, παρά την εκρηκτική αύξηση των τιμών. Για δείτε τι συμβαίνει στα βενζινάδικα με την πανάκριβη βενζίνη. Κυνηγάνε τον πελάτη με το ντουφέκι ή ψάχνουν κόσμο να προσλάβουν (που δεν βρίσκουν) για να εξυπηρετούν τις ουρές των αυτοκινήτων;
Να δεχτώ την άποψη ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες; Η μια που δεν έχει λεφτά για τη θέρμανσή της και αυτή που διακινεί χρήμα; Να τη δεχτώ, αλλά με την επιφύλαξη ότι η δεύτερη δεν μοιάζει διόλου μειοψηφική και ολιγομελής. Δεν ξέρω πόσους ο πληθωρισμός ρίχνει κάτω από το όριο της φτώχειας, βλέπω όμως και υπερβολικά πολλούς που δεν ιδρώνει το αυτί τους με την ακρίβεια στη λαϊκή. Προσωπικά πιστεύω ότι κινείται πολύ μαύρο αφορολόγητο χρήμα, αλλιώς δεν εξηγείται η εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου. Από πού προήλθε αυτό; Από τον τουρισμό σίγουρα, δεν είμαι πρόχειρος να πω και από πού αλλού.
Θυμάμαι πολύ καλά και την περίοδο του Σημίτη και την περίοδο του Κώστα Καραμανλή. Τότε που το (δανεικό) χρήμα έρεε, αλλά όλοι φώναζαν για τη μαύρη φτώχεια και την ανέχεια που έδερνε τον κοσμάκη. Για να έρθει στη συνέχεια η πραγματική φτώχεια και να πάθουμε όλοι την πλάκα μας. Κοντολογίς, χρειάζεται μέτρο και στην εύκολη μουρμούρα και στη θριαμβολογία. Το 7% της ανάπτυξης φαίνεται, διαχέεται. Αλλά και η μετατόπιση κάποιων στρωμάτων προς τα κάτω λόγω πληθωρισμού και ενεργειακής κρίσης είναι δεδομένη.
Όμως να εμπιστευθούμε τα επιστημονικά στοιχεία για το διαμοιρασμό του καινούριου πλούτου, όχι τις τηλεοπτικές κραυγές. Και για να μην ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τη γύρω μας πραγματικότητα και για να μην τη ξαναπατήσουμε μακροπρόθεσμα.
