Αυτό που θα σας περιγράψω, δεν το 'χω ξανασυναντήσει. Είμαι στο χωριό μου για την καλοκαιρινή μου ξεκούραση, ανάμεσα σε παλιούς γνωστούς, συγγενείς, φίλους και άλλους εκ της πρωτευούσης διακοπεύοντες σαν και του λόγου μου. Πάω στην παραλία, στα καφενεία, στις ταβέρνες, στις αυλές των σπιτιών. Κουβεντιάζουμε με τις ώρες, συζητούμε ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Από τα πιο σοβαρά, μέχρι τα πιο χαζά και επουσιώδη. Πλην ενός. Της πολιτικής.
Ματαίως προσπαθώ να ανοίξω πολιτική κουβέντα. Από επαγγελματικό βίτσιο το κάνω, για να ανιχνεύσω προθέσεις και διαθέσεις, για «να κόψω κλίμα» που λέγαμε κάποτε, για να ξέρω βρε αδερφέ τι γίνεται. Ματαιοπονώ. Ουδείς ενδιαφέρεται, ουδείς ακολουθεί. Ακόμα κι αν κάποιος από την παρέα απαντήσει στην πρώτη ερώτηση, το πράγμα σταματά εκεί, κανένα follow up (που λένε και στις τηλεοράσεις). Πλήρης συλλογική αδιαφορία περί των (πολιτικών) τεκταινομένων.
Μια βδομάδα τώρα στα καφενεία και στα παραθαλάσσια ουζερί, τις λέξεις «Μητσοτάκης», «Κασσελάκης», «Ανδρουλάκης», δεν τις άκουσα. Πού πήγαν εκείνες οι ωραίες εποχές που η πολιτική συζήτηση άναβε στο δευτερόλεπτο και ο καυγάς φούντωνε σαν φωτιά σε πευκοδάσος με οκτώ μποφόρ αέρα; Πάνε αυτά, ουδείς ασχολείται. Συζητούν βεβαίως για τα προβλήματα της καθημερινότητας, την ακρίβεια, τα εισοδήματα, τις τιμές του λαδιού και των φυτοφαρμάκων ή την ταλαιπωρία σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Αλλά και η πολιτικοποίηση αυτών των θεμάτων που κάποτε ήταν ψωμοτύρι για τον Έλληνα, τώρα εξέλειπε.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Γίναμε πολύ Ευρωπαίοι; Σιχαθήκαμε την πολιτική με την παλιά της έννοια; Αντιληφθήκαμε τη ματαιότητα της διαρκούς καφενειακής αντιπαράθεσης; Τέλειωσε η φανατική μας ταύτιση με κόμματα και πρόσωπα; Πάψαμε ως λαός να εμπνεόμαστε από ιδεολογίες ή να ελπίζουμε σε θαύματα και ανατροπές; Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, πάντως η πολιτική μας συμπεριφορά έχει αλλάξει. Το “two Greeks, three parties’’ (δυο Έλληνες, τρία κόμματα) που λέγανε οι Εγγλέζοι για μας τους Έλληνες, έληξε.
Ενδεχομένως να είναι τόσο παγιωμένος ο πολιτικός χάρτης της χώρας, που κανείς να μην βρίσκει νόημα στην ανάλυση του. Η πεποίθηση ότι ο Μητσοτάκης είναι και θα ξαναείναι πρωθυπουργός, δεν αφήνει πολλά περιθώρια συζήτησης. Ακόμα κι εκείνοι που τον μισούν και θα θελαν να το πουν, πώς να συνεχίσουν την κουβέντα; Να φύγει αυτός, για να έρθει ποιος; Άντε να δηλώσουν ότι «είναι κακό πράγμα να μην έχουμε αντιπολίτευση». Εντάξει, σωστό είναι αυτό, αλλά παρακάτω; Στο ίδιο καταλήγουν και οι κουρασμένοι ή σχετικά δυσαρεστημένοι από τη διακυβέρνηση του Κυριάκου. Αυτός θα είναι, ελλείψει εναλλακτικής.
Όπερ, διάγω τις πιο απολίτικες διακοπές της ζωής μου. Και δεν μου πολυαρέσουν, σας το εξομολογούμαι. Περνά η ώρα δίχως έναν πολιτικό καυγά, μια κομματική αντιπαράθεση, μια ιδεολογική μονομαχία; Πάνω στο ουζάκι και το χταποδάκι μάλιστα; Ανούσια πράγματα, ανιαρά. Ήρθε το τέλος της μεταπολίτευσης και τι θα απογίνουμε τώρα;
