Φανταστείτε την πολιτική ζωή του τόπου σαν μια σειρά από νεροτσουλήθρες. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις βλέπουν την πάνω είσοδο της δικής τους τσουλήθρας, αλλά δεν ξέρουν που καταλήγει. Υποθέτουν.
Η κυβέρνηση, για πολύ καιρό γλιστρούσε μακάρια στη δική της, με έναν μόνο προβληματισμό. Αν στην πρώτη διχάλα της τσουλήθρας της θα στρίψει κεντρώα ή δεξιά. Οπότε παίζοντας με το τιμόνι, μια από δω και μια από κει, πήγε τελικά και καρφώθηκε στη μέση της διχάλας, που λεγόταν «Τέμπη». Τώρα πια το δεξιά-κεντρώα δεν έχει νόημα, σημασία έχει να ξεφύγει από το καναβάτσο που βρέθηκε. Κάτι προσπαθεί τις δυο-τρεις τελευταίες μέρες, αλλά έχοντας ήδη απολέσει κρίσιμες δημοσκοπικές μονάδες και ικανό κομμάτι του πολιτικού της κεφαλαίου.
Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με μπόμπιρα που όρμησε καταχαρούμενος στην κατηφόρα, σίγουρος ότι θα καταλήξει σε βουτιά στη λιμνούλα της εξουσίας. Και ενώ κατέβαινε έμπλεος ενθουσιασμού, σίγουρος ότι θα προσπεράσει τη ΝΔ που είχε φρακάρει στα Τέμπη, άρχισε να διαπιστώνει ότι η τσουλήθρα του στένευε επικίνδυνα, διότι την έσπρωχναν οι τσουλήθρες των αντισυστημικών. Πήγαινε για φρακάρισμα. Τις τελευταίες μέρες, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με πιτσιρικά που κατά το ήμισυ προσπαθεί να ανέβει αντίθετα στην τσουλήθρα γιατί συρρικνώνεται και κατά το άλλο ήμισυ επιμένει πως όταν μπεις στην κατηφόρα δεν υπάρχει γυρισμός, οπότε υποχρεούται να συνεχίσει. Η απόλυτη συνταγή καταστροφής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε μικρός και στραπατσαρισμένος στη δική του τσουλήθρα, πιστεύοντας ότι ανακάλυψε τη διαδρομή που θα τον ξανακάνει μεγάλο. Άνοιξε τα φλάμπουρα και με ουρλιαχτά για λαθρεμπόρους και φονιάδες ήταν σίγουρος ότι θα καταλήξει στη μεγάλη κολύμπα του αντισυστημισμού, όπου ξέρει να κολυμπά καλύτερα απ’ τον καθένα. Σκέψη και πράξη απελπισίας, καθότι είναι ανίκανος να ξεφύγει και απ’ το παρελθόν και απ’ το παρόν του. Το εκλογικό σώμα τον κατατάσσει αναφανδόν στα συστημικά κόμματα, ενώ οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι του πάνε στους original εκφραστές της αντισυστημικότητας. Ένας στους δέκα εναπομείναντες ψηφοφόρους του πάνε στη Ζωή. Όπερ, αντί να πέσει στην κολύμπα της αντισυστημικότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ πάει ντουγρού για ξέρα, όπου θα σπάσει και όσα παΐδια έχει καταφέρει ακόμα να κρατήσει γερά.
Και έχουμε και τις τσουλήθρες των τριών δήθεν αντισυστημικών, από τις οποίες επί του παρόντος αναδύονται γιορτές και πανηγύρια. Βελόπουλος, Ζωή και Λατινοπούλου τσουλάνε προς τα κάτω γεμάτοι ενθουσιασμό, διότι εισπράττουν από παντού. Όλοι δουλεύουν γι αυτούς. Όλοι οι θυμοί που καλλιεργούνται στο water park, στο σακούλι τους καταλήγουν. Πλην σε τούτη τη ζωή, όσο πέφτεις όλα μοιάζουν όμορφα, η πρόσκρουση είναι που δημιουργεί το πρόβλημα. Πιθανότατα οι τρεις αντιεξουσιαστές με τις φαρδιές τσουλήθρες τους θα μας σύρουν όλους σε μια λίμνη ακυβερνησίας, αλλά στη συνέχεια θα κληθούν και αυτοί να δώσουν χεράκι επιβίωσης του τόπου.
Τότε να δούμε τι θα κάνουν, εκτός από το να μαλλιοτραβηχτούν μεταξύ τους. Διότι η θυμωμένη φτωχολογιά που σήμερα φουσκώνει τα αντισυστημικά πανιά τους, μέσα στην κολύμπα της πολιτικής κρίσης που θα τη ρίξουν, θα γίνει ακόμα φτωχότερη και σίγουρα πιο θυμωμένη. Τότε είναι που οι αντισυστημικοί θα εισπράξουν με τη σειρά τους τη λαϊκή οργή που τώρα καλλιεργούν και χαιρετίζουν. Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.
Εν τέλει βέβαια, το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι θα πρεπε να παρομοιάζεται με αεροπλάνο που απογειώνεται και όχι με νεροτσουλήθρα που κατεβαίνει την πλαγιά. Παρά ταύτα, δεν βαριέστε, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο τραυματίζεται.
