Προσωπικά, μου αρέσουν οι τεχνίτες που γκρεμίζουν και χτίζουν συγχρόνως. Νιώθω πιο ασφαλής μαζί τους κι ας μοιάζει έτσι η δουλειά πιο χρονοβόρα και μπελαλίδικη. Εκείνους θέλουν πρώτα να γκρεμίσουν όλο το σπίτι, να μην αφήσουν μήτε τοίχους, μήτε πορτοπαράθυρα, μήτε σκεπή, για να φτιάξουν στη συνέχεια ένα αριστούργημα στη θέση του κατεδαφισμένου, εγώ τους φοβάμαι. Τις περισσότερες φορές σ’ αφήνουν με τα γκρεμίδια και την κοπανάνε. Καθότι είναι εύκολο να σηκώσεις μια βαριά και ν’ αρχίσεις να κατεδαφίζεις. Αυτό που θέλει τέχνη και επιμονή και γνώση και χρόνο, είναι το χτίσιμο.
Τα ίδια ακριβώς πιστεύω και για τους πολιτικούς, για τα κόμματα, για τα «κινήματα», για τον «ενεργοποιημένο» λαό. Όταν ακούω από πολιτικούς αρχηγούς ή από ιδεολογικούς ινστρούχτορες όλων των αποχρώσεων ότι «αυτό το σύστημα θέλει γκρέμισμα, για να φτιαχτεί ένα καινούριο που θα ναι καλύτερο και δικαιότερο» ή ότι «αυτή η χώρα δεν παίρνει μερεμέτια, χρειάζεται γενική αναδόμηση από την αρχή», εγώ κουμπώνομαι. Και κουμπώνομαι δυο φορές, όταν βλέπω τις «μάζες» να κατεβαίνουν στις πλατείες, με τις βαριές και τους γκασμάδες στο χέρι και με το μάτι θολό για γενική ισοπέδωση.
Είμαι συντηρητικός, θαρρείτε; Αμ δεν είμαι. Από πότε η λογική βαφτίζεται συντηρητισμός; Μια χαρά διάθεση έχω και καινούριο μπάνιο να φτιάξω στο σπίτι μου και καινούρια κουζίνα και μεγαλύτερο σαλόνι. Επίσης, πολύ θα θελα να ζήσω σε μια καλύτερη χώρα, με μεγαλύτερους μισθούς, με άριστες υπηρεσίες υγείας, παιδείας και μεταφορών. Αλλά πριν συναινέσω στην ανακαίνιση, θέλω ο μάστορας που έχω στο κατώφλι να μου δείξει ότι διαθέτει σχέδια, ότι τον ακολουθεί ένα άξιο συνεργείο και ότι έχει κάνει άλλες παρόμοιες δουλειές που αποδείχτηκαν λειτουργικές. Τότε πολύ ευχαρίστως θα πω το «ναι».
Αλλά αν μπουκάρουν στο σπίτι τίποτα εξαγριωμένοι με σφυριά και καλέμια και μου πουν «ας γκρεμίσουμε τώρα και θα δούμε μετά τι θα φτιάξουμε», τότε επιτρέψτε μου και να σκιαχτώ και να αντιδράσω. Διότι θα έχω υψηλότατες πιθανότητες, τους επόμενους μήνες να κοιμάμαι ανάμεσα σε μπάζα, σ’ ένα διαμέρισμα δίχως σκεπή και κουφώματα. Το ίδιο ακριβώς λέω και για τη σημερινή πολιτική κατάσταση. Και δεν αναφέρομαι στα Τέμπη, αλλά στο γενικό πολιτικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί.
Δεν σας κάνει ο Μητσοτάκης; Με γεια σας και χαρά σας. Πιστεύετε ότι συγκαλύπτει, ότι παρακολουθεί, ότι παραποιεί, ότι κοροϊδεύει; Να το συζητήσουμε. Τον βαρεθήκατε, τον σιχαθήκατε, σας εξόργισε; Έχετε κάθε δικαίωμα σε κάθε συναίσθημα εναντίον του. Θέλετε να φύγει από την εξουσία; Κι εγώ μαζί σας. Στο τέλος-τέλος, η εναλλαγή είναι ζωογόνα για τις κοινωνίες και για τη δημοκρατία.
Αλλά με μια προϋπόθεση. Να υπάρχει διάδοχο πολιτικό σχήμα, διάδοχος ηγέτης και διάδοχο σχέδιο. Να έρθει ένας άνθρωπος που ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνει στους δύσκολους καιρούς μας και να μπορεί να το κάνει. Τότε να έρθει με λαϊκή έγκριση και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, να παραλάβει την κατάσταση και να τη φτιάξει καλύτερη απ’ αυτήν που ζούμε με τον Κυριάκο. Αλλά μην μου λέτε «ας τον γκρεμίσουμε τώρα και βλέπουμε μετά τι θα κάνουμε και με ποιούς». Διότι αυτή η συνταγή θ’ αφήσει μια χώρα κεραμιδαριό.
Το οποίο κεραμιδαριό δεν θα βλάψει ούτε τους πλούσιους, ούτε τους κερδοσκόπους, ούτε την ελίτ –τρομάρα μας, μάθαμε και τις ελίτ. Τον φτωχό θα κάνει φτωχότερο και τα εθνικά θέματα θα θέσει σε σοβαρή διακινδύνευση. Φτιάξτε διάδοχη κατάσταση με στοιχειώδη αξιοπιστία και κυβερνησιμότητα και οι λογικοί άνθρωποι θα συζητήσουν την εναλλακτική. Αλλά για παρενθέσεις κατεδάφισης, συμπαθάτε με, δεν έχουμε την πολυτέλεια. Παράλογα τα λέω, θαρρείτε;
