Δεν ξέρω πόσοι από σας έχουν πάει στην τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών, ούτε πόσοι άκουσαν τον πρωθυπουργό να λέει ότι σκοπεύει να ενώσει τη λίμνη αυτή με τους ταμιευτήρες του Εύηνου και του Μόρνου, ώστε η Αττική να μην διψάσει ποτέ, ακόμα και σε ακραία ξηρασία πολλών χρόνων. «Πολύ καλό σχέδιο» θα πει κάποιος, αν και όποιος καταγίνεται με υποδομές που θα αποδώσουν στο μακρινό μέλλον, συνήθως δεν παίρνει ποτέ ούτε ένα χλιαρό «μπράβο».
Ευκολότερα είναι τα «αίσχος» όταν το πρόβλημα χτυπήσει τα κεφάλια μας, παρά τα «εύγε» όταν γίνονται επενδύσεις που θωρακίζουν τη μελλοντική ζωή των παιδιών μας. Και τα «αίσχος» τα εισπράττει εκείνος που η κρίση του κάθεται στη βάρδια του, όχι αυτός που παλιότερα δεν είχε προνοήσει να φτιάξει κάτι για τους μεταγενέστερους.
Τέλος πάντων, ξαναγυρίζω στο μέγα ζήτημα της λειψυδρίας που μεγάλο κομμάτι της Ελλάδας το βιώνει σήμερα ως βραχνά, θα το ξεχάσουμε μόλις βρέξει, αλλά θα το ξαναθυμηθούμε εντονότερα του χρόνου τον Ιούνιο έτσι που πάει το πράγμα με την κλιματική κρίση. αν ξαναζήσουμε ξηρό χειμώνα. Η χώρα είναι υποχρεωμένη να δαπανήσει τεράστια ποσά τα επόμενα χρόνια, αν δεν θέλει να δει το 2030-40 μεγάλες συγκεντρώσεις πληθυσμών της να διψούν και νερό να μην βρίσκουν.
Και ποιο είναι το μεγάλο και δομικό πρόβλημα που έχει η Ελλάδα όσον αφορά τους υδάτινους πόρους της; Ότι η χώρα έχει μεγάλες βροχοπτώσεις, χιονοπτώσεις και συγκεντρώσεις υπογείων νερών (άρα και πολύ πράσινο) στη δυτική πλευρά του χάρτη της, αλλά οι μεγάλες πόλεις της, στις οποίες κατοικεί το 70% του πληθυσμού της έχουν χτιστεί στα ανατολικά της που είναι άνυδρα.
Βρέχει πολύ στα Ιόνια νησιά, στην Ήπειρο, στη δυτική Στερεά και Πελοπόννησο αλλά και στη δυτική Κρήτη, όμως η Αττική, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα, το Ηράκλειο, βρίσκονται στα ανατολικά. Το ίδιο και το 80% της τουριστικής κίνησης της χώρας που είναι γύρω και μέσα στο Αιγαίο. Όπερ, για να μην διψάσουν οι μεγάλες πόλεις και τουριστικές εκμεταλλεύσεις μας, πρέπει να μεταφερθεί νερό από την ανατολική στη δυτική Ελλάδα. Μιλάμε για έργα μεγάλης κλίμακας και υψηλού κόστους, που χρειάζονται πολλά χρόνια για να ολοκληρωθούν και ισχυρή πολιτική βούληση απανωτών κυβερνήσεων.
Για να κάνετε εικόνα αυτό το δομικό πρόβλημα που περιγράφω, googlάρετε (όσοι δεν ξέρετε) για να δείτε πού ακριβώς πέφτει η λίμνη Κρεμαστών. Είναι στην καρδιά της δυτικής Ελλάδας, ανάμεσα στην Ευρυτανία και την Αιτωλοακαρνανία, για τα μέτρα της Αττικής δηλαδή, βρίσκεται στου διαόλου τη μάνα. Ναι, αλλά δεν έχουμε άλλη λύση από το να απλώσουμε αγωγούς που θα διαπερνούν οριζόντια ολόκληρη τη χώρα και θα κουβαλάνε το νερό από κει που συσσωρεύεται στα σημεία που καταναλώνεται.
«Να το κάνουμε» θα πείτε, αλλά τα κόστη είναι αντικειμενικά θηριώδη. Και ναι μεν όλοι είναι υπέρ τέτοιων έργων, αλλά αν –θεωρητικά μιλάμε - κάναμε τώρα ένα δημοψήφισμα που θα ρωτούσε «να δώσουμε τα σημερινά λεφτά μας σ’ ένα έργο που θα εξασφαλίσει το νερό της Αθήνας το 2040 ή να αυξήσουμε τώρα τις συντάξεις;», εσείς ποιος λέτε ότι θα κέρδιζε; Η πλειοψηφία θα ψήφιζε να μοιραστεί τώρα το χρήμα, οι δε πιο κωλοπετσωμένοι θα πλάσαραν το σύνθημα «και το νερό και τις συντάξεις, αλλιώς είστε απατεώνες». Τα γράφω, για να μην έχουμε αυταπάτες.
Και πάω τώρα στο δεύτερο, με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλο κείμενο. Με βάση τη μόδα των τελευταίων χρόνων, κανένας δεν βλέπει τη χώρα ως ολότητα, αλλά όλοι να υπερασπίζονται το χωριό τους, τη μικροπεριφέρεια τους, το αλώβητο της γειτονιάς τους ή του νησιού τους. Αν λοιπόν ακολουθώντας αυτήν τη λογική, οι κάτοικοι της Αιτωλοακαρνανίας και της Ευρυτανίας ξεσηκώνονταν κι έλεγαν «δεν δίνουμε το νερό μας στους Αθηναίους», όπως ακούμε για τόσα και τόσα άλλα ζητήματα, εσείς τι πιστεύετε ότι θα ‘πρεπε να γίνει;
