O Τραμπ δεν θα κλείσει την αμερικανική βάση της Αλεξανδρούπολης. Το είπε ο ίδιος απαντώντας σε σχετική ερώτηση δίπλα στο Μακρόν. Η ερώτηση προήλθε από πρωτοσέλιδο δικής μας εφημερίδας την Κυριακή, το οποίο αναπαρήγαγε αμέσως το ρώσικο «Tass». Εμ βέβαια, ήταν δυνατόν να μην το διαδώσουν; Το τρομερό ήταν ότι το ελληνικό πρωτοσέλιδο, έσταζε μέλι για την πιθανότητα μιας τέτοιας προεδρικής απόφασης.
Ήταν τόσο χαρούμενοι που οι Αμερικανοί θα φύγουν από την Αλεξανδρούπολη, που μόνο ο Γιώργος Αρμένης έλειπε από τον τίτλο, να φωνάζει «Ντόναλντ ρίχτο». Με τους δικούς μας εθνικόφρονες να χορεύουν εκστασιασμένοι και τον Τραμπ πάνω στην μπουλντόζα να γκρεμίζει τα ντουβάρια της μισητής βάσης που τα τελευταία χρόνια εξόργιζε Ρώσους και Τούρκους.
Πατριώτες τρομεροί, σε αγαστή σύμπνοια με μια χαζοαλοπρόσαλλη αριστερά, χαιρετίζουν διθυραμβικά την πιθανότητα να κάνει ο Τραμπ ένα τέτοιο δώρο στον Πούτιν και στον Ερντογάν. Για το οποίο δώρο δεν υπήρχε η παραμικρή πληροφορία, αλλά ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνουμε την πραγματικότητα να χαλάει ένα ωραίο μας αντιμητσοτακικό όνειρο. Και ας είναι αυτό το όνειρο πολλαπλά βλαπτικό για τη χώρα. Σκασίλα μας, εμείς θέλουμε να δουν τον Κυριάκο να μας αδειάζει τη γωνιά, τον Έβρο ή τα εθνικά μας συμφέροντα θα κοιτάξουμε τώρα;
Τελικά, υπάρχουν γύρω μας, σκέψεις, συμπεριφορές και πράξεις που αφήνουν άφωνο τον κανονικό άνθρωπο ή εν προκειμένω, τον μέσο πατριώτη Έλληνα. Ο οποίος μπορεί να μην γουστάρει τον Μητσοτάκη ή τον Ανδρουλάκη ή τον Φάμελο ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά δεν θα σκεφτεί ποτέ να διακινδυνεύσει ζωτικό εθνικό συμφέρον ή κομμάτι εθνικού εδάφους για να δει αυτόν που αντιπαθεί να παθαίνει πολιτική ζημιά. Πρόκειται για παραλογισμό που φλερτάρει με τα όρια της μειοδοσίας.
Θα ήταν ευπρόσδεκτη και λογική κάθε παρότρυνση ή και κριτική προς τον πρωθυπουργό, «άλλαξαν τα διεθνή δεδομένα, κοίτα και συ να πλασάρεις κατάλληλα την Ελλάδα ώστε να είναι με την πλευρά του ισχυρού». Ευπρόσδεκτη θα ήταν ακόμα και μια παρότρυνση (με την οποία εγώ διαφωνώ) «στρίψε το καράβι, διότι η παλιά ρότα που είχαμε σήμερα δεν εξυπηρετεί τη χώρα». Θα ήταν ένα πεδίο λογικής εθνικής συζήτησης, που ενδεχομένως θα κατέληγε και σε μια σταδιακή μεταβολή των στόχων της εθνικής μας στρατηγικής μπροστά στα καινούρια δεδομένα.
Αλλά αυτό το «εύχομαι» ή το «ελπίζω» ή «προτείνω» να πάθουμε εθνική ζημιά για να πληγεί ο Μητσοτάκης, είναι ανεπίτρεπτο, είναι παλαβό. Αυτό το «μακάρι ο Τραμπ να κλείσει της Αλεξανδρούπολη» είναι τόσο εξωφρενικό, που παύει να υπακούει στους κανόνες της λογικής. Και επειδή αρνούμαι να σκεφτώ καν την πιθανότητα ύπαρξης πληρωμένων από το εξωτερικό κονδυλοφόρων, καταλήγω ότι βρισκόμαστε στην περιοχή της ψυχιατρικής επιστήμης. Όπου το μίσος είναι τόσο βαθύ και απροσπέλαστο, που καμιά συζήτηση δεν μπορεί να το απαλύνει. Μόνο τα χάπια.
